vrijdag 7 december 2012

Een wonder, of liever 2 wondertjes :0)

Zo, lang geleden dat ik hier nog eens iets postte. Maar dat heb ik heel bewust gedaan.
Op 10/10 kregen mijn vriend en ik namelijk het ONGELOOFLIJK GEWELDIGE nieuws dat ik zwanger ben. Ik bleef maar hopen en duimen en hopen en duimen, en blijkbaar hadden mijn duimpjes hun best gedaan, want na de 2de verse IVF-poging was het eindelijk raak. Na 4,5 jaar wachten! Ik kon het gewoonweg niet geloven. Heb er nu zelfs nog moeite mee om het te geloven. Daarom dat ik mezelf bewust met de beide voetjes op de grond hield, om me pijn en leed te ontnemen voor als het niet goed zou aflopen.
Maar ondertussen zijn we net de 3 maanden voorbij en het is daarom dat ik nu, toch nog wel voorzichtig, een berichtje durf te posten.
Het is raar dat, als andere mensen zwanger zijn (die geen problemen hebben gehad) het vrij snel van de daken DURVEN schreeuwen. Ik wil en wou dat ook altijd, maar durfde het gewoon niet. Je zou dan zien, net dat ik het verteld had, gebeurde het... Ik wou ook niet dat de mensen er de hele tijd achter vroegen, ik wou gewoon met rust gelaten worden en afwachten wat er zou gebeuren. Want het zou een wonder zijn als het goed zou aflopen. Tot nu toe heeft het wonder zich toch voorgedaan. Maar... toch nog altijd hout vasthouden :o)

Even een korte schets van hoe het allemaal gelopen is en wat ik er nog van onthouden heb :os.
Op 26 september kreeg ik weer een pick-up. Vermits je in Genk helemaal in slaap wordt gedaan, heb ik er ook deze keer (net zoals de eerste keer) weinig van ondervonden. Des te beter uiteraard, want als je die verhalen hoort van die lange naald en ongelooflijke pijnen... Na de PU kreeg ik het leuke nieuws dat ze weer (net zoals de eerste keer) 10 eitjes hadden kunnen afnemen. Fijn, niet te veel, niet te weinig, maar net genoeg. De dag nadien mochten we bellen en (net zoals de eerste keer) waren er 9 eitjes bevrucht geraakt, wat ook helemaal niet slecht is. Dus, wij heel erg blij. Wat ze deze keer wel wilden doen (dus niet zoals de eerste keer :os) was wachten tot dag 5 om het eitje terug te plaatsen (vorige keer was dit al op dag 3). Ze zeiden dat ze wilden kijken naar de kwaliteit en vermits ik toch voldoende eitjes had, was het sowieso ook beter om zo lang mogelijk te wachten tot terug te plaatsen. En zo gebeurde het. Op dag 5 (1 oktober) werd er niet één, maar twee eitjes teruggeplaatst. We hadden specifiek gevraagd voor er twee terug te plaatsen, vermits de vorige 3 terugplaatsingen met 1 eitje steeds geen effect hadden. Voor we binnen mochten, kregen we nog even een gesprek met de embryologe die zei dat er dus 1 eitje met IVF was bevrucht en 1 eitje met ICSI. WAT??? Hoezo ICSI??? Wij kregen toch altijd de klassieke IVF-methode??? Waarom opeens ook ICSI??? Dit kreeg je trouwens toch alleen als bv. het zaad van de man heel slecht was of als je heel weinig eitjes had en dat was bij ons altijd prima in orde. De embryologe kon niet op onze vraag antwoorden waarom dit plots zo was, dat was op vraag van de gynaecoloog gebeurd. Proper vond ik het niet, zonder te overleggen met ons. Maar goed, ze zullen natuurlijk wel weten wat ze daar doen en we konden nu ook niet meer terug. Binnen enkele minuten werden ze teruggeplaatst dus...
Even later mochten we binnen voor de terugplaatsing, dat eigenlijk helemaal niet zo fijn is verlopen als de vorige drie keren. Ik mocht binnen en moest al met m'n kont bloot gaan liggen in de houders, ze deden gel op m'n buik, terwijl de professor er nog helemaal niet was. Heb daar zo ettelijke minuten gelegen. Gezellig, precies of wij dat leuk vinden om daar nutteloos met onze billen bloot te liggen... Toen plaatsten ze een tv-scherm net boven mijn snuit. Ik kon dus niets meer zien, buiten de mooie bedrading aan de achterkant van het scherm. De vorige keren kon ik ook volgen op een ander scherm wat er allemaal gebeurde, maar ook deze keer kon ik niets zien. Want de stagiaires stonden daarvoor. En dat was nog niet alles, toen het achter de rug was en ze mij terug naar de kamer reden in het bed, botsten ze nog eens 2x tegen de deuren waar we door moesten. Zo'n harde slag dat ik bijna uit dat bed rolde. Op dat moment was ik echt serieus geïrriteerd. Maar nu zegt mijn vriend altijd dat die slag het hem gedaan heeft. Voilà, en toen zaten ze direct op hun plaats :o)

De vorige keren was ik altijd gaan werken, deze keer heb ik bewust ziekteverlof genomen. Ik dacht, deze keer ga ik het rustig aandoen. Natuurlijk niet de hele dag slapen ofzo, maar wel op mijn gemak thuis wat prullen. De andere keren werkte ik en met kinderen kan er altijd iets onverwachts gebeuren en kan je je er ook nog eens goed in opjagen. 9 dagen na de TP mocht ik bellen en kregen we het verlossende telefoontje. Ik vergeet de woorden nooit meer van de gynaecoloog: "Ja mevrouw, deze keer heb ik eens goed nieuws voor u!" Moet er bijna bij wenen terwijl ik dit typ. Ik begon te schreeuwen, werd vuurrood en belde direct naar m'n ma en brulde het aan de telefoon zodat ze het zelfs niet kon horen. Toen ik even later wat gekalmeerd was, verstonden ze me wel en uiteraard waren ook zij en mijn zus de hemel te rijk. Even later kwam mijn vriend binnen en vloog ik hem naar de nek. "'t Is eindelijk zo ver."zei ik. En ook hij was euforisch blij. Ik belde ook meteen naar mijn werk met het nieuws, omdat ik wist dat de kans erin zat dat ik moest verwijderd worden door te weinig anti-stoffen. Na enkele onderzoeken bleek dat ik inderdaad niet resistant was tegen CMV en de rest van de zwangerschap thuis moet blijven. Tussen de onderzoeken door, tot ik het resultaat kreeg, ben ik nog een goeie week gaan werken. Ook daar vertelde ik uiteraard het nieuws. Ik kwam binnen en kon de lach niet van mijn gezicht houden. "Ik ben zwanger," zei ik, "en het zijn er twee!!!" Ook zij waren echt in de wolken met het nieuws, want ik deed vaak mijn verhaal daar en alledrie leefden ze steeds enorm mee met mij en met het verdriet dat ik al kende.

