tag:blogger.com,1999:blog-91769023292339665092024-03-13T01:59:52.835-07:00Ons "Zwiebeltje" in de maakpepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-8869744539427760882013-09-20T08:31:00.001-07:002013-09-20T08:56:04.159-07:00Mijn twee mooiste schatten, mijn alles, mijn leven!Na zoveeeeel weken en maanden is het dan eindelijk gelukt om hier nog eens te komen schrijven.<br />
Het zal dan ook ineens mijn laatste berichtje zijn waarmee ik mijn blog afsluit. Het was een blog over mijn weg naar een babytje en deze weg ben ik nu ten einde :)<br />
<br />
Hoe zal ik beginnen, want in al die maanden is er toch veel gebeurd.<br />
Na het hele ziekenhuisverhaal is alles toch goed afgelopen. Het werd uiteraard naar het einde toe met de dag zwaarder. Alles zag er steeds tijdens de echo's in orde uit, maar soms was er wat weinig beweging van de bovenste baby waardoor ze me dan toch liever in het ziekenhuis lieten liggen. Mijn bloeddruk bleef ook maar verder stijgen wat de gynaecoloog ook niet echt betrouwde. En het leek of de gewichtjes van onze prutskes ook niet echt stegen. Al deze factoren samen zorgden ervoor dat de gyn de beslissing nam om ze te laten geboren worden, uiteraard met keizersnede want het onderste babytje lag in stuit.<br />
<br />
DUS.......<br />
Op 27 mei was het zover. Om 7u opstaan, lag nog steeds in de kliniek trouwens, om om 8u op de operatietafel te liggen. Djeezes, wat een schrik had ik toch!!!<br />
Op de kamer kwamen ze me voorbereiden: ik kreeg een soort zetpil waardoor mijn darmen zouden ledigen, ik werd geschoren, een infuus werd geprikt en hetgeen waar ik de grootste schrik voor had: een blaassonde werd gestoken. Tijdens een vorige operatie was dit heel slecht gestoken, waardoor ik heel veel pijn heb gehad. Maar nu was het even een vervelend prikkend gevoel, dat zeker te doen was.<br />
Goed op tijd kwamen ze me halen, reden we een hele weg in het ziekenhuis naar beneden, door allerlei gangen kwamen we dan bij het operatiekwartier. Pff, het typen hiervan bezorgt me terug de kriebels... Daar werd er nog de epidurale verdoving gestoken en daarna was het wachten op de gynaecoloog om eraan te kunnen beginnen.<br />
Niet veel later kwam ze toe, vroeg ze hoe het met me ging. Mja, wat denk je? Bang! Bang! Zo een bang! Er werd een doek voor me getrokken en ondertussen maakte de gyn zich helemaal klaar. Voor ze startte, deed ze een of andere handeling op mijn buik. "Doet dit pijn?"vroeg ze en toen ik zei van niet, was het teken dat de verdoving goed zijn werk deed en ze eraan kon beginnen.<br />
Als ik er nu aan terug denk, is het iets wat je overkomt en vind je het nu misschien maar niets meer, maar ik dacht op dat moment van, hoe lang duurt dit nog want ik houd het niet vol!!! Zo een raar ontzettend vies gevoel, het leek net of ze mijn ingewanden eruit sleurde. Opeens kreeg ik precies geen lucht meer van de paniek. En ik die,dacht te kunnen steunen op mijn vriend...tegen dat hij binnenmocht, waren ze al bijna geboren :/<br />
Tegen het einde trok ze zoooo hard aan mijn buik dat mijn lichaam van links naar rechts ging op de tafel.<br />
Maar dan hoorde ik ze zeggen dat het niet lang meer ging duren, dat ze een voetje zag en plots vloog ze daar, ons Tessje door de lucht langs me heen. Haar gehuil was het mooiste wat ik ooit gehoord had. Ze werd meteen tot bij de kinderarts gebracht. Het enige dat ik kon doen, was blijven liggen en proberen een glimp op te vangen van mijn kleintje. En ondertussen bleef de gyn verder wroeten in mijn buik en net 1 minuut later kwam ons klein Sammetje tevoorschijn. "Oeh, wat een kleintje!"hoorde ik ze zeggen en maakte me al direct ongerust. Oei, zou ze dan echt zoooo klein zijn???<br />
En idd ze was vrij klein ja, ze woog slechts 2kg030, maar Tess schrok ze wel van, want zij was ook rond dit gewicht geschat, maar toch woog ze 2kg635 wat dus veel meer was dan de gyn dacht.<br />
<br />
Heel even kwam de kinderarts ermee tot bij mij aan het bed. Zooo lief waren ze en idd, zoooo klein! Ik weet nog dat ze van die kreunende geluidjes maakten. Echte kleine levende wezentjes :)<br />
Meteen daarna werden ze naar boven gebracht waar ze werden gemeten, gewogen en hun eerste flesje kregen. Ze moesten wel in de couveuse, omdat ze zo licht waren, maar voor de rest deden ze het zo<br />
goed! Ze konden flink zuigen, ze ademden zelfstandig, hadden geen enkel probleem en geen enkel vlak. Pfjoew, de grootste last viel,meteen van mijn schouders.<br />
<br />
Toen werd ik zelf nog wat opgeknapt ;) en reden ze me terug naar boven, naar de kamer. Geen<br />
babytjes op de kamer :( dat vond ik wel heel erg! Ik heb toch wel een tijdje moeten wachten, een uur of drie denk ik vooraleer ik ze kon zien en eigenlijk was dat moment zooo mooi, toen ze met mijn twee popjes binnenkwamen, helemaal ingewikkeld in dikke doeken. Ik was toch zo benieuwd hoe ze eruit zagen, want die sec beneden daar kon ik ni zoveel van zeggen. En wat waren ze mooi, mijn twee kleine schatjes!<br />
Ik probeerde ze aan de borst te leggen, maar dit lukte nog niet echt, wat normaal was blijkbaar. Ik heb borstvoeding proberen te geven, maar het zuigen aan de borst lukte niet zo heel goed, waardoor ik moest afkolven, wat zooo vermoeiend was en de productie hierdoor verminderde. Toen ben ik met veel dubbele gevoelens gestopt :( Maar zo kreeg ik meer tijd om te besteden aan mijn meisjes en dat was dan weer een pluspunt.<br />
In totaal hebben ze twee weken in het ziekenhuis gelegen, ons Sam woog toen nog maar 2kg300 toen we ze mee mochten nemen. Ikzelf heb een week in het ziekenhuis gelegen en de meisjes dus een weekje langer. Toen zij nog in het ziekenhuis lagen, moest ik dus elke dag 6x op en af om ze borstvoeding te geven wat ook niet te onderschatten was, maar wat ik zo graag over had voor hen!<br />
<br />
En toen was de dag daar dat ze mee naar huis mochten.... Een bange, maar ontzettend mooie dag. Thuis hebben we ze rustig laten wennen en hebben we zelf de tijd kunnen nemen om aan hen te wennen.<br />
Dat is nu bijna 4 maanden geleden. Volgende week worden onze prutskes 4 maanden al! En wat heb ik al van ze genoten. We hebben wel al wat dokters afgelopen moet ik ook toegeven, maar dat is nu ook weer gepasseerd en vergeten! Na al het zoeken en het doorploeteren van de eerste nachten, loopt alles nu vrij vlot. Ik weet dat er nog periodes zullen komen die hard gaan zijn, maar er gaan uiteraard ook zoveel periodes komen die heel mooi zullen zijn.<br />
Hoe het ook loopt, mijn allergrootste wens is uitgekomen. Ik heb twee ongelooflijk mooie dochters waar ik alles voor zou doen, alle miserie twintig keer opnieuw voor door wil.<br />
Nu hoop ik nog op een mooie toekomst, een mooi leven voor hen, want dan ziet mijn toekomst er ook mooi uit!<br />
<br />
Aan alle vrouwen die dit lezen en al zo lang in de mmm zitten, je ziet: wonderen bestaan! Dus...geef niet op!!!<br />
<br />
<br />
<br />pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-25436571324204037182013-05-16T08:37:00.000-07:002013-05-16T08:37:03.459-07:00En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 2)...en wou me daarom nog steeds heel goed opvolgen. Daarom moest ik elke dag aan de monitor komen om de beebjes goed in het oog te houden. Ondertussen waren er twee dagen voorbij en had ik ons bovenste beebje niet meer gevoeld. Daarom wou de gyn nog eens op de echo zien en ook daar bewoog ze zo goed als niet. Twee dagen was ik naar huis gemogen, maar na die twee dagen wou ze me toch opnieuw laten opnemen om me 3x per dag terug te kunnen monitoren. Ze vond het verontrustend dat ze zo weinig wogen, dan eentje dat niet meer beweegt en het is sowieso een risicovolle zwangerschap omdat het een tweeling is... Thans al de rest was nog steeds in orde: navelstrengdoorbloeding oke, nog veel vruchtwater, hartjes in orde. Toch wou ze geen risico's nemen. "Ik zou ni willen dat er iets gebeurt, je hebt al vijf jaar moeten wachten."zei ze. Oh nee, zei ik, dat overleef ik nooit!!!<br />
Dus...hier liggen we weer... Voor de derde keer de kliniek in. De gyn hoopt dat ik het nog een of twee weekjes volhoud. Ik ben nu 35 weken en in principe zouden ze kunnen komen, maar omdat ze zo licht zijn, hoop ik toch ook dat we het nog even volhouden, zodat ze nog wat kunnen bijkomen.<br />
De weken mogen van mij voorbij vliegen. Want nu begint het toch wel zwaar te worden. Ondertussen ben ik 21 kg zwaarder! Heel mijn lichaam zit vol vocht en heb verschrikkelijke bekkenpijn door al 7 weken plat te liggen. Ook staan mijn onderbenen vol rode stipjes wat blijkbaar bloeduitstortingen zijn door het gewicht van mijn buik. Dus...het mag gaan afkorten, dat ik van deze kwaaltjes verlost ben en eindelijk onze twee prutskes in mijn armen kan sluiten. Ik kan haast niet meer wachten op deze mooie dag. Ik duim nog steeds elke dag dat alles goed zal aflopen en wij binnenkort eindelijk kunnen genieten als gezinnetje!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-86441926577827409502013-05-16T08:11:00.000-07:002013-05-16T08:11:13.714-07:00En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 1)En het ziekenhuisverhaal gaat verder...