Nu zit ik dus al een 2 maanden thuis. Echt leuk is het niet, want de verveling slaat snel toe, maar ik heb het er echt voor over. Ik doe alles, maar dan ook echt ALLES om het hier tot een goed einde te brengen. Tot nu toe heb ik al wel wat zwangerschapskwaaltjes gekend, maar niet in die mate dat het oncontroleerbaar is. Door mijn geschiedenis van de appendix-operatie, de verklevingen in mijn buik die ik eraan over gehouden heb enz. heb ik wel heeeeel vaak opgezette darmen en heel pijnlijke steken in mijn buik. Dit was al vanaf dag 1 zo en maakte me wel wat ongerust. Daarom heb ik al heel vroeg (op 4 weken) een echo gehad. Uiteraard was er nog niets te zien, maar de gyn zei dat alles er goed uit zag. Hij wou me eens zien om te kijken op echo of ik geen vochtophopingen had ofzo die de pijn konden verklaren, maar alles zag er prima uit. Om de 2 dagen moest ik mijn bloed laten nemen om de HCG-waarden na te kijken. Die verdubbelden mooi om de twee dagen, maar net toen ik die echo had genomen, moest ik nadien bloed laten nemen en daaruit bleek dat mijn waardes ineens de lucht in waren geschoten. Van driehonderennogwat naar in de tweeduizend. Pff, ik had al verhalen gehoord van pijn in de buik, hoge HCG-waardes en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus ja, ik wist gewoon dat het dit ging zijn. De gyn zei dat het gewoon raar was dat er nog niets te zien was op de echo bij zo'n hoge waarden. Op 4 weken was het normaal dat er niets te zien was, maar dan had je normaal gezien niet zulke hoge waarden, dus... Het moest wel weer fout lopen, dacht ik. Nu had ik eens geluk, maar dat zou niet voor lang duren. Tot ik een paar dagen nadien weer bij de gyn voor een echo moest. Hij stak de stok erin (even vulgair gezegd) en zei meteen: "Ah, ik zie het al, het is positief. Daarom had je zulke hoge waarden, het zijn er twee." Wat een opluchting, wat een blijdschap! We hadden toch nog geluk, het was geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het waren er gewoon twee. Fantastisch!!!
Op week 5 kreeg ik weer een echo (alles moest goed opgevolgd worden bij mij) om te zien of er ook twee vruchtjes te zien waren (vorige keer waren het enkel de vruchtzakjes) en weer opluchting alom: er waren inderdaad twee vruchtjes te zien. Op week 6 weer een echo om te zien of alles er goed bleef uitzien (misschien zou er zelfs al een hartje te zien zijn, maar dat zou vroeg zijn, want bij een tweeling kan dit pas veel later komen). Maar zelfs op week 6 waren er twee mooie hartjes te zien!!! Heeeel klein, maar ik zag twee mooie witte stipjes flikkeren (net twee sterretjes in de donkere nacht). Ik kon het niet geloven, er leven twee kleine petieterige mensjes in mij, onbeschrijflijk!
Het zag er allemaal goed uit, dus mocht ik deze keer op week 8 terugkomen. Had al op voorhand eens opgezocht om te zien hoe groot ze zouden moeten zijn, maar op de ene site zeiden ze zoveel, op de andere zoveel. Op de duur kan je er gewoon allemaal niet meer aan uit, dus heb me ook voorgenomen om op de gyn zijn vaststellingen verder te gaan. Als hij zegt dat het goed is, zal het wel goed zijn he. Zij zijn toch de experten... Op week 8 zag alles er weer heel goed uit, het waren er nog steeds twee, allebei rond de 1,5 cm, perfect op schema. "So far so good!"zei de gyn. Super super blij weer en uiteraard weer opgelucht. Pff, wat kan ne mens stress hebben voor zo'n echo. Je bent zo blij dat je ze terug ziet, maar ook zo bang dat er iets mis is.

Diezelfde avond (de avond van de echo van 8 weken) werd ik ziek. 's Nachts om een uur of half twee werd ik wakker met immense steken in mijn buik. Ik voelde dat het mijn darmen weer waren, dus ik naar het toilet. 3x diarree gepaard gaande met helse buikpijn. Ongerustheid alom! Heel de dag nadien slecht, ziek op de zetel. Het leek op een buikgriep, maar had nadien geen enkele keer meer diarree gehad, niet moeten overgeven, geen koorts, dus was het wel de griep??? Toch maar eens bellen naar de huisarts. "Dit is helemaal niet schadelijk voor de baby'tjes."zei hij. "Jij krijgt nu de volle lading, maar de baby's nemen wat ze nodig hebben van jou. Dus... jij zal je zo slap voelen als een vod." Ja, dat was inderdaad wel zo. Heel de dag niets gegeten, wel proberen te drinken, maar met moeite. De dag nadien was ik nog niet honderd procent, zo slap, zo slap als iets. Wel al een beetje gegeten en zo ging het stilletjes aan terug beter. Natuurlijk viel dit allemaal weer in een weekend, dus kan je, als je ongerust bent, niet zomaar een dokter bereiken. Ik bleef en bleef er maar aan denken: "Wat als er toch iets mis is?" Ik moest nog twee weken wachten tot de volgende echo, want was nog maar net geweest. Dat kon ik niet volhouden. Dus die maandag meteen naar de gyn gebeld en gevraagd voor een extra echo. Ik mocht langskomen en oef, alles zag er nog heel goed uit! Hij schreef me vezels voor om mijn darmen te kalmeren. Hopelijk werkte dit, want zoals die ene nacht wil ik gewoon niet meer meemaken.
Lekker waren die vezels niet, maar goed, alles om mijn darmen tot rust te laten komen. Wat ik, na dat ziek zijn, wel bleef houden, was problemen met de stoelgang (oranje, heel vreemde geur, altijd plat). Weer eens gebeld naar de huisarts en hij zei dat dit waarschijnlijk verteringsproblemen waren. Als het bleef duren, even een staaltje laten onderzoeken.

Op week 10 kreeg ik een andere gyn. Terug de vrouw waar ik helemaal in het begin, toen er nog geen problemen waren vastgesteld, bij ging. Ik had liever bij de mannelijke gyn gebleven, voelde me er net iets beter bij, maar goed, ik snap ook wel dat hij veel werk heeft met alle fertiliteitspatienten en als ik weg ben, een gaatje vrij zou maken voor iemand anders. Dus, op week 10 bij de vrouwelijke gyn voor een nieuwe echo. Ik vertelde haar eerst over mijn darmproblemen en zei dat ik nu vezels nam hiervoor. Ze zei dat het beter was om te stoppen met de vezels (pff, de ene zegt ze te nemen, de andere zegt ermee te stoppen), maar ben er dan maar mee gestopt. Af en toe nog hevige steken in de buik, maar die oranje stoelgang is wel zo goed als verdwenen. Ik heb trouwens een staaltje, voor alle zekerheid, laten onderzoeken, en dat bleek helemaal in orde te zijn. Op de echo zag alles er weer goed uit. Plots zei mijn vriend: "Ze bewegen precies." "Jaja,"zei ze, "ze zijn goed aan het bewegen." Toen pas zag ik het ook :os, eentje stamptje met zijn voetjes in de lucht, zoooooo schattig! "Ja mevrouw, het ziet er allemaal prima uit."zei zei en dat was weer een enorme geruststelling. Ondertussen maten ze beiden ongeveer 3 cm, dus weer goed op schema.
Tijdens deze consultatie moesten we ook beslissen of we een onderzoek wilden doen naar het syndroom van Down en andere chromosoomafwijkingen. Bij de vorige consultatie hadden we hierover wat info gehad en het kwam er eigenlijk op neer dat, als je een tweeling verwacht, het moeilijk is om deze onderzoeken te doen. Als er een slechte waarde uit zou komen, weet je niet van welk kindje het is en moet je twee vruchtwaterpuncties laten doen. Pff, dat zagen we niet zo goed zitten, dus besloten we om hier geen onderzoek naar te doen. De gyn verzekerde ons wel dat tijdens elke echo alles heel goed wordt gecontroleerd en als er iets verdacht wordt opgemerkt, er uiteraard verder wordt gekeken en eventueel nog verder onderzoek kan worden gedaan. Uiteraard wilden we ook geen kindje met een handicap, dus was het wel een moeilijke beslissing.

Gisteren heb ik mijn 12 weken echo gehad en ook toen leek alles weer in orde te zijn. Deze keer konden we al wat meer zien omdat ze weer flink gegroeid waren (beide rond de 6 cm). We zagen 2 kleine mooie mensjes, met elk 2 hersenhelften, 2 armen met 2 handen en aan elke hand 5 vingertjes, 2 benen, 2 voeten, een neusje, een zwarte vlek dat de lever moest voorstellen. Fijn dat je wat meer kan zien en wat meer uitleg krijgt. Toen alles achter de rug was, vroeg ik of ze geen nekplooimeting deed. "Ah nee," zei ze, "jullie hadden toch gekozen om geen onderzoek naar syndroom van Down te doen??" Oei, ik denk dat ik het allemaal wat verkeerd begrepen had. Want ik dacht dat de nekplooimeting een standaard onderzoek was dat altijd werd gedaan rond de 12 weken. Blijkbaar hoort die nekplooimeting bij het onderzoek naar het syndroom van Down en wordt dit niet apart gedaan. Een beetje teleurgesteld was ik wel, want ik dacht dat ze deze meting ging doen en we daarmee toch een beetje een idee zouden hebben of alles echt wel goed was. Maar niet dus. Nu probeer ik er ook niet meer aan te denken, want ze doet die meting toch niet. Dus we kunnen alleen maar hopen dat ze in orde zijn.

Nu moet ik niet meer om de week of om de twee weken komen, maar zit er ineens een maand tussen. Langs de ene kant een teken dat ze het positief ziet, langs de andere kant spijtig dat het zo lang duurt voor ik ze weer zie of voor ik weer vragen kan stellen, want ik weet zeker dat er weer vragen zullen komen.
"Nu zijt ge de 12 weken voorbij," zei ze, "dus de kans op een miskraam is bijna nihil. Natuurlijk kan het altijd, maar het is echt raar of zelden." Daar zullen we dan maar vanuit gaan zeker en hopen en duimen en bidden dat er niets meer fout gaat en dat ik eindelijk een beetje kan en vooral durf te genieten van het zwanger zijn. Het is en blijft gewoon een wonder, ook al beseft dit niet iedereen, ik besef het maar al te goed!!!

woensdag 22 augustus 2012

Wat is geluk?

Zo zo, hier zijn we weer. Spijtig genoeg met slecht nieuws, nl. ondertussen heb ik een TP gehad van een tweede cryo die weer negatief is geëindigd. Natuurlijk ging dit weer gepaard met een down gevoel, maar toen ik op controle ging om te kunnen starten met een 2de verse IVF (de 2 andere cryo's waren nl. niet goed ontdooid) bleek ik weer een bloedcyste te hebben die eerst vanzelf moet verdwijnen. Dus, d.w.z. terug aan de pil, terug wachten en weer het deksel op m'n neus gekregen.
Als dat dan nog niet genoeg was, werden mijn voorgevoelens weer bevestigd. Een 8ste collega is momenteel zwanger! Ze zijn echt de spot aan het drijven met mij. Uiteraard weer super nieuws voor haar, maar wat moet ik er nog van vinden?? Ik wil alleen mezelf zwanger zien. Het doet en blijft me nog altijd pijn doen zulk nieuws van iemand anders te horen.
Doordat er ondertussen 8 collega's zwanger zijn, is het voor mij echt moeilijk om naar feestjes van het werk te gaan, want daar word ik er nog eens dubbel en dik mee geconfronteerd. Dus nee, liever niet. Maar dat wil zeggen dat ik langs de andere kant al het leuke weer moet missen. En die "zwangeren" liggen er echt niet van wakker dat ze iemand anders pijn doen met hun aanwezigheid. Of misschien een beetje, maar ze zullen zeker er niet voor wegblijven. Trouwens, moesten ze dit doen, zou ik mezelf dan ook weer schuldig voelen. Het is allemaal zo dubbel...
Soms heb ik zin om m'n biezen te pakken en te verhuizen, ergens anders opnieuw te beginnen, geen werk te doen waar ik CONSTANT geconfronteerd wordt met zwangere vrouwen en kinderen.
Ik vind trouwens dat, na alle miserie en ongeluk ik al gekend heb in m'n leven, het eindelijk eens tijd wordt voor een ommekeer. Ik wil verandering, het geluk mag ook eens aan mijn/onze kant staan. Maar geluk heb je niet in de hand, of wel? Als iemand weet hoe ik mijn eigen geluk kan maken, ervoor kan zorgen dat de dingen goed gaan in het leven, wel ... alle tips zijn welkom!!!

donderdag 28 juni 2012

Even pauze

Zo, blijkbaar heeft onze eerste cryo beslist om niet te blijven plakken. Tja, wat kan ik er nog over zeggen. Op de duur heb je er niets meer over te zeggen, het is erg, jammer, spijtig, noem maar op, maar er is niets aan te doen. Zoals ik al eerder zei, zijn onze resultaten altijd prima, dus... Het enige dat we telkens kunnen doen is het laten terugplaatsen en hopen dat het blijft kleven, maar daar heb je eigenlijk zelf weinig invloed op.
Eigenlijk vond ik het niet zooooooo erg dat het negatief was, omdat ik wist dat er geen wachtmaand tussen moest zitten en ik gewoon verder kon doen. Maar toen ging ik eens tellen... Blijkt dat net wanneer de TP ongeveer zou doorgaan, we net in het buitenland zitten, dus ja, dat zal dan moeilijk gaan, tenzij ik onze reis annuleer, wat natuurlijk te zot is.
Dus, wel weer een wachtmaand, maar deze keer noem ik het een rust- of pauzemaand, een maand waarin ik er even niet te veel aan ga denken, waarbij ik eens goed ga genieten van onze reis. Trouwens, Yoshi, ons klein puppietje is ook thuis en ook al is het een "duiveltje" van tijd, we genieten van elk moment met haar en dat leidt me ook wel af. Dus, handen even vol met ons hondje, uitkijken naar een mooie reis en verdiende vakantie en daarna vliegen we er weer met goede moed in. Tot dan!

donderdag 7 juni 2012

Ons ingevroren eitje

Zo, sinds maandag huisvestig ik ons eerste ingevroren embryo. Ik moet toegeven dat ik nu meer zenuwen had dan de eerste keer. Raar, want de eerste keer was het spuiten hier, spuiten daar, een PU en noem maar op. Nu moest ik enkel pilletjes slikken en het embryootje laten terugplaatsen. En je zou denken dat je de eerste keer toch zenuwachtiger zou moeten zijn, omdat je niet weet wat je te wachten staat... Bij mij was het dus andersom. Maar bij de eerste TP had ik een nijpend gevoel in m'n baarmoeder toen ze het embryootje terugplaatsten. Misschien dat ik daardoor wat schrik had dat het nu weer zo zou zijn.

Toch is het allemaal heel goed verlopen (niks nijpend gevoel deze keer, het was ook de professor zelf i.p.v. een gynaecoloog die de TP deed). Ik moest ervoor zorgen dat ik een volle blaas had (dat wist ik trouwens niet de eerste keer). Dit zorgt ervoor dat ze de vorm van de baarmoeder beter kunnen zien en dat de TP vlotter verloopt. Dus ik deze keer maar drinken en drinken. Maar ook al heb je een afspraak om 13u30, ze beginnen er echt niet aan om 13u30. Eerst nog een kwartier, half uurtje wachten, dan nog bij de embryologe komen die de resultaten van de embryo's met je bespreekt. Ik dacht trouwens dat dit bij een cryo niet zou moeten, maar ook dan wordt het verloop van de ontdooiing besproken. In ons geval hadden ze slechts 1 embryo moeten ontdooien en dit had al meteen goed overleefd. 's Anderendaags (op de dag van de TP, want ze ontdooien een embryo de dag ervoor) leefde het dus nog en had het nog mooi verdergedeeld. Zo werd er dan een dag 3 cryo teruggeplaatst die 6-cellig was, wat blijkbaar heel goed op schema zat. En wanneer je net denkt dat je blaas dan gaat ontploffen, komen ze je halen voor de TP en rollen ze nog eens lekker met zo'n "rolding" over je buik, om het embryo op het scherm te kunnen volgen. "Zie je het vocht van het embryo?" vraagt de vroedvrouw dan. Jaja, knikte ik, maar als mevrouw ervoor staat, was het moeilijk om te volgen en ik was me trouwens volledig aan het focussen op m'n blaas, want stel u maar eens voor dat...

"Alé," zei de professor, "van de eerste keer prijs. Dat is al goed he. En moest je dit keer niet zwanger zijn, dan maak je maar meteen een afspraak tijdens uw regels als je verder wilt doen en dan kunnen we de volgende keer er 2 of zelfs 3 terugplaatsen, het is maar wat je wilt." Ik vond dit raar, want mijn gynaecoloog zei van er beter maar eentje terug te plaatsen elke keer. Dit was beter voor zowel het embryo als voor mezelf. Nu 3 zou ik er nooit terugplaatsen, stel u voor dat je opeens zwanger bent van een zesling, het kan he! Dan moeten we al meteen gaan verbouwen hier. Zelfs al plaats je er 2 terug, kunnen het er nog 4 zijn, maar dat is natuurlijk wel heel uitzonderlijk allemaal. 2 zou ik er wel durven terugplaatsen, dan heb je toch het gevoel van nog meer kansen te hebben. Maar daar denken we nu beter nog niet aan, laat ons hopen dat dit eerste cryootje een plakkertje is en wilt blijven. Ik doe momenteel heel erg m'n best om op m'n voeding te letten: veel vette vis, geen rauwe groenten, niet te veel koude dingen, heel de dag door drink ik warm dat de thee er langs m'n oren uitkomt, m'n buik houd ik ook warm door er een fleecen sjaal rond te dragen (is nu nog haalbaar want we zijn precies winter i.p.v. bijna zomer :0s). Laten we duimen dat het allemaal heeft kunnen bijdragen en dat ik mezelf komende maand ook zwanger mag noemen!!!