4 dagen lag ik in ons plaatselijk ziekenhuis, toen plotseling een van onze meisjes een lange daling van haar hartje maakte. De gyn erbij gehaald, zij ging eens goed nadenken hoe het verder moest. Toen ze terug kwam, had ze besloten om me toch over te laten brengen naar het ziekenhuis van genk. De combinatie van de weeen die aanhielden, de verkorte baarmoederhals en nu ook nog een verzakking van een van de hartjes vond ze te risicovol om me daar te houden. In genk hebben ze namelijk een gespecialiseerde afdeling voor te vroeg geboren baby's dus moesten ze daar beslissen ze te halen, waren ze in goede handen. Ook al vond ik het spijtig dat ik niet in onze plaatselijke kliniek kon blijven, uiteraard volgde ik braafjes het advies van mijn gyn.
Zo werd ik met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis van genk. Pfff, een allesbehalve leuke rit! Nog nooit had ik met een ambulance meegereden en liefst wil ik het ook nooit nog eens doen. Dan lig je daar op zo'n mega smal bedje, word je heen en weer geslingerd omdat de ambulancier precies dacht dat ik elke minuut ging bevallen :/. Sirenes op, boenk bats over alle bultjes. En ik me maar proberen vast te houden aan die ijzeren bar van het bed om er niet uitgeslingerd te worden...
Maar goed, we zijn er levend gearriveerd :) maar toen ik dacht dat dat me stress bezorgde, wist ik nog niet wat er ging komen...
Meteen toen ze mij op de kamer hadden afgezet, kwam er een vroedvrouw en een stagiaire om allerlei zaken te vragen en "af te nemen" bij me. Ik lag nog maar net op dat bed, een beetje trillend van de ambulancerit, en moest me daar al direct uitkleden :/ Toen heb ik wel gevraagd om me 5 minuten te laten bekomen... Even later stonden ze er terug. Bloed afnemen, temperatuur, bloeddruk, een urinestaal met een soort sonde om ervoor te zorgen dat de urine steriel was (man, dat deed ook geen deugd), meteen aan de monitor. Ik voelde me echt een machine.
Ik lag ook op een kamer met nog een andere vrouw, dus privacy en echt tot rust komen zat er ook al niet in. Dit meisje lag daar omwille van zwangerschapsvergiftiging en leverfalen. Ze zag er echt verschrikkelijk uit. Ze was 34 weken ver en kreeg een keizersnede, maar deze kon pas doorgaan als haar bloedwaardes hoog genoeg waren, anders kon ze te veel bloed verliezen tijdens de operatie en eraan sterven. Gezellig :/ Uiteindelijk was het een heel vriendelijk meisje met een heel bezorgde partner en vonden we het toch niet zo erg dat zij bij ons op de kamer lagen. Dan konden we eens een babbeltje doen. Dit koppel was helemaal niet te spreken over de behandeling in dit ziekenhuis, dus ik hield mijn hart al vast voor wat nog komen zou...
Zo lag ik daar al de hele dag en nog geen dokter te zien. Niemand die me kwam vertellen wanneer of of er wel degelijk een dokter zou langskomen. Ondertussen bijna 21u30. Mijn vriend wou toen stilletjes naar huis vertrekken, toen er toch plots een vrouw binnenkwam. Dit bleek een assistente gynaecologie te zijn, samen met een stagiaire, alsook de stagiaire vroedkunde kwamen rond mijn bed staan. Hupla, terug die kleren uit... Ik voelde me zoooo bekeken met 3 mensen aan de achterkant van mijn bed. Ze nam een staaltje van de baarmoedermond, wat ik ondertussen wel gewoon ben, dus dat viel mee. Maar toen zag ik dat ze een eendenbek nam (zag ik want ze zei dan ook niks tegen mij, ik moest maar rieken wat er met me ging gebeuren), en een of ander raar stokje. Ze bracht de eendenbek in zonder gel, en toen dat staafje. Djeezes, heb ik me daar moeten inhouden om niet te beginnen roepen. Ahzo pijn! Nog even, zei ze dan, en blijven puffen. Grrrrrmbl!!! Dit bleek een test te zijn om te zien hoeveel kans je had op een vroeggeboorte. Ik dacht alleen maar toen: ik moet ni weten hoeveel kans ik maak, ik zal het wel zien als het zover is, verdomme! Toen ging ze een groeiecho doen, of proberen, want man man, ze bakte er niks van. En maar rollen met dat ding over mijn buik, en maar lachen en gibberen met haar mannelijke stagiaire, terwijl ik daar nog steeds met mijn edele delen bloot lag. Na een heel gezoek en gemeet, zei ze de gewichtjes van de baby's die maar liefst 500 gram!!! scheelden (lichter dus) dan de gewichtjes die mijn gyn 3 dagen eerder had gezegd. Even in paniek natuurlijk, want wat klopte daar nu aan? Ik lag toch in genk omdat ze daar gespecialseerder te werk gaan en dan zo'n verschil...
Was ik ff blij dat dat mens het terug aftrapte. Maar toen werd het mij allemaal teveel. Lage gewichtjes, slechte behandeling. Ik heb toen wel wat traantjes gelaten en kon alleen maar denken: fuck, waar ben ik terecht gekomen??? Zelfs mijn vriend, die ALTIJD zoooo rustig is en alles nogal nuchter bekijkt, stond met zijn mond open te kijken wat er allemaal gebeurde en vond het zoooo erg
voor mij. Hij wilde me dan ook niet alleen laten en nam speciaal verlof de volgende dag (lief he).
<br />
Blijkbaar hadden de gynaecologen het toch ook door dat de gewichtjes niet goed geschat waren, want 's anderendaags kreeg ik opnieuw een groeiecho door een echoscopiste en zij kwam op ongeveer dezelfde resultaten als mijn gyn, dus dat was toch een hele geruststelling.<br />
Dit was nog niet alles wat er daar fout liep in genk. Ik moest bepaalde medicijnen nemen om mijn weeen af te remmen alsook ovules om de baarmoeder te kalmeren, maar plots kreeg ik deze medicijnen niet meer. Toen ik er iemand bijhaalde om te vragen waarom ik geen medicijnen meer kreeg, zeiden ze dat de dokter dit zo beslist had. Oke, dat kon wel zo zijn, maar waarom kreeg ik daar in godsnaam weer geen uitleg over?? Dus vroeg ik of er iemand mij kon vertellen waarom dit was. Weer kwam er een assistente tot aan mijn bed (wel een andere en iets meer bekwame als de vorige) die zij dat ze stoppen met de medicatie omdat dit toch geen effect had.<br />
De communicatie verliep daar echt allesbehalve :/ Elke dag kwam er iemand anders, ofwel een assistente of de gyn zelf, maar altijd iemand anders. Zij communiceerden blijkbaar via papiertjes, waardoor ik elke keer een andere uitleg kreeg. De ene zei bv. dat ik op het einde van de week naar huis mocht, de andere zei te blijven tot 34 weken,... Heeeel frustrerend gewoon!<br />
Die eerste nacht was vrij goed meegevallen, maar 's anderendaags brachten ze een vrouw binnen, hoogzwanger. Bleek dat zij in de late namiddag een gel had gekregen om de bevalling in te leiden en i.p.v. dat ze deze vrouw haar in arbeid lieten gaan in een andere kamer, gebeurde dit gewoon 's nachts langs mijn bed. Kreunen werd, roepen en roepen werd krijsen en stampen in haar bed. Die vrouw lag nog met 8 cm opening, gebroken vliezen en persweeen naast mij te schreeuwen. Verschrikkelijk vond ik dat, een ware nachtmerrie! Toen hebben ze ze weggebracht en nadien heb ik gehoord van de vroedvrouwen dat ze nog net op tijd in de verloskamer aankwam. Echt niet leuk om dit van iemand anders mee te maken, in het midden van de nacht, wetende dat ik dit zelf ook nog moet doorstaan... En alsof dit nog niet genoeg was, begon de vrouw tegenover mij in de vroege ochtend ook weeen te krijgen en was haar bevalling dus ook gestart.<br />
Dit was echt de druppel. Ik was een wrak. Futloos, hartslag in rust 140, hoge bloeddruk. Ik voelde mij enorm opgejaagd en eigenlijk lag ik daar om te rusten. Al enkele keren had ik naar een eenpersoonskamer gevraagd waar ik echt tot rust kon komen en zulke dingen niet meer konden gebeuren, maar er was nergens plaats, alles lag vol. Dus volhouden was de boodschap... De nacht erop werd ik weer bruusk wakker gemaakt, omdat er weer een andere vrouw werd binnengebracht. Zij had blijkbaar last van zwangerschapsmisselijkheid en iets aan haar luchtwegen. Bij elke in- en uitademing kreunde ze en niet zachtjes (aah, uuh, aah, uuh). Ook hoesten! Een kettingroker was er niks tegen. Nog eens een nacht niet slapen was er teveel aan en volgens mij hadden de vroedvrouwen het door, want de dag erop kreeg ik eindelijk een eenpersoonskamer. Pfff, eindelijk een beetje rust!<br />
Toch bleef ik precies altijd opgejaagd en elke keer er iemand voorbij mijn deur kwam, dacht ik: oh nee, wat komen ze nu weer doen?<br />
Zo slopen de dagen voorbij en hoopte ik zo hard dat ik die 34 weken zou halen en liefst zo snel mogelijk. De monitors bleven goed, onze beebjes bleven het goed doen, dus goed nieuws. En zo haalde ik dan toch die 34 weken (na twee weken ziekenhuis). Op 34 weken en 1 dag kreeg ik nog eens een groeiecho. Afhankelijk van deze resultaten werd beslist of ik terug naar ons plaatselijk ziekenhuis mocht of naar huis. De meting werd weeral eens gedaan door een assistente en zij kwam op een gewicht van 2 kg100 uit. Dit was wat onder het gemiddelde, maar toch goed voor een tweeling van die termijn, zei ze. Toen kwam de gyn erbij en in plaats van eens na te meten, want ik wist zeker dat die assistente verkeerd gemeten had (ze had 2x een buikje gemeten onderaan, terwijl de tweede baby helemaal bovenaan lag en plots was de altijd lichtere baby nu de zwaarste), vroeg ze me gewoon of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Ik kreeg geen uitleg (zoals gewoonlijk), ik wist niet hoe ik dan verder opgevolgd zou worden en zei dat ik me daarom veiliger zou voelen om nog even naar het ziekenhuis te gaan. Zo kon ik trouwens mijn eigen gyn over alle toestanden spreken en haar mening over alles vragen.<br />