donderdag 31 mei 2012

Geluk bij m'n ongeluk

Vandaag had ik op mijn werk evaluatiegesprek, welke over het algemeen vrij goed was. Ik wist natuurlijk dat er voor een groot stuk over "onze problemen" ging gepraat worden, m.a.w. het niet lukken om zwanger te worden en de hele mmm erond. Eigenlijk was ik blij dat ik eens uitgebreid met mijn leidinggevende hierover kon praten. Hij luisterde dan ook heel geïnteresseerd naar m'n verhaal. Ik moet zeggen dat ik enorm veel geluk heb met een "baas" zoals hem. Hij heeft nl. enige ervaring op dit vlak en is daarom uiterst begripvol. Als ik overuren wil of niet kom werken, is dit altijd in orde en ook al lukt het niet direct, hij maakt het wel in orde en zegt dan: "Trek het u niet aan, ik breng dit in orde." Fantastisch toch! Jaja, ik mag m'n twee handjes kussen met hem :0s Ik hoor ook andere verhalen hoor. Vrouwen die verplicht zijn verlof te nemen en niet in ziekekas mogen gaan bv. of vrouwen die worden ontslagen vanaf het moment dat hun baas te horen krijgt dat ze met de mmm bezig zijn. Schandalig toch!!! Maar ik niet, ik heb echt geluk bij m'n ongeluk...
En dan weer een ander negatief nieuwtje (voor mij dan uiteraard) is dat er weeeeeeeeeer een collega zwanger is. Pff, het is net of het lot lacht me uit: "Hahaha, we zullen hier eens iedereen rondom u zwanger maken, maar gij lekker ni, na nana na na :0p" Verschrikkelijk! Zo vroeg m'n baas trouwens hoe ik hiermee omging, met het feit dat heel veel collega's zwanger worden (op het moment zijn dit er al 5, normaal 6 moest er niet eentje ook een misval gehad hebben --> wat trouwens heel erg is). "Tja,' zei ik dan, "ik weet dat het de normaalste zaak van de wereld is en dat het er nu eenmaal bij hoort, maar tot nu toe is dit het moeilijkste wat ik in m'n leven heb moeten doormaken, die confrontatie." Hij kon dit heel goed begrijpen, wat ik wel fijn vond. Moest dit een jaar geleden gebeurd zijn, dan had ik er minder problemen mee gehad, maar nu knaagt het enorm aan me.
Nu hoop ik zó hard dat de goden ons ook eens goedgezind zijn en ons eens een meevaller geven in de maand juni. Want dan is het weer wachten, erop of eronder. Kan de tp doorgaan of niet?
Ik was trouwens naar m'n gyn geweest dinsdagmorgen. Toen zag ik dat m'n baarmoederslijmvlies nog maar 4mm was, veel te dun dus voor een innesteling (deze moet tussen de 7 en 13mm zijn). Ik moest nog even wachten met Pregnyl spuiten, zei ze, totdat m'n follikel nog wat gegroeid was (er zat een grote klaar om te springen). De Pregnyl zorgt ervoor dat de follikel springt en dat de baarmoeder klaargemaakt wordt voor het komende eitje en de komende innesteling. Gisterenavond Pregnyl gespoten en verder moet ik niets doen, enkel maandagmorgen bellen om te horen of één van m'n cryootjes het overleefd heeft. En dan komen we weer aan de wachtweken, de helse wachtweken of anders op naar een volgende verse IVFpoging.

woensdag 23 mei 2012

En de tijd kruiiiiiipt voorbij..........

Momenteel ben ik in afwachting van een cryo :0s Misschien, zeer misschien, wordt er volgende week of de week nadien een cryo teruggeplaatst. Of dit zal doorgaan, hangt er van af of ze goed ontdooien, of ze overleven en ik hoor hier alleen maar enge verhalen over.
Vrijdag had ik, na 28dagen!!, m'n regels gekregen. Heel verwonderlijk, zo netjes op tijd, want in een spontane cyclus krijg ik deze meestal na 31, 33, 35, soms zelfs 40 dagen. Dus, da's al mooi meegenomen, zo schieten we tenminste iets op. En dan zondag begonnen met Clomid pilletjes. Ik moet zeggen dat tot nu toe de emoties en de hormonen goed meevallen. Ik voel me niet ellendig of meer emotioneel dan anders :0) Nog 2 daagjes dit kleine pilletje nemen en dan is het wachten geblazen. Wachten op de eerste echo. Ik geloof, als ik het goed gehoord heb, dat de gyn dan kijkt of ik een eisprong gehad heb. Die moet eerst geweest zijn vooraleer ze een embryo kunnen terugplaatsen. Dus, veel nieuws is er hier niet, enkel wachten op de echo en dan weten we weer meer.
En ondertussen kruipt de tijd voorbij, we zijn al zo goed als juni en wetende dat ik in februari zwanger was, ondertussen al een 1ste IVF-beurt achter de rug heb, er collega's zijn die al bijna gaan bevallen, maakt het er niet makkelijker op.
Het enige positieve momenteel is het uitkijken naar ons kleine teefje :0s Jaja, we hebben beslist dat we voor een teefje gaan. Deze kleine puppy kunnen we binnen een 4-5 weekjes vertroetelen. We kijken er echt naar uit, ook al is dit een zeer moeilijk op te voeden ras, dat is al een oefening voor als het ooit moest lukken... Na slechts 2 weken dat we ze hebben, gaan we al op reis en mag ze gezellig met ons mee. Ik zie er echt naar uit om er al m'n energie in te steken en met niets anders meer bezig te zijn. Nog even een klein fotootje:


zondag 13 mei 2012

Alternatief

Eigenlijk ben ik helemaal niet gelovig, maar ik moet toegeven dat ik me de laatste maanden toch aan iets probeer vast te houden. Zo draag ik altijd mijn ketting met kruisje en de kaartjes die me geluk wensen en me laten herinneren om positief te blijven, staan hier op de kast om in de moeilijke dagen op terug te vallen. Ook heb ik bepaalde muziek en liedjes die, wanneer ik het moeilijk heb, me er terug bovenop halen. Tot nu toe heeft het allemaal niet mogen baten, maar toch blijf ik er zo meer in geloven.
Sinds m'n miskraam heb ik me ook ingeschreven op een forum voor mensen die vruchtbaarheidsproblemen hebben. Dit forum heeft me al veel bijgeleerd en me er ook in moeilijke tijden doorheen gesleept. Zo zie je dat je er helemaal niet alleen voor staat, dat er heeeeeel veel vrouwen worstelen met deze problemen. Het is heel moeilijk om alles te bespreken met buitenstaanders, mensen die er niets of weinig vanaf weten en zo kan je toch ergens terecht met vragen, bedenkingen, positief en negatief nieuws en deze vrouwen begrijpen je door en door. Fijn dat er zo'n forum bestaat!
Zo las ik al enige maanden geleden dat er een deel vrouwen zijn die alternatieve hulpmiddeltjes uitproberen. Eigenlijk stond ik hier nogal sceptisch tegenover, zo van: "Komaan, da helpt toch niks...." Maar hoe langer je probeert en hoe langer je met lege handen blijft zitten, hoe meer je begint te zoeken naar hulpmiddeltjes, naar dingen die je kalm houden, naar iets om je aan vast te houden, om in te geloven en je een goed gevoel te geven. Wat ik vooral las, was dat veel vrouwen waren geholpen met acupunctuur. Zo is er blijkbaar een zeer capabel man die gespecialiseerd is in vruchtbaarheid en waarbij al veel vrouwen zwanger zijn geworden. Na enige twijfel, stuurde ik toch maar eens een mailtje naar deze man met wat achtergrondinfo over mezelf en de vraag wanneer ik eens kon langskomen. "Als u nu een afspraak maakt, kan u in augustus langskomen." Wablieft, augustus??? Pff, dan heb je al helemaal geen zin meer om te gaan. Wat moet je intussentijd doen? Wachten met de behandelingen? Alles on hold zetten? Dat doe je toch niet?! Dus dacht ik, laat het maar zo. Maar een paar weken later besloot ik toch een afspraak te maken, het is nog zo lang wachten. Moest er ondertussen toch resultaat zijn, kan ik dit nog altijd afbellen. 3 september kan ik komen. Dat is nog maar 16 weken, dat valt nog mee he :0s Maar goed, de stap is gezet, we zullen wel zien wat dit geeft.
Ook heb ik nog ander opzoekingswerk verricht en ben zo vanalles tegengekomen. Zo kwam ik op een heel interessante blog van een medelotgenote (die ondertussen, na vele jaren, toch zwanger is geraakt). Vooraleer zij aan het hele IVF-gebeuren begon, heeft zij allerlei alternatieve middeltjes geprobeerd. Dit gaat van vruchtbaarheidsyoga, het drinken van speciale thee, het dragen van bepaalde stenen, bachbloesems, homeopathie, het aanhouden van een voedingsschema (dieet),... Noem maar op. Alles wat er bestaat, zowel in binnenland als buitenland, zij heeft het geprobeerd. Het heeft, bij haar, nooit "echt" resultaat gehad, dan wil ik zeggen dat zij van deze alternatieve middeltjes nooit zwanger is geraakt, maar bepaalde dingen hebben haar kalmer gemaakt, haar meer doen genieten van het leven en dat is waar ik nu naar op zoek ben. Dus... heb ik me maar een maansteen besteld :0), het voedingsschema afgedrukt alsook de yogahoudingen. Ik wou met bachbloesems beginnen, maar weet niet 100% zeker of dit veilig is. Zo las ik bv. om ginsengthee of gemberthee te drinken, dat zou de innesteling bevorderen, dus kon ik heel goed gebruiken binnenkort. Maar als ik dan op een andere site kijk, lees ik daar dat het net het vruchtje zou kunnen afstoten :0s Dus... zullen we dit maar zo laten. Geen dingen doen waarvan ik niet zeker ben.
Ook heb ik me een boek gekocht over een vrouw die strijdt tegen haar ongewilde kinderloosheid. Een heel pakkend, meeslepend en vooral heeeeeel herkenbaar verhaal. Om af en toe een traantje bij weg te pinken.
Zei ik nu van er proberen minder mee bezig te zijn????? :0p
Misschien dat onze toekomstige huisgenoot hier wat verandering in kan brengen... Vandaag nog eens gaan kijken, ondertussen zijn ze 2 weekjes en SUPERschattig. Pff, 6 weken duurt nog heel lang voor ze er is, maar nu hebben we wel iets om positief naar uit te kijken!

dinsdag 8 mei 2012

*****dag

Pfff, even mijn frustratie hier weer kwijt. Een volgende collega blijkt ook weer zwanger te zijn. Zo pijnlijk om ze allemaal te zien passeren en zelf achter te blijven. Ik kan dit gevoel met geen enkel woord omschrijven. Enkel mensen die dit zelf meemaken, kunnen me dan ook volledig begrijpen. Maar meer wil ik hierover niet kwijt. Soms ben ik het echt beu om ongelukkig te zijn, te wenen en te "dubben". Ik wil graag m'n leven terug oppikken, terug gelukkig zijn en ik ga dat proberen te doen vanaf nu :0s

Gisteren terug bij de gynaecoloog geweest. Ik wist niet wat me te wachten stond, ik vermoedde een uitleg over wat me vanaf nu te wachten staat en daar kwam het eigenlijk op neer.
Hij overliep met ons de resultaten van de vorige (eerste en mislukte) IVF-poging. Een goede reactie op de medicatie, een goede ontwikkeling van follikels (eiblaasjes) waarvan niet te veel en niet te weinig. Uiteindelijk een zeer goed verlopen pick-up (10 eitjes afgehaald) met hierbij 9 bevruchte eitjes. Een goed verlopen TP, goede zaadkwaliteit met wel 7.000.000 zaadcellen! Kortom: betere resultaten konden we niet hebben. Maar uiteindelijk toch niet zwanger. Zelfs niet even, geen innesteling, niets, nada... Dus wat heb je dan aan die goede resultaten?? "Het is geluk hebben. Gewoon blijven doordoen en één van de volgende keren lukt het."zegt hij dan (de gynaecoloog). Hij heeft gemakkelijk praten he, gewoon doordoen.
Sinds die 1ste IVF is mijn lichaam niet meer hetzelfde. Elke dag buikpijn, krampen, steken, ontzettend misselijk, noem maar op. Wanneer ik hem dit voorleg, zegt hij dat dit met de hormonen te maken heeft. De ene mens reageert er heftiger op als de andere, maar door de medicijnen gebeurt er veel met je hormonen en je lichaam, vandaar die reacties.
En nu is het wachten op mijn menstruatie. Wanneer deze doorkomt, mag ik beginnen met CLOMID (jeuj, daar kreeg ik de vorige keer mega huilbuien van :0s --> dus aan iedereen, u zijt verwittigd). Geen spuiten, enkel pilletjes. Wanneer m'n eisprong is geweest, wordt er één cryo uit de diepvries gehaald. Als deze overleeft, wordt deze de volgende dag teruggeplaatst. Overleeft deze niet, dan ontdooien ze de volgende, totdat er (hopelijk) toch eentje het ontdooien overleeft en er een TP kan plaatsvinden. Want het kan altijd zijn dat ze het niet overleven. Dat weet ik de dag van TP zelf. Dus dat zal spanning alom zijn... Maar moesten er geen overleven, mag ik de maand erop starten met een verse poging, dus weer aan de spuiten, PU, TP, en heel de tralala.
Ik wil niet pessimistisch zijn, maar als je weet dat je maar 10% kans hebt om zwanger te worden met een cyro, dan hoef je niet veel te verwachten. Het is natuurlijk een kleine kans, er zijn vrouwen zwanger geraakt met een cryo, maar ik zal er maar niet te veel op hopen. Als ik nog niet zwanger word met een TOPembryo, na een verse poging, laat staan nu met een goed embryo na ontdooing. Maar we grijpen elke kans, hoe klein deze ook is!

dinsdag 1 mei 2012

Ons nieuw "project" :0)

Sinds enige tijd hebben we getwijfeld over het aanschaffen van een hondje. We hebben er lang over nagedacht, want dit is niet iets wat je van vandaag op morgen koopt. Je moet het hondje uitlaten, verzorgen, etc. Er komt toch veel meer bij kijken dan sommigen denken. Maar toen we de knoop toch hadden doorgehakt, was vooral de vraag: "Wat voor een hondje??" Er zijn er zoveel... Dus wij op zoek, in boeken, op het internet, naar een hond dat bij ons past qua karakter en wat ons zelf ook aanspreekt. Zo kwamen we al snel tot de conclusie dat we geen minihond wilden (zo een klein kefferke :0), maar zeker ook geen koei van ne hond. Nee, een middelmaatje. Korte of lange haren? Welk type hond (waakhond, schoothond,...)? Met wat voor een karakter?? Na lang zoeken kwamen we uiteindelijk bij twee à drie rassen terecht, maar het ene ras kampte met heeeeel veel gezondheidsproblemen en we zagen het niet echt zitten om aan de lopende band bij de dierenarts te staan. Het tweede ras was echt een jachthond, waar je heel weinig aan te zeggen hebt en toch, na wat opzoekingswerk, niet bij ons paste. Dan bleef er nog één hond over, de SHIBA INU. Nog nooit van gehoord, nog nooit gezien, maar de eerste foto's van dit ras spraken ons meteen aan. Het uitzicht was wat we echt zochten in een hond: niet te groot, maar wel een robuuste stevige houding. Hij heeft het uiterlijk van een vosje: als je hem in de verte ziet staan, zou je denken dat het er één is. Het zijn wel eigenzinnige beestjes, waar je heel veel tijd en energie moet insteken, maar als je die moeite gedaan hebt, krijg je een hele trouwe en gehoorzame hond.
We zijn al naar zo eentje gaan kijken in een hondenkennel, maar niet met de bedoeling te kopen, maar eens te gaan kijken (we hadden zo'n hond nog nooit in het echt gezien) en ja, we waren natuurlijk meteen verkocht. Zooooooooo schattig!!!! Maar het beestje leek ons wel vrij angstig en toen we vragen begonnen te stellen en de verkoper daar heel agressief op reageerde, wisten we genoeg en lieten we met spijt in het hart, het hondje achter. Zaterdag zijn we dan naar een fokker van een shiba inu gegaan en dit was dag en nacht verschil. Zij hadden net een nestje shiba's van een paar dagen oud. Deze honden lagen gezellig in een voor hen voorziene "kooi" in de living, waar de pupjes heel sociaal werden grootgebracht. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een zeer uitgebreide uitleg over het ras, werden bevraagd over waarom we zo'n hond willen,... Deze mensen geven hun hondjes niet aan zomaar de eerste de beste, ze zijn echt bezorgd. Na het zien van deze pupjes, hun mama en de andere volwassen dieren, waren we helemaal verkocht en zijn we absoluut zeker dat we dit ras willen. Natuurlijk heeft zo'n hond wel wat nadelen, zoals het ruien (in de ruiperiode verliezen ze zakken haar), maar is dat de enigste reden waarom je het niet zou nemen?? Dan stofzuig ik wel wat meer of schaf ik me zo'n automatisch stofzuigerke aan die me hierbij wat kan helpen.
Met deze nieuwe hobby hoop ik ook m'n zinnen wat te verzetten en hoop ik zo weinig mogelijk bezig te zijn met het krijgen van kinderen en het niet slagen daarin. We zijn van plan om naar de puppyschool te gaan, daarna hondenschool te volgen, er alle dagen mee te gaan wandelen,... Dit, samen met de verzorging die ze nodig hebben, slorpt wel wat tijd op en dat is eigenlijk mijn bedoeling. Er veeeeeel tijd insteken!
En zeg nu zelf, hier word je toch verliefd op he........