Zo mocht ik dan terug naar ons plaatselijk ziekenhuis. Daar kwam mijn eigen gyn langs en vroeg waarom ik eigenlijk terug naar daar was gekomen. Ik vertelde dat ik me zekerder zou voelen na haar gesproken te hebben en zei dat er in genk volgens mij een aantal dingen verkeerd gelopen zijn. Ze keek maar raar, vond me wellicht een ongeruste paniekeur, want ze raadde me aan om eens met iemand hierover te gaan praten. Als ik zo ongerust bleef, hoe zou ik dan de bevalling en de baby's nadien aankunnen? Ik vond het echt erg dat ze zoiets zei, ze wist ten eerste niet war we allemaal hadden doorstaan de voorbije 5 jaar, de belevenis in genk, zij kende mij toch niet, wist niets van mij af... Trouwens, wie had mij laten opnemen? Zij toch maar. Voor mij kwam dit als een totale verrassing!<br />
Enfin, ze stelde voor om me in de kliniek te houden tot na het weekend en dan nog eens een groeiecho te doen. Op de echo bleek dat onze beebjes net geen 2 kg wogen, heeeeeel licht dus! Nu was ik dus wel in paniek. Ze waren nog geen 300 gram bijgekomen op 3 weken tijd... De gyn vond het zelf ook heel lichtpepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-2170005786297251642013-04-23T05:52:00.001-07:002013-04-23T05:52:46.408-07:00In het ziekenhuis :(Het is dan zover. Vanaf gisteren lig ik in het ziekenhuis aan de weeenremmers. Ik had het weer helemaal niet zien aankomen...<br />
Vanaf 28 weken had ik platte rust voorgeschreven en moest ik elke week op controle voor mijn baarmoederhals te controleren en de contracties en hartjes van de beebjes aan de monitor.<br />
Nu bleek elke week die baarmoederhals beetje bij beetje verder te verkorten, tot deze gisteren nog maar 1,5cm was. De gynaecoloog vroeg of ik harde buiken had, maar daar voelde ik thuis precies toch niets van... Toch betrouwde ze het niet. "Er is daar vanbinnen toch duidelijk iets gaande, want 1cm verkorten op een week is toch veel." Dus stelde ze voor om spuitjes tegen longrijping te geven, waardoor de longetjes van de beebjes al klaargestoomd worden moesten ze vroeger komen. Dat vond ik niet erg, dan zijn we zeker dat ze daar geen problemen mee gaan hebben. Ook moest ik terug aan de monitor om contracties na te gaan en wat bleek, ik had al weeen om de 6 minuten! Daar schrok ik echt heel erg van. Daar had ik helemaal niks van gemerkt... Maar nu ik zo aan die monitor lag en er elke keer een piek tevoorschijn kwam, voelde ik toch heel duidelijk iets veranderen in mijn buik. Links vanboven kwam er een harde bol tevoorschijn. En inderdaad, dat had ik thuis ook al gevoeld, maar dacht toen telkens dat een van de beebjes tegen mijn ribben aanporde :/ Niet dus...<br />
Dus ook nog eens weeenremmers gekregen. Ik moet daarvoor 3 dagen aan een infuus hangen en hopen dat het zijn werk doet. Op de monitor was er meteen een vlakke lijn te zien, dus geen pieken meer, dus het zag er allemaal heel goed uit. Tot ik deze nacht om 4u serieuze zeurderige rugpijn en een beetje menstruatiepijn kreeg. Toch maar een verpleegster erbij gehaald, terug aan de monitor en wat zagen we: terug pieken en deze keer om de 1,5 minuut. Oei dat zag er niet goed uit. Zoooo kort op elkaar en dat door de medicatie heen... Toen was het even voor 40 minuten weer vlak, dus had ik weer wat hoop, maar niet veel later was het weer hetzelfde.<br />
De gyn erbij gehaald en zij vond het ook verontrustend. Baarmoederhals weer gecontroleerd, maar deze was stabiel. Dat was toch een geluk. Maar ik heb nu nog andere medicatie bijgekregen, een soort druppeltjes. Als dit niet helpt, moet ik naar het ziekenhuis van Genk, want dan komt het toch allemaal kortbij. Tot nu toe voel ik me goed. Ik heb nog aan de monitor gehangen en daar was gedurende dat half uur een mooie vlakke lijn te zien. Dus dat is positief, nu hopen dat dat zo blijft, want ze zijn toch nog wat klein he om geboren te worden...<br />
Momenteel wegen ze allebei een dikke 1700gram. Iets onder het gemiddelde, maar nog heel goed. Ook vinden ze de hartjes ook elke keer heel mooi tesamen op de monitor, wat ook heel geruststellend is. Vorige week waren ze niet zoveel bijgekomen, maar dat hebben ze deze week goed ingehaald. Voor de rest doen ze het voorlopig heel goed, dus daar mogen we nog niet van klagen. Goei shotters zijn het, ze liggen bijna elke dag anders, zo bewegen! Nu lagen ze allebei dwars, wat sowieso voor een keizersnede zal zorgen als het zo blijft, maar ik betwijfel dat ze zo gaan blijven liggen. Maar dat zijn zorgen voor later, en hopelijk nog veel later...pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-60373662061243548182013-03-26T08:19:00.000-07:002013-03-26T08:19:45.246-07:00Minder goed nieuws...Gisteren was het weeral tijd voor een nieuwe echo, die van 28 weken. Natuurlijk weer heel de dag spannend afwachten, want wij mogen pas 's avonds als laatste komen, vermits deze echo toch snel een uur in beslag neemt. Eigenlijk was de voorbije maand goed meegevallen, niet teveel klachten, het nog steeds rustig aan gedaan...<br />
Maar toch was het deze keer niet zo goed. Als eerste controleerde ze mijn baarmoederhals en deze was serieus aan het inkorten: van 3,8 cm vorige keer naar nu nog 3 cm. 3 cm was nog net het minimum, als ik daaronder kwam, moest ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze vroeg of ik of veel harde buiken had en ik vond persoonlijk dat deze fel geminderd waren. Ook geen bloedverlies of krampen. Alleen een beetje last van mijn rug, maar dat kon ook gewoon rugpijn zijn, dus... Schrok ik wel een beetje van dit resultaat. Ze nam een uitstrijkje dat grondig onderzocht ging worden, mijn urine werd gecontroleerd, ik moest een suikertest doen en werd een uur lang aan de monitor gelegd. De vroedvrouw probeerde de twee hartjes te zoeken, maar dat was echt wel moeilijk. Eentje liet het gemakkelijk vinden, maar het ander (waar de placenta voorlag) zo goed als niet. Heel af en toe was er eens een "bonkje" te horen, maar dan sloegen die twee hartjes door elkaar, dus een gebonk tot en met... Ook werd er een machientje op mijn buik aangesloten om de harde buiken te meten, maar net zoals ik dacht had ik tijdens dat uur twee hele kleine puntjes op,de grafiek en was het voor de rest plat. Dus eigenlijk zo goed als niets. Pff, ik vind het echt raar! Wanneer ik allerlei klachten heb en me ongerust zit te maken, zijn de controles goed. Als ik denk dat alles in orde is, is het weer het tegenovergestelde... Nu moet ik wel elke week terug op controle gaan, want als het nog meer inkort, zal ik moeten blijven vrees ik. Ik was even helemaal van de kaart gisteren. Maar ze zei om nog niet te panikeren, dat het nog 3 cm was en niet 1 cm bijvoorbeeld. Weeenremmers waren ook nog niet nodig. Ze wou dit zo lang mogelijk uitstellen, want die medicatie werkt ook,maar voor een bepaalde tijd.<br />
Goed dat met de beebjes zelf tot nu alles nog in orde was. Ze heeft weer heel veel nagekeken waaronder hartje, niertjes, ruggengraat, alle lichaamsdelen. Alles was goed. Ze hadden beiden ook nog genoeg vruchtwater en wogen nu 1064 en 1085 gram wat pal op het gemiddelde lag voor deze termijn. Beter kon niet zei ze, maar we moesten er wel rekening mee houden dat ze waarschijnlijk wel onder het gemiddelde gaan zakken, omdat het natuurlijk een tweeling is. Het gebeurt zelden dat iemand twee kindjes van 3500 gram op de wereld zet...<br />
En nu heb ik dus platte rust voorgeschreven gekregen. Toen ik vroeg of dat ik de hele dag echt plat moest liggen, zei ze dat ik natuurlijk af en toe wel eens recht op een stoel,mocht zitten. Maar ik mocht voor de rest niets meer doen, niet poetsen, niet koken, niet winkelen, niets. Enkel nog plassen en douchen. Dus...alles komt nu op de schouders van mijn vriend en mijn ma. Ik vind het echt frustrerend dat ik niet meer kan helpen en alleen maar kan toekijken, maar als het moet, moet het! Alles voor onze twee beebjes, in de hoop dat ze het zo lang mogelijk volhouden in mijn buikje!<br />
Deze week gingen we normaal ook de kinderkamer in orde brengen, maar ik zal daar helaas niet aan kunnen meehelpen. Dat vind ik echt jammer, had daar zo naar uitgekeken om alles mooi aan te kleden. Nu moet ik rekenen op de goede smaak van vriend en familie... Maar goed, laat ze hun gang maar gaan, ik ga me enkel focussen op het rusten en het rusten en het rusten en duimen en hopen dat onze twee meisjes goed bijkomen en nog zo lang mogelijk blijven zitten!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-20327340449645212762013-03-04T03:38:00.000-08:002013-03-04T03:38:51.812-08:0024 weken gepasseerd!Voilà, weer een echo rijker! Vorige week hebben we onze twee beebjes nog eens fijn kunnen bewonderen. Deze keer was het niet zo'n uitgebreide echo als de vorige keer, maar alles leek er goed uit te zien. In mijn zwangerschapsdagboek stond dat ze waarschijnlijk rond de 500g zouden wegen, dus ik dacht dat ze rond de 450g zouden zitten, iets minder omdat het een tweeling is. Maar toen de gyn alles had gemeten, kwam ze op een gewicht van 630 en 650g. Wauw, dacht ik meteen!! Dat is echt wel goed. Alhoewel er op het schermpje bij kwam te staan dat ze dan net nog geen 24 weken oud zouden zijn, vond ik dit echt een fantastisch gewicht.<br />