                                                                PAS GEBOREN !!!

zondag 22 april 2012

Zij kunnen er niet aan doen

Pff, ik zit al een paar dagen met een soort angstig gevoel. Er zijn nl. een paar collega's zwanger. Het begon met eentje en een paar maanden nadien was dit al opgelopen tot 4. Ook zijn er een paar vrouwen waarvan ik weet dat zij ook proberen zwanger te worden. Een echte babyboom. Uiteraard heel leuk voor hen, minder leuk voor mij natuurlijk. Ook al kan ik zelfs met hen goed opschieten en praten, ik voel dat er nu een soort muur tussen ons instaat. Ik heb het er heel moeilijk mee om gewoon maar te weten dat zij zwanger zijn en dat ik het niet ben. Dat zij kunnen pronken met een zwangere buik en ik niet. NATUURLIJK weet ik wel dat zij hier niets aan kunnen doen, dat zij niet het probleem zijn van het uitblijven van mijn zwangerschap, maar het is gewoon zo moeilijk.
Komende donderdag is er een vergadering waarbij al die zwangere vrouwen aanwezig zullen zijn en ze waarschijnlijk zullen gaan "samenhangen" om over hun zwanger zijn te praten. Zoals ik al zei, heel leuk voor hen (zou ikzelf ook leuk vinden moest ik in hun plaats zijn), maar op dit moment moordend voor mij. Ik wil gewoon niets horen over dat zwanger zijn, echt niets. Pfff, ik weet ook niet goed hoe me te gedragen bij hen. Wens ik hen proficiat of niet (als ik dit doe, dan knaagt er gewoon iets in mijn lijf). Vraag ik erachter of niet (nee, dat lukt me echt niet). Als ik er nog maar aan denk, staan de tranen in m'n ogen. Waarom moet het leven toch zo hard zijn? Waarom moet ik me dit allemaal zo hard aantrekken?
Een andere collega zei me dat ik het toch eens moet proberen en dat die eerste keer wel moeilijk zal zijn, maar ik zie er zo tegen op.
En waar ik het helemaal van kan krijgen, is dat mensen tegen wie ik dit zeg, dan tegen me zeggen van: "Alé, ge moet u daarover zetten. Trekt u da zo ni aan." Grmmmmbl!!! M'n ma daarentegen zegt van thuis te blijven en me ziek te melden, maar dat vind ik dan ook weer geen optie.
Eén zwangere vrouw, oké. Maar 4 zwangere vrouwen, oh nee! "Oh, ge hebt al zo'ne dikke buik. Hoe ver zijt ge?" "En, weet ge al wat het is?" ........ Pfff, ik moet het niet weten. Al die zwangere praat. Ik hoop alleen dat ik me sterk kan houden en de tranen kan bedwingen. En dat de mensen die hier weet van hebben, een beetje rekening kunnen houden met mij. Gewoon focussen op hetgeen gezegd wordt tijdens de vergadering en niet op die zwangere vrouwen en na afloop, meteen richting uitgang en naar huis!!!

donderdag 19 april 2012

In de put


Zoals ik dinsdag al vermoedde, heb ik gisteren weer slecht nieuws gehad. Het verschrikkelijke telefoontje van "niet zwanger". Pff, al die moeite voor niets. Al die spuiten, ingrepen, het bange afwachten, en nog steeds geen resultaat. De gyn zei dat er geen zwangerschapshormoon in m'n bloed te zien was, dus ja... Hij vroeg me of ik ingevroren embryo's had en dat is idd zo, ik heb er 4. Nu moet ik m'n regels laten doorkomen en op 7 mei heb ik terug bij hem een afspraak. Wat er dan allemaal zal gezegd worden of gebeuren, weet ik niet, maar ik denk dat het over die cryo's (ingevroren embryo's) zal gaan.
Ik zit nu wel met de grote schrik dat ik serieuze cystes zal aangemaakt hebben. Toen ik met de hormonenstimulatie bezig was (buiten IVF) en slechts 1 ampulle Menopur moest spuiten, kreeg ik 9/10 een cyste, waardoor ik een maand, twee maanden moest wachten vooraleer verder te kunnen, totdat deze spontaan verdween. Dus... die behandelingen hadden normaal 6 maanden moeten duren, maar door die cystes ben ik daar een jaar mee bezig geweest. Dus, nu is mijn schrik dat ik dubbel zo groot of dubbel zo veel/agressieve cystes gekregen heb (want bij deze IVF kreeg ik een dubbele dosis hormonen) en volgende maand (na sowieso een maand te rusten) weer niet verder kan. Dat is het moordende, dat wachten en niets kunnen doen, wetende dat er op het einde van die maand geen resultaat is, want je hebt niets kunnen doen.

Ik weet dat het toeval zou geweest zijn moest de 1ste keer gelukt zijn, maar toch hoopte ik maar. Elke avond vanaf de eerste dag van de behandeling stond er een kaarsje te branden, waarbij ik me elke keer weer goede moed insprak: "Deze keer zal het lukken, deze keer zal ik zwanger zijn." Maar het heeft allemaal niet geholpen. De kaarsjes van mama en m'n zus hebben ook niet geholpen.
Ik ben eigenlijk helemaal niet spiritueel aangelegd, maar op de duur probeer je alles. Nu zou ik die stomme kaars in frut vaneen willen stampen...
Soms denk ik dat ik altijd kinderloos zal blijven en ik weet dat ik de moed niet mag laten zakken, maar ik word ouder en ouder. Ik wou helemaal geen mama zijn als dertiger. Ik heb dit allemaal zo niet gewild. Maar dit stom lijf wilt precies niet mee. Waarom blijft dat embryootje toch niet hangen??? Ik weet dat ik met verklevingen zit, maar voor de rest is alles prima in orde.
Het waren dan ook ideale omstandigheden. Een topembryo, goed gereageerd op de medicatie, niet te veel last, pu en tp goed verlopen,... En toch niets. We hadden alles gedaan zoals het moest, maar toch niets... Heeeeeel frustrerend!

Nu moet ik weer proberen uit de put te geraken, mezelf weer oprapen en verder gaan. Maar het is zo moeilijk en het wordt elke maand, elke keer moeilijker en moeilijker. Toch geef ik de moed nog niet op, tot we alles geprobeerd hebben wat kan.
Maar als ooit de dag komt dat we alles geprobeerd hebben en er dan nog steeds niets is... Ik weet niet wie ik dan zal of kan zijn. Maar laten we daar nog niet te veel aan denken.

dinsdag 17 april 2012

Weinig hoop

Pff, nog 1 dag en dan is het zover... Bloed laten trekken en dan weet ik het.
Maar heb er eerlijk gezegd een slecht oog in. Ben sowieso wel wat negatief aangelegd als het over dit onderwerp gaat (kan ook moeilijk anders na zo lang negatief nieuws), maar heb echt het gevoel dat het niets gaat zijn. Voel soms wat vocht lopen en nee, dat had ik ervoor nog niet ook al nam ik die Utrogestanbolletjes. Dus dan denk ik, dat is de voorbode op m'n menstruatie. Soms ook wat ongikrampjes erbij, dus...
Ik heb trouwens gelezen dat de maandstonden kunnen uitblijven door die Utrogestanbolletjes, dus als ik ze morgen niet krijg, zou ik wel al een beetje blij willen zijn, maar als die bollen dat tegenhouden, weet je het nooit he. Je bent trouwens nooit zeker voor de bloedresultaten het bevestigen. En dan nog... Er kan nog altijd zoveel misgaan. Ik denk dat ik nooit gerust zou zijn. Maar daar ga ik nog niet over zitten piekeren, eerst resultaat en dan zien we wel weer.
Door m'n werk ben ik door de dag altijd thuis en dan is het uiteraard nog extra moeilijk om er allemaal niet mee bezig te zijn tgo dat je de ganse dag gaat werken. Daarom heb ik deze blog ook opgestart, om een beetje te kunnen ventileren.

Maar als het resultaat morgen negatief gaat zijn, moet ik me weeral er bovenop halen. Hoop dat dit gaat lukken, want dat wordt steeds moeilijker en moeilijker... En ja, wanneer zou ik dan aan de volgende beurt kunnen beginnen, je moet daar altijd een tijd tussen wachten om je lichaam te laten recupereren. Wat wel een beetje normaal is, maar ik wil door he, ik wil eindelijk resultaat!!! Maar ja, ik weet nog niets tot morgen. Dus ergens blijven we nog steeds hopen... We zullen wel zien., maar zo voel ik me vaak .........

zondag 15 april 2012

Ik en m'n levensverhaal

Hey hey,

Zeer plots heb ik besloten om een blog te maken. Eigenlijk niet goed wetende waar ik aan begin, want heb nul komma nul ervaring met bloggen. Ken er niets van, maar al doende leert men, zeggen ze toch...?

Om te beginnen, even een situatieschets, een voorstelling van mezelf en m'n leven:
Mijn vriend en ik zijn ondertussen 8 jaar en half gelukkig samen. Na een paar jaar te hebben samengewoond, vonden we de volgende logische stap, kindjes. Alhoewel mijn vriend het er in het begin een beetje moeilijk mee had, dan bedoel ik, is het wel de juiste moment (we waren ondertussen bezig met bouwplannen) gingen we er na een tijdje toch helemaal voor.

Dus... m'n pil gelaten. Ik zo blij als iets, want ik dacht van "Oooh, binnenkort ben ik mama, binnenkort hebben we een kindje." Maaaaaar.... Toen begon het. Het grootste onheil wat je je kunt bedenken, gebeurde met me. Na 2 maand "geprobeerd" te hebben, werd ik plots heel erg ziek. Zo ziek was ik nog nooit geweest, ben zelfs nooit ziek... Toevallig gebeurde dit ook nog eens op vrijdag 13 juni 2008 (jaja, vrijdag de 13de :0s). Ik had eerst wat lichte buikkrampen op het werk, maar niets ernstigs. 's Nachts daarentegen werd de pijn onuitstaanbaar!!! Overgeven tegen de hel op en verschrikkelijk veel buikpijn. Toevallig moest m'n vriend die zaterdag werken, en was ik dus alleen thuis. Nooit moet hij werken in het weekend en dan, ja... Ik dus met mijn schoonmoeder een dokter van wacht gezocht. Het goot pijpenstelen, wist niet eens waar die dokter woonde en kon amper rechtzitten in de auto. Uiteindelijk aangekomen bij de dokter, legde ik uit wat ik voelde, moest ik in een potje plassen en kreeg ik als diagnose "urineweginfectie". Ik dacht nog: is dat het?? Maar ja, je hebt toch vertrouwen in een dokter, ook al is het een vreemde dokter. Dus ik naar huis en aan de antibiotica. Maar eenmaal thuis, was de pijn niet te harden. M'n vriend kon niet weg op z'n werk, dus ik dan maar naar mijn moeder gebeld. Ik smeekte haar om mij te komen halen, dat ik doodging van de pijn. Maar mijn zus was toen zwanger en daarom durfde mijn moeder me niet meteen te komen halen, vermits ze dacht dat ik misschien iets besmettelijks had en dat de baby kon schaden.
Na veel aandringen is ze mij dan toch komen halen en zijn we naar een huisartsenpraktijk gereden aan de camping waar zij verbleven dat weekend. Daar onderzocht een andere dokter me voor de 2de maal die dag. Zij dacht dat het misschien iets was aan m'n gelachtsorganen en onderzocht me daar dus, wat immens veel pijn deed. Ze zei me naar spoed te rijden. Ze wist niet wat het was, maar wel dat het niet pluis was.
Mijn hele familie de valiezen genomen en toen zijn we meteen naar spoed gereden in de kliniek waar mijn moeder woont. Daar kreeg ik een arts van wacht voor m'n snuit, die zei van weeral in een potje te plassen en wat kreeg ik te horen/ "Ja mevrouw, het is inderdaad een urineweginfectie, ga maar naar huis en neem de antiobiotica maar uit." Ik kon door de grond zakken. Op dat moment wist ik natuurlijk niet wat er met me scheelde, maar ergens wist ik dat het iets veel ergers was dan die urineweginfectie. Maar ja, wat doe je, had ondertussen al 3 dokters op 1 dag geraadpleegd. Ik naar mijn moeder haar huis en aan de antibiotica, die natuurlijk niets afdeed. Kon niets eten, niets drinken zelfs, of alles spoot er van voor en van achter terug uit. En BUIKPIJN!!! Ik kan me nog herinneren dat ik op een gegeven moment rechtstond om naar de wc te gaan en kon zelfs niets meer ophouden, alles liep langs m'n benen naar onder. Pff, als ik het zo neerschrijf (wat ik voor de eerste keer doe) krijg ik nog de rillingen...
M'n zus vond het zooo erg hoe ik daar lag, zag dat ik zo ziek was en zei om weer de dokter te bellen (dit was na enkele dagen). Deze keer kwam de huisdokter van m'n ma langs. Zij onderzocht me vluchtig en dacht dat de antiobiotica niet aansloegen en schreef me dus iets anders voor. Dit hielp allemaal niet, weer een paar dagen gingen voorbij, ondertussen nog altijd niets gegeten of gedronken. Toen zei m'n ma van nog eens de dokter erbij te halen, dit kon zo toch niet blijven duren. Ondertussen lag ik al een week doodziek op de zetel, zonder enige verbetering. Dezelfde dokter terug langsgekomen en ze zei dat ze het niet meer wist, maar stuurde me met spoed door naar een radioloog. Eindelijk kwam er schot in de zaak! Daar werd ik onderzocht en weet nog goed hoe pijn het deed toen die man met dat bolletje over mijn buik rolde. Zijn gezicht sprak echter boekdelen. "Oei oei, het is serieus." zei hij toen. Ik dacht natuurlijk meteen aan het ergste, nl. kanker ofzo, wat kon er erger zijn... Dat had ik gelukkig niet, maar wel een geperforeerde appendix die er met spoed uit gehaald moest worden. Goh, ik was zooooo blij dat ik eindelijk wist wat er was, ook al stond er me een spoedoperatie te wachten. Wij, m'n ma en ik, meteen naar het UZ, geen gewoon kliniek meer, door het wantrouwen. Daar kwam er nog snel even een dokter bij me en kon door één testje meteen zien dat het klopte wat de radioloog zei. Toen ik m'n tong uitstak, zag ik dat deze spierwit was en m'n mond kurkdroog. Ik was ondertussen helemaal uitgedroogd en m'n leven hing aan een zijden draadje. De operatie duurde meer dan 3u. Ze vroegen op voorhand zelfs of ik een kinderwens had. Uitdrukkelijk zei ik JA! Want het was een hele moelijke operatie geweest. Ze moesten de appendix verwijderen, alsook m'n hele buik schoon schrapen, want deze was helemaal vervuild door de ether van de appendix die er al een week in liep. Toen de operatie achter de rug was, zei de chirurg tegen m'n vriend dat hij zijn twee handjes mocht kussen dat ik er nog was. Dat doet wel even raar, dat ze zoiets zeggen.
Bij de eerste controle na een maand zei de chirurg ook dat het voor mij heel moeilijk zou zijn om zwanger te worden. Hij mocht dit eigenlijk niet zeggen, maar toch deed hij het om me al te verwittigen. Op dat moment was het nog geen slecht nieuws, na mijn revalidatie van ongeveer 2 maanden, gingen we gewoon verder met onze kinderplannen. Ook al had ik vaak pijnlijke scheuten in m'n buik, de chirurg weet dit nog steeds aan de operatie. Nu, 4 jaar later en na een deel onderzoeken, heb ik er nog steeds last van. Niemand dat weet waaraan dit ligt...