Toen ze (ondertussen voor de 3de keer) nog eens het geslacht wou checken, zag ze bij het eerste meteen dat het zeer duidelijk een meisje was. Maar het andere kon ze niet goed controleren, omdat de beelden van de eerste erdoorheen kwamen. Ze worden nu vrij groot en de beelden schuiven een beetje over elkaar heen, waardoor het voor haar soms moeilijk onderscheid te maken is tussen de twee. En wij zien uiteraard niets anders als ledematen over, door en langs elkaar :s "Maar ja, ik heb het de vorige twee keren wel heel duidelijk gezien dat het ook een meisje was, dus zal het wel kloppen." zei ze. Dus daar gaan we dan maar vanuit.<br />
<br />
Met mij is het de voorbije maand veel beter gegaan als de vorige maand. Niet al te veel klachten, niet te veel stress/paniek, zo goed als niets meer opgezocht op internet. Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden en voorlopig lukt me dat. Alhoewel er 1 dag in die maand was dat ik me wel zooooo gestresseerd had (in eigenlijk iets of liever iemand die het helemaal niet waard is) dat ik daar de ganse dag nog van geweten heb. Als ik daarvoor af en toe een harde buik had, had ik die nu de hele dag door. Mijn buik spande zich zo hard op en dat drukkende gevoel ging niet meer weg. Ook toen ik me neerlegde en probeerde te rusten hielp dit niet. Natuurlijk was ik toen wel een beetje angstig, want elke gyn had tot nu toe gezegd dat harde buiken niet mogen aanhouden. Dus... ben ik de dag nadien voor alle zekerheid even naar de vroedvrouw geweest om aan de monitor te hangen. Daar maten ze met een machine de frequentie van de harde buiken en natuurlijk had ik er toen bijna geen last meer van. Ook zochten ze naar de hartjes, maar konden deze niet vinden. Dat was blijkbaar vrij moeilijk met een tweeling, zei de vroedvrouw. Maar nadien moest ik toch nog op controle bij de gyn zelf, wat ik eigenlijk niet had gedacht. Ik dacht dat ik enkel even aan de monitor zou moeten hangen. Maar des te beter, dan wist ik nadien zeker of alles in orde was of niet. En dit was gelukkig zo. Ze zei dat bij teveel harde buiken de baarmoederhals sowieso moest gecontroleerd worden, omdat dit een effect daarop kon hebben. Maar alle geluk was deze niet verweekt en kon ik met een gerust hart naar huis.<br />
<br />
De rest van de maand is verder heel goed verlopen. We hebben nog wat spulletjes voor onze kleine meisjes gekocht. Nu moet er dringend aan de kinderkamer gewerkt worden. Deze moet nog geschilderd worden en spijtig genoeg is dit allemaal werk voor mijn vriend, vermits ik hier niet bij kan en mag helpen. Daarna moeten de meubeltjes nog gehaald en in elkaar gestoken worden, gordijnstokken opgehangen, gordijntjes gemaakt. Ik heb ook nog ongelooflijk veel spullen van mijn zus gekregen, die nog moeten gewassen en gesorteerd worden. En dan is het werk voor de doopsuiker, die ik volledig zelf in elkaar ga steken, alsook het geboortekaartje nog maken. Nog werk genoeg dus, maar fijn werk! Maar ik ga er allemaal toch niet te lang meer mee wachten, je weet nooit hoe het allemaal nog loopt en de laatste weken zou ik graag rustig en op m'n gemak willen doorbrengen in plaats van in hectische toestanden alles nog moeten afwerken.<br />
Zo, ik hoop dat de komende maanden nog even goed mogen verlopen. Tot binnenkort!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-27480088560708596202013-02-02T05:15:00.002-08:002013-02-02T05:21:43.578-08:00In de helftOndertussen zijn we hier de 20 weken voorbij, een MIJLPAAL bereikt!!!<br />
Deze week was het even spannend, want op maandag heb ik de uitgebreide echo van onze meisjes gehad, waarbij alles, maar dan ook alles wat ze kunnen controleren, gecontroleerd is. Zo keek de gyn naar de schedel, de hersenen, de oogkassen, de neus, de lippen (met de tandboog), nekje en stand van het hoofd op de nek, bostkas met hartje, maag en nieren, ruggengraat, benen, voeten, armen, handen en geslachtsdelen. Alles zag er voor allebei goed uit. Soms was het even zoeken naar een goed beeld om een bepaald lichaamsdeel of orgaan te kunnen zien, maar na ongeveer een uur heeft de gyn alles kunnen controleren en was er op het eerste zicht niets abnormaals te bemerken. Pff, ikzelf was nog nooit zooooo zenuwachtig geweest voor een echo als voor deze. We hebben namelijk geen testen laten doen en daarom had ik een beetje schrik dat er nu iets van afwijkingen naar boven zou komen. Maar (en ik weet dat ze nooit alles kunnen uitsluiten) de gynaecologe zag niets alarmerends. Dus... ikke kei blij! Geen waterhoofdje, geen open gehemelte, geen klompvoetjes...kortom, alles zag er goed uit. Ik hoop zo hard dat ook alles nog steeds mag blijven goed gaan. Tot nu toe staat het geluk eens aan onze kant, ik duim, wens, hoop en bid dat het zo mag blijven verder duren. We hebben zelfs eentje de voorbereidingen zien doen om te ademen. Gewoon geweldig, toch??<br />
Alhoewel dat de echo er goed uitzag, heb ik een toch wel vrij onrustige maand achter de rug. Weer veel last van allerlei klachten, waaronder veeeeeeel harde buiken, een serieus drukkend gevoel onderaan en in m'n buik, veel vochtverlies en uiteraard nog vaak steken, een zeurend gevoel in buik en rug en als ik te lang rechtsta of wandel krijg ik ook last van m'n staartbeentje. Soms wat maagpijn en 's nachts krampen in m'n zij. Noem maar op, kwaaltjes genoeg, sommige erger en meer beangstigend dan de andere. Het is echt niet dat ik niet tegen deze kwaaltjes kan of hier lig te creperen van de pijn, maar het enige wat door m'n hoofd spookt, is of alles nog in orde is met onze zwiebeltjes... En dan begin ik te speculeren en te denken tot m'n hoofd ervan kraakt. Ik begin dingen op te zoeken op het internet (terwijl m'n vriend en familie al duizenden keren hebben gezegd dat ik dat niet meer mag doen, omdat 9/10 mensen alleen erge dingen op het net zetten en ik geef ze geen ongelijk) en dat maakt me nog onzekerder, nog ongeruster en banger. Ik wil de dokters gewoon niet lastig vallen met mijn - voor hen - banale vragen, maar die mij wel zorgen baren. Daarom zoek ik naar mensen met gelijkaardige verhalen en die vind ik, alleen loopt het bij hen dan minder goed af of blijkt dat dit ernstige gevolgen heeft, dus met als gevolg... ikke in grote paniek! Ik ga echt, echt proberen om minder op internet op te zoeken.<br />
Zo is het ertoe gekomen dat ik de voorbije maand 2x naar spoed ben gereden. Eén keer werd ik 's nachts wakker en kreeg een ENORME steek in mijn zij/buik en die ging niet weg, precies een soort kramp, maar dan vele harder. Ik kon me niet meer bewegen, bijna niet meer ademen. Dit maakte me echt zo bang, dat ik zonder twijfel de kliniek heb gebeld en meteen daarna naar spoed ben gereden. Alles werd vluchtig gecontroleerd door een gyn van wacht die nog niet eens de tijd nam om te zeggen wat het eventueel kon zijn. Ze wist zelfs nog niet eens dat ik zwanger was van een tweeling :s Erg professioneel allemaal! Maar ze nam een echo, terwijl ze aan het bellen was. Ondertussen keek ik zo goed mogelijk naar mijn beebjes en zag ze goed bewegen. Zij zei echter niets, droogde de gel af en deed teken dat ik van het bed mocht komen. Alles is in orde, zei ze, dus mocht ik naar huis. "Jamaar," zei ik toen, "wat waren die steken dan???" "Dat is de baby die stampt"zei ze en daarmee was de kous af. Dus wij terug naar huis, helemaaaaal niet gerustgesteld, maar wat moest ik doen... 's Anderendaags was het maandag en heb ik het ganse verhaal aan de telefoon nog eens aan mijn huidige gyn gedaan, maar zij kon niet meteen een verklaring hiervoor geven. Ze had er wel geen slecht oog in dat het iets verontrustends zou zijn, maar ze raadde me wel aan om een potje urine binnen te brengen, want misschien was het wel een blaasontsteking... 's Avonds moest ik toch naar de huisarts om m'n griepspuit te zetten en bracht dan ook meteen een staaltje binnen. Daaruit bleek later dat het geen blaasontsteking was. De huisarts voelde nog eens aan m'n buik, voelde niets abnormaals en a.d.h.v. mijn verhaal dacht hij dat ik waarschijnlijk een soort verrekking had gehad in m'n buik. Dat vond ik wel een logische verklaring, dus legde me daarbij neer. De dagen erop tot nu toe voel ik nog altijd dat, als ik me 's nachts wil omdraaien, er twee spieren in m'n buik worden aangetrokken en als ik dan niet oppas, schiet daar weer een kramp in. Dus... gewoon extra voorzichtig zijn met omdraaien in bed en dan komt dit waarschijnlijk niet meer voor ;o)<br />