En toen begon alle "ellende". Een jaar geprobeerd, geen resultaat. Nog steeds niets aan hand. Misschien toch nog een paar maandjes extra oefenen? Maar deze leverden ook niets op. Toen natuurlijk een afspraak bij de gynaecoloog, was toen bij een vrouw en kon hier normaal pas na een half jaar binnengeraken. Na wat aandringen, kon ik toch vroeger op consultatie komen. Zij stelde voor om Clomid te beginnen nemen, wat m'n cyclus zou regelen, want was nl. zeer onregelmatig. Maar na dit een maand of twee genomen te hebben, was ik geen mens meer. Ik werd er enorm depressief van. Wenen, wenen en nog eens wenen. Pff, dat was het niet hoor. Dit uitgelegd aan de gynaecoloog en zei verwees me toen door naar een andere mannelijke gynaecoloog die meer vertrouwd was met fertiliteitsproblemen. Hij stelde voor, om eerst een aantal onderzoeken te laten doen, waaronder een HSG (een onderzoek waarbij ze met een radioactieve stof de doorgankelijkheid van de eileiders nakijken) --> PIJNLIJK!!! En dat had iedereen wel geweten op de gang van het ziekenhuis. Zo roepen dat ik toen heb gedaan. Het was wel een kort onderzoek, maar enorm pijnlijk. Maar met goed nieuws, want met m'n eileiders was niets mis en allebei doorgankelijk. Toen het zaad van m'n vriend onderzocht, ook prima in orde. En daarna stelde hij voor om een kijkoperatie te doen, om te kijken of ik geen verklevingen had van m'n appendixoperatie. Toen viel het woord "verklevingen" voor de eerste keer. Ik had hier wel wat schrik voor, m'n vriend vond dit ook een drastisch onderzoek, maar toch doorgebeten en het allemaal ondergaan. Daaruit was gebleken dat ik inderdaad verklevingen had en dat ze deze verwijderd hadden. De linkereierstok konden ze niet helemaal losmaken om geen schade te berokkenen, maar dat maakte niet zoveel uit. Alles zag er nu heel goed uit. Ondertussen waren we al 3 jaar verder (na het spontaan proberen en alle onderzoeken) en mochten we beginnen met hormoonstimulatie d.m.v. Menopur. Dit waren spuitjes die je een aantal dagen achter elkaar moest zetten in de buik om een eitje te laten rijpen. Daarna kreeg ik een andere spuit (Pregnyl) om het eitje te laten springen. Dit was gewoon een hulpmiddeltje om de cyclus regelmatig te houden en zeker een eisprong te hebben. Voor de rest was het allemaal nog puur natuur. 6x kon je zo'n stimulatie proberen, want dit werd maar 6x terugbetaald door de ziekenkas.
Dus... wij met volle moed erin gevlogen. Operatie achter de rug, hormonenstimulatie om de cyclus regelmatig te houden, het enige wat we zelf nog moesten doen, was klussen op het juiste moment :0) Maar ook al zagen we het positief, elke poging draaide negatief uit. En het ergste was nog dat ik, na een maand van stimulatie, cystes ontwikkelde op de eierstokken door deze hormonen die eerst uit zichzelf moesten verdwijnen, vooraleer er een nieuwe beurt kon gestart worden. Meestal 1 maand wachten, soms 2 maanden wachten en niets doen. Of ja, we konden wel iets doen, maar de cyste zat toch in de weg om spontaan iets te laten gebeuren...
1ste poging niets, 2de niets, 3de niets,... ondertussen al de 5de en weer niets. Toen werd voor de eerste keer IVF besproken.Ik moest al eens nadenken waar we dit eventueel zouden willen laten doen: Genk of Leuven. Pff, ik vond dit moeilijk om te kiezen, had geen ervaring met beiden, kende niemand die ervaring hiermee had. Dus was opgezocht op internet. Zo las ik veel negatieve dingen over de professor in Genk, maar in Leuven zat je met lange wachtlijsten vooraleer je kon beginnen. Uiteindelijk hebben we voor Genk gekozen, omwille van de betere bereikbaarheid en geen wachtlijsten, of zo dachten we toch. Maar onze gynaecoloog zei: "Kom, we doen natuurlijk nog ons best voor de laatste keer he, je weet maar nooit." En, het onmogelijke gebeurde. Ik was ZWANGER!!!!!!!!! Niet te geloven, mijn hart stond stil toen ik dit nieuws hoorde, na een week overtijd te zijn. Ik dacht nog, waarom doet m'n lichaam nu weer zo ambetant en komen die regels ni door. Het zou toch niet... Het kon toch niet... Maar het kon wel!!! Ongelooflijk!!!
Ik wist niet waar ik het had, moest het meteen aan de familie vertellen, m'n vriend vertelde het meteen aan zijn familie, op het werk. Iedereen, maar iedereen mocht het weten, na bijna 4 jaar wachten, was het zover.
Maar...
We hadden het nieuws nog maar net verteld, en twee dagen later ging het mis. De euforie die ik eerder voelde, veranderde naar een soort downgevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik kon me zelf niet meer opkrikken en viel in een diep zwart gat. Dit was de laatste keer, de laatste keer voor IVF, ik dacht het allemaal niet te moeten ondergaan. Ik kon ook eindelijk eens genieten van zwanger te zijn en toen moest ik het ineens allemaal weer loslaten. Het was ook de eerste keer dat m'n vriend en ik zo'n grote ruzie hebben gehad. Hij wou met oppeppen, maar het lukte hem niet, wat hij ook deed. Ik was pessimistisch en je kon zeggen wat je wou, je kreeg me er niet bovenop en dat kilde hem denk ik.
Maar ook al dacht ik dat het niet zou lukken, toch kwam ik er weer bovenop (dat deden we trouwens al 4 jaar --> vallen en weer opstaan). En zo namen we onze eerste stappen richting IVF. De eerste gesprekken met de professor, de psycholoog en de consulente. Allebei terug een bloedonderzoek, m'n vriend terug spermaonderzoek. Maar voor de rest geen onderzoeken meer, geen wachttijden meer. Maar de maand na mijn misval konden we meteen starten. Ongelooflijk eigenlijk, maar dat was voor mij al een enorme opluchting. Even eens niet wachten. Maar gewoon doorkunnen.

Momenteel zit ik in mijn 1ste IVF-cyclus. Ik ben gestart met 2 ampulles Menopur vanaf dag 2 inspuiten, enkele dagen later ook Orgalutran bijspuiten (om de eitjes af te remmen om te gaan springen). Nu is het de bedoeling om veel eitjes te ontwikkelen i.p.v. maar één. En ook al was ik het gewend van spuiten te krijgen, dit was toch weer nieuw: meer spuiten, andere soort. Ook moesten m'n vriend en ik antiobiotica nemen om infecties tegen te gaan. Om de paar dagen weer op controle bij de gynaecoloog met telkens een bloedafname nadien, tot aan de dag dat m'n eitjes groot genoeg waren om te laten springen. Tijd voor een pick up dus, het wegnemen van de eitjes. Zenuwen, stress, want had hier al zoveel over gehoord en gelezen. Maar dit is eigenlijk heel goed meegevallen. Waarschijnlijk omdat ik even onder volledige narcose ging. Ik wist dus van niets, dacht zelfs dat alles nog moest gebeuren toen ik al terug op m'n kamertje lag. In totaal 10 eitjes afgehaald, wat volgens de consulente een mooi aantal was, niet te veel en niet te weinig. Nu was het wachten op de bevruchting. Hoeveel zouden er bevrucht geraken?? Had ook weer dingen gelezen zoals geen bevruchte eicellen. Maar toen ik de dag nadien belde, waren er 9 van mijn eitjes bevrucht. Wauw, dacht ik. Beter kon bijna niet he. En 2 dagen na de pick up, werd er een topembryo teruggeplaatst. 4 andere embryo's waren van perfecte kwaliteit en gingen de vriezer in, voor de overige 4 was het nog even afwachten wat deze gingen doen, maar enkele dagen later vertelde de embryologe me aan de telefoon dat deze niet de kwaliteit hadden om ingevrozen te worden.
En nu is het wachten geblazen. Dat wat ik net haat. Wachten! Wat doet dat embryootje in mijn lichaam. De dag van de terugplaatsing voelde ik niets, de dag nadien was ik enorm ziek, daarna weer niets, dan af en toe wat steekjes, misselijk,... Ik weet niet wat ik moet voelen. Wat is goed en wat niet?? Stress is niet goed, dat weet ik, maar het is moeilijk er niet mee bezig te zijn als je weet dat er echt wel iets is teruggeplaatst in jouw lichaam. Het wachten begint nu wel te korten, want nog 3 dagen en dan weet ik het. Heeft het embryootje zich ingenesteld of niet en is het van plan te blijven of niet. Laat ons hopen, laat ons hopen, dat ik eindelijk eens goed nieuws, maar dan echt goed nieuws mag krijgen. Hoe het ook afloopt, ik laat het alleszins hier weten. Thumbs up!!!