De tweede keer spoed was omdat ik zooo veel harde buiken had in combinatie met een drukkend/tintelend gevoel onderaan en in m'n buik plus vochtverlies. Ik belde gewoon naar de materniteit voor wat raad hierover, maar zij raadden me aan om langs de spoed te passeren voor alle zekerheid. Toen werd ik gelukkig geholpen door een zeer professionele gyn die me bij m'n fertiliteit ook geholpen had, dus dat was al een grote verademing. Hij controleerde de beebjes, hun vruchtwater alsook m'n baarmoederhals en of deze nog lang genoeg was en nog steeds dicht zat (wat m'n grootste schrik was). Maar alles bleek in orde te zijn. Harde buiken konden blijkbaar geen kwaad, zolang deze niet pijnlijk waren en op een vast ritme terugkeerden. Een stuk of 20 harde buiken per dag kon zeker voorvallen.<br />
Eigenlijk is het langs de ene kant erg triestig hoe ik de voorbije maanden heb beleefd. Ik ben zoooooooooo blij, zo ongelooflijk blij dat ik eindelijk zwanger ben. Mijn gevoel daaromtrent kan ik eigenlijk met geen enkel woord uitdrukken. Het is gewoon onbeschrijflijk. Maar, langs de andere kant ben ik ook zooooooooooo ongerust en dat gevoel primeert boven de gelukkige gevoelens. En dat vind ik best jammer. Ik wil alleen het geluk voelen, maar voel de dreiging van het ongeluk nog steeds hangen. Nog steeds ben ik bang dat, als ik me echt ga openstellen voor het gelukkige gevoel, het ongeluk weer geniepig achter de hoek staat te kijken om genadeloos toe te slaan. En, ik weet het zeker, dat krijg ik deze keer niet meer getrokken. Ik ben sterk of sterk geworden door alles wat we hebben doorgemaakt, maar nogmaals pech hebben op dit vlak zou me meer dan teveel worden, daar ga ik zeker aan onderdoor gaan. En het is daarom dat ik steeds op m'n hoede blijf. Dan denk ik bij mezelf: "Debby, wees niet te gelukkig, want het tij kan snel keren." En toch probeer ik me soms ook positieve gedachten toe te spreken. Als ik weer een doemscenario voor ogen zie, zeg ik steeds in mezelf: "Nee, dat gaat gewoon niet gebeuren!"<br />
Ik weet zeker dat, als andere mensen mijn verhaal hier lezen, ze het heel triest vinden. Sommigen vinden het misschien zelfs wat aanstellerig, maar het is gewoon hoe ik me voel. Maar, ook al ben ik super ongerust, ik ben ook SUPER SUPER blij dat ik twee kleine beebjes in me draag, dat ik ze zo goed voel bewegen. Het is gewoon irreeël en onvoorstelbaar dat het toch gelukt is. Ik vind woorden genoeg om miserie en ongeluk te beschrijven, maar nu het eens andersom is, vind ik de woorden niet om het grote geluk dat ik voel te omschrijven. Het is en blijft het grootste WONDER dat me ooit is overkomen!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-66101112550748698072013-01-05T08:46:00.002-08:002013-01-05T08:46:50.106-08:00Jongen-jongen, jongen-meisje of meisje-meisje??Zozo, donderdag weer een bezoekje aan de gyn gebracht en tot nu toe verloopt alles nog heel goed met mijn 2 kleine zwiebeltjes!<br />
Ik heb wel nog vrij veel last van mijn buik, steken en drukkend gevoel, maar dat is wellicht omdat ze nu zo fel aan het groeien zijn. Ondertussen zijn ze al te groot om nog te kunnen meten op de echografie en wordt alles apart gemeten. Het hoofdje, de romp, de beentjes en op basis daarvan wordt een gewicht afgeleid. Dus... nu draait alles nog om het gewicht. Beiden zaten ze rond de 140 gram en op de echo kwam erbij staan dat dit overeen kwam met 16 weken zwanger. Dit klopte dus perfect! Spijtig dat we ze nu niet meer zo vaak in zijn geheel kunnen zien. Dan zien we eens een hoofdje, dan eens een been, dan een beeld waar we helemaal niets uit kunnen maken. Maar zolang de gyn weet wat ze ziet en alles is in orde, is het voor mij ook oké. Wanneer ik vroeg of er globaal gekeken niets abnormaals te zien was, zei ze dat alles er heel goed uit zag, ze niets zag om zich zorgen over te maken. Maar de volgende echo op het einde van deze maand zal meer uitsluitsel kunnen geven. Dan is het een bezoekje van een uur en worden alle orgaantjes nagekeken. Dan ben ik 20 weken ver, weer een cruciale periode voor de beebjes en dan kunnen ze meer zien of alles in orde is of niet. Pff, dat zal weer stressen zijn à volonté voor dat onderzoek! Maar daar denken we nu nog niet aan, dat is toch nog even wachten. <br />
Toen vroeg ze ons ook of we het geslacht wilden weten. NATUURLIJK wilden we dit weten. Eerst was het even zoeken naar een mooi beeld dat ze met de beentjes open lagen. De eerste liet dit nog wat moeilijk toe, maar toen zei ze dat ze precies toch schaamlipjes zag. Jaja, dit was toch voor 90% zeker een meisje. Het tweede lag met de beentjes heel mooi open en daar zag ze meteen dat het ook een meisje was. Fantastisch! Alhoewel het niet veel uitmaakte wat het ging worden, 2 meisjes is echt wel geweldig!!!<br />
<br />
Ondanks dat elke echo tot nu toe goed verlopen is en alles er goed uitziet, blijf ik nog steeds ongerust. Dan heb ik weer een raar gevoel in mijn buik, dan weer hevige steken, dan weer veel maagpijn, dan weer een schimmelinfectie. Voor dit laatste had ik naar de materniteit gebeld om te vragen wat te doen. Ze vertelden me dat ik gyno daktarin moest gebruiken of anders eens even bij de huisarts langsgaan. Ik heb toen toch maar eens naar de huisarts gebeld en deze raadde me ook aan om gyno daktarin capsules te gebruiken. Maar toen zei hij om er 2 per dag op te steken, terwijl ik nadien op het voorschrift 1 per dag zag staan. Nog eens aan de apotheker gevraagd en deze zei ook dat er normaal maar 1 per dag wordt opgestoken, 's avonds voor het slapen gaan. Want overdag zou dit er toch alleen maar terug uitlopen. Dus, toch nog met wat schrik, 7 dagen die capsules opgestoken en 7 dagen hierover gestresst: is het wel goed, kan het geen kwaad voor de beebjes? Tja, vertrouwen heb ik nu eenmaal niet snel in een dokter (wat wil je, als je bijna gestorven bent door een verkeerde diagnose :os).<br />
En nu zit ik weer met iets anders. Ik heb op internet weer wat zitten lezen en gemerkt dat er veel zwangere vrouwen zijn die de griepspuit hebben laten zetten. Niemand had mij daarover iets verteld, dus dacht ik: ik vraag het donderdag eens bij m'n gyn. Zij raadde me dit ook heel erg aan. Weeral twijfels bij mij, dus hier eens voor naar de huisarts gebeld. Deze zei ook dat het goed was om dit te laten zetten, omdat de echte griep nog moest komen. Voor de kindjes kon deze spuit geen kwaad. Maar als ik de griep zou krijgen, kon ik tot 40° koorts krijgen en echt heel ziek zijn. Dilemma, dilemma, want ik ben niet voor spuiten (kwestie van al die rotzooi die ze erin draaien), maar ik wil ook niet doodziek zijn en dat dit nadelige gevolgen zou hebben voor mijn 2 kleintjes. "Waarom heb ik daar nu weer naar gevraagd?"denk ik dan bij mezelf. Als ik er niets over had gelezen en er niet naar had gevraagd, had er mij ook niemand aangeraden om deze spuit te zetten en had ik niet met twijfels gezeten. Maar ondertussen heb ik de knoop doorgehakt en ga ik komende maandag de spuit laten zetten. Hopelijk doe ik er goed aan en kan ik mezelf nadien niets kwalijk nemen...<br />
<br />
Nu zijn we ook nog aan het twijfelen (ja, we zijn echte twijfelaars, om zot van te worden soms) of we nu al spulletjes zouden kopen of niet. Ik vind het nog steeds wat vroeg, door de schrik uiteraard die er nog wat inzit, maar mijn gyn zei dat ik het vanaf volgende maand rustig zal moeten aandoen. Dus ik weet niet wat ik nog allemaal ga kunnen en wat niet. We wilden sowieso wachten tot we het geslacht wisten en dat weten we nu (voor 95%). Toch blijf ik dit maar uitstellen. 4 maanden is toch nog wel heel vroeg he. Misschien wachten tot ik 5 maanden ben en hopen dat ik dan nog goed te been ben. Een kennis van ons, die ook een tweeling heeft, zei me wel van niet te lang te wachten, want zij moest haar tweelingspullen heel lang op voorhand bestellen, omdat hier een serieuze wachtlijst bij kwam. Ik denk dat ik in de komende weken eens met mijn vriend richting Nederland rijd en daar eens ga kijken (daarom nog niet kopen) naar wat spulletjes. Het is natuurlijk wel interessanter (en beter voor de portemonnee) om niet alles tegelijk te kopen en onze uitgaven wat te spreiden. Dus misschien toch al "iets" kopen, maar zeker nog niet alles.pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-50949117807444869302012-12-07T05:05:00.001-08:002012-12-07T05:05:16.306-08:00Een wonder, of liever 2 wondertjes :0)Zo, lang geleden dat ik hier nog eens iets postte. Maar dat heb ik heel bewust gedaan.<br />
Op 10/10 kregen mijn vriend en ik namelijk het ONGELOOFLIJK GEWELDIGE nieuws dat ik zwanger ben. Ik bleef maar hopen en duimen en hopen en duimen, en blijkbaar hadden mijn duimpjes hun best gedaan, want na de 2de verse IVF-poging was het eindelijk raak. Na 4,5 jaar wachten! Ik kon het gewoonweg niet geloven. Heb er nu zelfs nog moeite mee om het te geloven. Daarom dat ik mezelf bewust met de beide voetjes op de grond hield, om me pijn en leed te ontnemen voor als het niet goed zou aflopen.<br />
Maar ondertussen zijn we net de 3 maanden voorbij en het is daarom dat ik nu, toch nog wel voorzichtig, een berichtje durf te posten. <br />
Het is raar dat, als andere mensen zwanger zijn (die geen problemen hebben gehad) het vrij snel van de daken DURVEN schreeuwen. Ik wil en wou dat ook altijd, maar durfde het gewoon niet. Je zou dan zien, net dat ik het verteld had, gebeurde het... Ik wou ook niet dat de mensen er de hele tijd achter vroegen, ik wou gewoon met rust gelaten worden en afwachten wat er zou gebeuren. Want het zou een wonder zijn als het goed zou aflopen. Tot nu toe heeft het wonder zich toch voorgedaan. Maar... toch nog altijd hout vasthouden :o)<br />
<br />
Even een korte schets van hoe het allemaal gelopen is en wat ik er nog van onthouden heb :os.<br />
Op 26 september kreeg ik weer een pick-up. Vermits je in Genk helemaal in slaap wordt gedaan, heb ik er ook deze keer (net zoals de eerste keer) weinig van ondervonden. Des te beter uiteraard, want als je die verhalen hoort van die lange naald en ongelooflijke pijnen... Na de PU kreeg ik het leuke nieuws dat ze weer (net zoals de eerste keer) 10 eitjes hadden kunnen afnemen. Fijn, niet te veel, niet te weinig, maar net genoeg. De dag nadien mochten we bellen en (net zoals de eerste keer) waren er 9 eitjes bevrucht geraakt, wat ook helemaal niet slecht is. Dus, wij heel erg blij. Wat ze deze keer wel wilden doen (dus niet zoals de eerste keer :os) was wachten tot dag 5 om het eitje terug te plaatsen (vorige keer was dit al op dag 3). Ze zeiden dat ze wilden kijken naar de kwaliteit en vermits ik toch voldoende eitjes had, was het sowieso ook beter om zo lang mogelijk te wachten tot terug te plaatsen. En zo gebeurde het. Op dag 5 (1 oktober) werd er niet één, maar twee eitjes teruggeplaatst. We hadden specifiek gevraagd voor er twee terug te plaatsen, vermits de vorige 3 terugplaatsingen met 1 eitje steeds geen effect hadden. Voor we binnen mochten, kregen we nog even een gesprek met de embryologe die zei dat er dus 1 eitje met IVF was bevrucht en 1 eitje met ICSI. WAT??? Hoezo ICSI??? Wij kregen toch altijd de klassieke IVF-methode??? Waarom opeens ook ICSI??? Dit kreeg je trouwens toch alleen als bv. het zaad van de man heel slecht was of als je heel weinig eitjes had en dat was bij ons altijd prima in orde. De embryologe kon niet op onze vraag antwoorden waarom dit plots zo was, dat was op vraag van de gynaecoloog gebeurd. Proper vond ik het niet, zonder te overleggen met ons. Maar goed, ze zullen natuurlijk wel weten wat ze daar doen en we konden nu ook niet meer terug. Binnen enkele minuten werden ze teruggeplaatst dus... <br />
Even later mochten we binnen voor de terugplaatsing, dat eigenlijk helemaal niet zo fijn is verlopen als de vorige drie keren. Ik mocht binnen en moest al met m'n kont bloot gaan liggen in de houders, ze deden gel op m'n buik, terwijl de professor er nog helemaal niet was. Heb daar zo ettelijke minuten gelegen. Gezellig, precies of wij dat leuk vinden om daar nutteloos met onze billen bloot te liggen... Toen plaatsten ze een tv-scherm net boven mijn snuit. Ik kon dus niets meer zien, buiten de mooie bedrading aan de achterkant van het scherm. De vorige keren kon ik ook volgen op een ander scherm wat er allemaal gebeurde, maar ook deze keer kon ik niets zien. Want de stagiaires stonden daarvoor. En dat was nog niet alles, toen het achter de rug was en ze mij terug naar de kamer reden in het bed, botsten ze nog eens 2x tegen de deuren waar we door moesten. Zo'n harde slag dat ik bijna uit dat bed rolde. Op dat moment was ik echt serieus geïrriteerd. Maar nu zegt mijn vriend altijd dat die slag het hem gedaan heeft. Voilà, en toen zaten ze direct op hun plaats :o)<br />
<br />
De vorige keren was ik altijd gaan werken, deze keer heb ik bewust ziekteverlof genomen. Ik dacht, deze keer ga ik het rustig aandoen. Natuurlijk niet de hele dag slapen ofzo, maar wel op mijn gemak thuis wat prullen. De andere keren werkte ik en met kinderen kan er altijd iets onverwachts gebeuren en kan je je er ook nog eens goed in opjagen. 9 dagen na de TP mocht ik bellen en kregen we het verlossende telefoontje. Ik vergeet de woorden nooit meer van de gynaecoloog: "Ja mevrouw, deze keer heb ik eens goed nieuws voor u!" Moet er bijna bij wenen terwijl ik dit typ. Ik begon te schreeuwen, werd vuurrood en belde direct naar m'n ma en brulde het aan de telefoon zodat ze het zelfs niet kon horen. Toen ik even later wat gekalmeerd was, verstonden ze me wel en uiteraard waren ook zij en mijn zus de hemel te rijk. Even later kwam mijn vriend binnen en vloog ik hem naar de nek. "'t Is eindelijk zo ver."zei ik. En ook hij was euforisch blij. Ik belde ook meteen naar mijn werk met het nieuws, omdat ik wist dat de kans erin zat dat ik moest verwijderd worden door te weinig anti-stoffen. Na enkele onderzoeken bleek dat ik inderdaad niet resistant was tegen CMV en de rest van de zwangerschap thuis moet blijven. Tussen de onderzoeken door, tot ik het resultaat kreeg, ben ik nog een goeie week gaan werken. Ook daar vertelde ik uiteraard het nieuws. Ik kwam binnen en kon de lach niet van mijn gezicht houden. "Ik ben zwanger," zei ik, "en het zijn er twee!!!" Ook zij waren echt in de wolken met het nieuws, want ik deed vaak mijn verhaal daar en alledrie leefden ze steeds enorm mee met mij en met het verdriet dat ik al kende. <br />
<br />
Nu zit ik dus al een 2 maanden thuis. Echt leuk is het niet, want de verveling slaat snel toe, maar ik heb het er echt voor over. Ik doe alles, maar dan ook echt ALLES om het hier tot een goed einde te brengen. Tot nu toe heb ik al wel wat zwangerschapskwaaltjes gekend, maar niet in die mate dat het oncontroleerbaar is. Door mijn geschiedenis van de appendix-operatie, de verklevingen in mijn buik die ik eraan over gehouden heb enz. heb ik wel heeeeel vaak opgezette darmen en heel pijnlijke steken in mijn buik. Dit was al vanaf dag 1 zo en maakte me wel wat ongerust. Daarom heb ik al heel vroeg (op 4 weken) een echo gehad. Uiteraard was er nog niets te zien, maar de gyn zei dat alles er goed uit zag. Hij wou me eens zien om te kijken op echo of ik geen vochtophopingen had ofzo die de pijn konden verklaren, maar alles zag er prima uit. Om de 2 dagen moest ik mijn bloed laten nemen om de HCG-waarden na te kijken. Die verdubbelden mooi om de twee dagen, maar net toen ik die echo had genomen, moest ik nadien bloed laten nemen en daaruit bleek dat mijn waardes ineens de lucht in waren geschoten. Van driehonderennogwat naar in de tweeduizend. Pff, ik had al verhalen gehoord van pijn in de buik, hoge HCG-waardes en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus ja, ik wist gewoon dat het dit ging zijn. De gyn zei dat het gewoon raar was dat er nog niets te zien was op de echo bij zo'n hoge waarden. Op 4 weken was het normaal dat er niets te zien was, maar dan had je normaal gezien niet zulke hoge waarden, dus... Het moest wel weer fout lopen, dacht ik. Nu had ik eens geluk, maar dat zou niet voor lang duren. Tot ik een paar dagen nadien weer bij de gyn voor een echo moest. Hij stak de stok erin (even vulgair gezegd) en zei meteen: "Ah, ik zie het al, het is positief. Daarom had je zulke hoge waarden, het zijn er twee." Wat een opluchting, wat een blijdschap! We hadden toch nog geluk, het was geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het waren er gewoon twee. Fantastisch!!!<br />
Op week 5 kreeg ik weer een echo (alles moest goed opgevolgd worden bij mij) om te zien of er ook twee vruchtjes te zien waren (vorige keer waren het enkel de vruchtzakjes) en weer opluchting alom: er waren inderdaad twee vruchtjes te zien. Op week 6 weer een echo om te zien of alles er goed bleef uitzien (misschien zou er zelfs al een hartje te zien zijn, maar dat zou vroeg zijn, want bij een tweeling kan dit pas veel later komen). Maar zelfs op week 6 waren er twee mooie hartjes te zien!!! Heeeel klein, maar ik zag twee mooie witte stipjes flikkeren (net twee sterretjes in de donkere nacht). Ik kon het niet geloven, er leven twee kleine petieterige mensjes in mij, onbeschrijflijk!<br />
Het zag er allemaal goed uit, dus mocht ik deze keer op week 8 terugkomen. Had al op voorhand eens opgezocht om te zien hoe groot ze zouden moeten zijn, maar op de ene site zeiden ze zoveel, op de andere zoveel. Op de duur kan je er gewoon allemaal niet meer aan uit, dus heb me ook voorgenomen om op de gyn zijn vaststellingen verder te gaan. Als hij zegt dat het goed is, zal het wel goed zijn he. Zij zijn toch de experten... Op week 8 zag alles er weer heel goed uit, het waren er nog steeds twee, allebei rond de 1,5 cm, perfect op schema. "So far so good!"zei de gyn. Super super blij weer en uiteraard weer opgelucht. Pff, wat kan ne mens stress hebben voor zo'n echo. Je bent zo blij dat je ze terug ziet, maar ook zo bang dat er iets mis is.<br />
<br />
Diezelfde avond (de avond van de echo van 8 weken) werd ik ziek. 's Nachts om een uur of half twee werd ik wakker met immense steken in mijn buik. Ik voelde dat het mijn darmen weer waren, dus ik naar het toilet. 3x diarree gepaard gaande met helse buikpijn. Ongerustheid alom! Heel de dag nadien slecht, ziek op de zetel. Het leek op een buikgriep, maar had nadien geen enkele keer meer diarree gehad, niet moeten overgeven, geen koorts, dus was het wel de griep??? Toch maar eens bellen naar de huisarts. "Dit is helemaal niet schadelijk voor de baby'tjes."zei hij. "Jij krijgt nu de volle lading, maar de baby's nemen wat ze nodig hebben van jou. Dus... jij zal je zo slap voelen als een vod." Ja, dat was inderdaad wel zo. Heel de dag niets gegeten, wel proberen te drinken, maar met moeite. De dag nadien was ik nog niet honderd procent, zo slap, zo slap als iets. Wel al een beetje gegeten en zo ging het stilletjes aan terug beter. Natuurlijk viel dit allemaal weer in een weekend, dus kan je, als je ongerust bent, niet zomaar een dokter bereiken. Ik bleef en bleef er maar aan denken: "Wat als er toch iets mis is?" Ik moest nog twee weken wachten tot de volgende echo, want was nog maar net geweest. Dat kon ik niet volhouden. Dus die maandag meteen naar de gyn gebeld en gevraagd voor een extra echo. Ik mocht langskomen en oef, alles zag er nog heel goed uit! Hij schreef me vezels voor om mijn darmen te kalmeren. Hopelijk werkte dit, want zoals die ene nacht wil ik gewoon niet meer meemaken. <br />
Lekker waren die vezels niet, maar goed, alles om mijn darmen tot rust te laten komen. Wat ik, na dat ziek zijn, wel bleef houden, was problemen met de stoelgang (oranje, heel vreemde geur, altijd plat). Weer eens gebeld naar de huisarts en hij zei dat dit waarschijnlijk verteringsproblemen waren. Als het bleef duren, even een staaltje laten onderzoeken.<br />
<br />
Op week 10 kreeg ik een andere gyn. Terug de vrouw waar ik helemaal in het begin, toen er nog geen problemen waren vastgesteld, bij ging. Ik had liever bij de mannelijke gyn gebleven, voelde me er net iets beter bij, maar goed, ik snap ook wel dat hij veel werk heeft met alle fertiliteitspatienten en als ik weg ben, een gaatje vrij zou maken voor iemand anders. Dus, op week 10 bij de vrouwelijke gyn voor een nieuwe echo. Ik vertelde haar eerst over mijn darmproblemen en zei dat ik nu vezels nam hiervoor. Ze zei dat het beter was om te stoppen met de vezels (pff, de ene zegt ze te nemen, de andere zegt ermee te stoppen), maar ben er dan maar mee gestopt. Af en toe nog hevige steken in de buik, maar die oranje stoelgang is wel zo goed als verdwenen. Ik heb trouwens een staaltje, voor alle zekerheid, laten onderzoeken, en dat bleek helemaal in orde te zijn. Op de echo zag alles er weer goed uit. Plots zei mijn vriend: "Ze bewegen precies." "Jaja,"zei ze, "ze zijn goed aan het bewegen." Toen pas zag ik het ook :os, eentje stamptje met zijn voetjes in de lucht, zoooooo schattig! "Ja mevrouw, het ziet er allemaal prima uit."zei zei en dat was weer een enorme geruststelling. Ondertussen maten ze beiden ongeveer 3 cm, dus weer goed op schema.<br />
Tijdens deze consultatie moesten we ook beslissen of we een onderzoek wilden doen naar het syndroom van Down en andere chromosoomafwijkingen. Bij de vorige consultatie hadden we hierover wat info gehad en het kwam er eigenlijk op neer dat, als je een tweeling verwacht, het moeilijk is om deze onderzoeken te doen. Als er een slechte waarde uit zou komen, weet je niet van welk kindje het is en moet je twee vruchtwaterpuncties laten doen. Pff, dat zagen we niet zo goed zitten, dus besloten we om hier geen onderzoek naar te doen. De gyn verzekerde ons wel dat tijdens elke echo alles heel goed wordt gecontroleerd en als er iets verdacht wordt opgemerkt, er uiteraard verder wordt gekeken en eventueel nog verder onderzoek kan worden gedaan. Uiteraard wilden we ook geen kindje met een handicap, dus was het wel een moeilijke beslissing.<br />
<br />
Gisteren heb ik mijn 12 weken echo gehad en ook toen leek alles weer in orde te zijn. Deze keer konden we al wat meer zien omdat ze weer flink gegroeid waren (beide rond de 6 cm). We zagen 2 kleine mooie mensjes, met elk 2 hersenhelften, 2 armen met 2 handen en aan elke hand 5 vingertjes, 2 benen, 2 voeten, een neusje, een zwarte vlek dat de lever moest voorstellen. Fijn dat je wat meer kan zien en wat meer uitleg krijgt. Toen alles achter de rug was, vroeg ik of ze geen nekplooimeting deed. "Ah nee," zei ze, "jullie hadden toch gekozen om geen onderzoek naar syndroom van Down te doen??" Oei, ik denk dat ik het allemaal wat verkeerd begrepen had. Want ik dacht dat de nekplooimeting een standaard onderzoek was dat altijd werd gedaan rond de 12 weken. Blijkbaar hoort die nekplooimeting bij het onderzoek naar het syndroom van Down en wordt dit niet apart gedaan. Een beetje teleurgesteld was ik wel, want ik dacht dat ze deze meting ging doen en we daarmee toch een beetje een idee zouden hebben of alles echt wel goed was. Maar niet dus. Nu probeer ik er ook niet meer aan te denken, want ze doet die meting toch niet. Dus we kunnen alleen maar hopen dat ze in orde zijn.<br />
<br />
Nu moet ik niet meer om de week of om de twee weken komen, maar zit er ineens een maand tussen. Langs de ene kant een teken dat ze het positief ziet, langs de andere kant spijtig dat het zo lang duurt voor ik ze weer zie of voor ik weer vragen kan stellen, want ik weet zeker dat er weer vragen zullen komen.<br />
"Nu zijt ge de 12 weken voorbij," zei ze, "dus de kans op een miskraam is bijna nihil. Natuurlijk kan het altijd, maar het is echt raar of zelden." Daar zullen we dan maar vanuit gaan zeker en hopen en duimen en bidden dat er niets meer fout gaat en dat ik eindelijk een beetje kan en vooral durf te genieten van het zwanger zijn. Het is en blijft gewoon een wonder, ook al beseft dit niet iedereen, ik besef het maar al te goed!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-31988531123597717112012-08-22T12:12:00.001-07:002012-08-22T12:12:17.580-07:00Wat is geluk?Zo zo, hier zijn we weer. Spijtig genoeg met slecht nieuws, nl. ondertussen heb ik een TP gehad van een tweede cryo die weer negatief is geëindigd. Natuurlijk ging dit weer gepaard met een down gevoel, maar toen ik op controle ging om te kunnen starten met een 2de verse IVF (de 2 andere cryo's waren nl. niet goed ontdooid) bleek ik weer een bloedcyste te hebben die eerst vanzelf moet verdwijnen. Dus, d.w.z. terug aan de pil, terug wachten en weer het deksel op m'n neus gekregen. <br />
Als dat dan nog niet genoeg was, werden mijn voorgevoelens weer bevestigd. Een 8ste collega is momenteel zwanger! Ze zijn echt de spot aan het drijven met mij. Uiteraard weer super nieuws voor haar, maar wat moet ik er nog van vinden?? Ik wil alleen mezelf zwanger zien. Het doet en blijft me nog altijd pijn doen zulk nieuws van iemand anders te horen.<br />
Doordat er ondertussen 8 collega's zwanger zijn, is het voor mij echt moeilijk om naar feestjes van het werk te gaan, want daar word ik er nog eens dubbel en dik mee geconfronteerd. Dus nee, liever niet. Maar dat wil zeggen dat ik langs de andere kant al het leuke weer moet missen. En die "zwangeren" liggen er echt niet van wakker dat ze iemand anders pijn doen met hun aanwezigheid. Of misschien een beetje, maar ze zullen zeker er niet voor wegblijven. Trouwens, moesten ze dit doen, zou ik mezelf dan ook weer schuldig voelen. Het is allemaal zo dubbel...<br />
Soms heb ik zin om m'n biezen te pakken en te verhuizen, ergens anders opnieuw te beginnen, geen werk te doen waar ik CONSTANT geconfronteerd wordt met zwangere vrouwen en kinderen.<br />
Ik vind trouwens dat, na alle miserie en ongeluk ik al gekend heb in m'n leven, het eindelijk eens tijd wordt voor een ommekeer. Ik wil verandering, het geluk mag ook eens aan mijn/onze kant staan. Maar geluk heb je niet in de hand, of wel? Als iemand weet hoe ik mijn eigen geluk kan maken, ervoor kan zorgen dat de dingen goed gaan in het leven, wel ... alle tips zijn welkom!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-75771202354811823672012-06-28T04:15:00.000-07:002012-06-28T04:15:15.696-07:00Even pauzeZo, blijkbaar heeft onze eerste cryo beslist om niet te blijven plakken. Tja, wat kan ik er nog over zeggen. Op de duur heb je er niets meer over te zeggen, het is erg, jammer, spijtig, noem maar op, maar er is niets aan te doen. Zoals ik al eerder zei, zijn onze resultaten altijd prima, dus... Het enige dat we telkens kunnen doen is het laten terugplaatsen en hopen dat het blijft kleven, maar daar heb je eigenlijk zelf weinig invloed op.<br />
Eigenlijk vond ik het niet zooooooo erg dat het negatief was, omdat ik wist dat er geen wachtmaand tussen moest zitten en ik gewoon verder kon doen. Maar toen ging ik eens tellen... Blijkt dat net wanneer de TP ongeveer zou doorgaan, we net in het buitenland zitten, dus ja, dat zal dan moeilijk gaan, tenzij ik onze reis annuleer, wat natuurlijk te zot is.<br />
Dus, wel weer een wachtmaand, maar deze keer noem ik het een rust- of pauzemaand, een maand waarin ik er even niet te veel aan ga denken, waarbij ik eens goed ga genieten van onze reis. Trouwens, Yoshi, ons klein puppietje is ook thuis en ook al is het een "duiveltje" van tijd, we genieten van elk moment met haar en dat leidt me ook wel af. Dus, handen even vol met ons hondje, uitkijken naar een mooie reis en verdiende vakantie en daarna vliegen we er weer met goede moed in. Tot dan!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-15886237372323239192012-06-07T02:33:00.001-07:002012-06-07T02:33:21.608-07:00Ons ingevroren eitjeZo, sinds maandag huisvestig ik ons eerste ingevroren embryo. Ik moet toegeven dat ik nu meer zenuwen had dan de eerste keer. Raar, want de eerste keer was het spuiten hier, spuiten daar, een PU en noem maar op. Nu moest ik enkel pilletjes slikken en het embryootje laten terugplaatsen. En je zou denken dat je de eerste keer toch zenuwachtiger zou moeten zijn, omdat je niet weet wat je te wachten staat... Bij mij was het dus andersom. Maar bij de eerste TP had ik een nijpend gevoel in m'n baarmoeder toen ze het embryootje terugplaatsten. Misschien dat ik daardoor wat schrik had dat het nu weer zo zou zijn.<br />
<br />
Toch is het allemaal heel goed verlopen (niks nijpend gevoel deze keer, het was ook de professor zelf i.p.v. een gynaecoloog die de TP deed). Ik moest ervoor zorgen dat ik een volle blaas had (dat wist ik trouwens niet de eerste keer). Dit zorgt ervoor dat ze de vorm van de baarmoeder beter kunnen zien en dat de TP vlotter verloopt. Dus ik deze keer maar drinken en drinken. Maar ook al heb je een afspraak om 13u30, ze beginnen er echt niet aan om 13u30. Eerst nog een kwartier, half uurtje wachten, dan nog bij de embryologe komen die de resultaten van de embryo's met je bespreekt. Ik dacht trouwens dat dit bij een cryo niet zou moeten, maar ook dan wordt het verloop van de ontdooiing besproken. In ons geval hadden ze slechts 1 embryo moeten ontdooien en dit had al meteen goed overleefd. 's Anderendaags (op de dag van de TP, want ze ontdooien een embryo de dag ervoor) leefde het dus nog en had het nog mooi verdergedeeld. Zo werd er dan een dag 3 cryo teruggeplaatst die 6-cellig was, wat blijkbaar heel goed op schema zat. En wanneer je net denkt dat je blaas dan gaat ontploffen, komen ze je halen voor de TP en rollen ze nog eens lekker met zo'n "rolding" over je buik, om het embryo op het scherm te kunnen volgen. "Zie je het vocht van het embryo?" vraagt de vroedvrouw dan. Jaja, knikte ik, maar als mevrouw ervoor staat, was het moeilijk om te volgen en ik was me trouwens volledig aan het focussen op m'n blaas, want stel u maar eens voor dat...<br />
<br />
"Alé," zei de professor, "van de eerste keer prijs. Dat is al goed he. En moest je dit keer niet zwanger zijn, dan maak je maar meteen een afspraak tijdens uw regels als je verder wilt doen en dan kunnen we de volgende keer er 2 of zelfs 3 terugplaatsen, het is maar wat je wilt." Ik vond dit raar, want mijn gynaecoloog zei van er beter maar eentje terug te plaatsen elke keer. Dit was beter voor zowel het embryo als voor mezelf. Nu 3 zou ik er nooit terugplaatsen, stel u voor dat je opeens zwanger bent van een zesling, het kan he! Dan moeten we al meteen gaan verbouwen hier. Zelfs al plaats je er 2 terug, kunnen het er nog 4 zijn, maar dat is natuurlijk wel heel uitzonderlijk allemaal. 2 zou ik er wel durven terugplaatsen, dan heb je toch het gevoel van nog meer kansen te hebben. Maar daar denken we nu beter nog niet aan, laat ons hopen dat dit eerste cryootje een plakkertje is en wilt blijven. Ik doe momenteel heel erg m'n best om op m'n voeding te letten: veel vette vis, geen rauwe groenten, niet te veel koude dingen, heel de dag door drink ik warm dat de thee er langs m'n oren uitkomt, m'n buik houd ik ook warm door er een fleecen sjaal rond te dragen (is nu nog haalbaar want we zijn precies winter i.p.v. bijna zomer :0s). Laten we duimen dat het allemaal heeft kunnen bijdragen en dat ik mezelf komende maand ook zwanger mag noemen!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-6220705336326523402012-05-31T09:09:00.002-07:002012-05-31T09:09:53.804-07:00Geluk bij m'n ongelukVandaag had ik op mijn werk evaluatiegesprek, welke over het algemeen vrij goed was. Ik wist natuurlijk dat er voor een groot stuk over "onze problemen" ging gepraat worden, m.a.w. het niet lukken om zwanger te worden en de hele mmm erond. Eigenlijk was ik blij dat ik eens uitgebreid met mijn leidinggevende hierover kon praten. Hij luisterde dan ook heel geïnteresseerd naar m'n verhaal. Ik moet zeggen dat ik enorm veel geluk heb met een "baas" zoals hem. Hij heeft nl. enige ervaring op dit vlak en is daarom uiterst begripvol. Als ik overuren wil of niet kom werken, is dit altijd in orde en ook al lukt het niet direct, hij maakt het wel in orde en zegt dan: "Trek het u niet aan, ik breng dit in orde." Fantastisch toch! Jaja, ik mag m'n twee handjes kussen met hem :0s Ik hoor ook andere verhalen hoor. Vrouwen die verplicht zijn verlof te nemen en niet in ziekekas mogen gaan bv. of vrouwen die worden ontslagen vanaf het moment dat hun baas te horen krijgt dat ze met de mmm bezig zijn. Schandalig toch!!! Maar ik niet, ik heb echt geluk bij m'n ongeluk...<br />
En dan weer een ander negatief nieuwtje (voor mij dan uiteraard) is dat er weeeeeeeeeer een collega zwanger is. Pff, het is net of het lot lacht me uit: "Hahaha, we zullen hier eens iedereen rondom u zwanger maken, maar gij lekker ni, na nana na na :0p" Verschrikkelijk! Zo vroeg m'n baas trouwens hoe ik hiermee omging, met het feit dat heel veel collega's zwanger worden (op het moment zijn dit er al 5, normaal 6 moest er niet eentje ook een misval gehad hebben --> wat trouwens heel erg is). "Tja,' zei ik dan, "ik weet dat het de normaalste zaak van de wereld is en dat het er nu eenmaal bij hoort, maar tot nu toe is dit het moeilijkste wat ik in m'n leven heb moeten doormaken, die confrontatie." Hij kon dit heel goed begrijpen, wat ik wel fijn vond. Moest dit een jaar geleden gebeurd zijn, dan had ik er minder problemen mee gehad, maar nu knaagt het enorm aan me.<br />
Nu hoop ik zó hard dat de goden ons ook eens goedgezind zijn en ons eens een meevaller geven in de maand juni. Want dan is het weer wachten, erop of eronder. Kan de tp doorgaan of niet?<br />
Ik was trouwens naar m'n gyn geweest dinsdagmorgen. Toen zag ik dat m'n baarmoederslijmvlies nog maar 4mm was, veel te dun dus voor een innesteling (deze moet tussen de 7 en 13mm zijn). Ik moest nog even wachten met Pregnyl spuiten, zei ze, totdat m'n follikel nog wat gegroeid was (er zat een grote klaar om te springen). De Pregnyl zorgt ervoor dat de follikel springt en dat de baarmoeder klaargemaakt wordt voor het komende eitje en de komende innesteling. Gisterenavond Pregnyl gespoten en verder moet ik niets doen, enkel maandagmorgen bellen om te horen of één van m'n cryootjes het overleefd heeft. En dan komen we weer aan de wachtweken, de helse wachtweken of anders op naar een volgende verse IVFpoging.pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-18744341640308116012012-05-23T00:46:00.001-07:002012-05-23T00:46:18.763-07:00En de tijd kruiiiiiipt voorbij..........Momenteel ben ik in afwachting van een cryo :0s Misschien, zeer misschien, wordt er volgende week of de week nadien een cryo teruggeplaatst. Of dit zal doorgaan, hangt er van af of ze goed ontdooien, of ze overleven en ik hoor hier alleen maar enge verhalen over.<br />
Vrijdag had ik, na 28dagen!!, m'n regels gekregen. Heel verwonderlijk, zo netjes op tijd, want in een spontane cyclus krijg ik deze meestal na 31, 33, 35, soms zelfs 40 dagen. Dus, da's al mooi meegenomen, zo schieten we tenminste iets op. En dan zondag begonnen met Clomid pilletjes. Ik moet zeggen dat tot nu toe de emoties en de hormonen goed meevallen. Ik voel me niet ellendig of meer emotioneel dan anders :0) Nog 2 daagjes dit kleine pilletje nemen en dan is het wachten geblazen. Wachten op de eerste echo. Ik geloof, als ik het goed gehoord heb, dat de gyn dan kijkt of ik een eisprong gehad heb. Die moet eerst geweest zijn vooraleer ze een embryo kunnen terugplaatsen. Dus, veel nieuws is er hier niet, enkel wachten op de echo en dan weten we weer meer.<br />
En ondertussen kruipt de tijd voorbij, we zijn al zo goed als juni en wetende dat ik in februari zwanger was, ondertussen al een 1ste IVF-beurt achter de rug heb, er collega's zijn die al bijna gaan bevallen, maakt het er niet makkelijker op. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
Het enige positieve momenteel is het uitkijken naar ons kleine teefje :0s Jaja, we hebben beslist dat we voor een teefje gaan. Deze kleine puppy kunnen we binnen een 4-5 weekjes vertroetelen. We kijken er echt naar uit, ook al is dit een zeer moeilijk op te voeden ras, dat is al een oefening voor als het ooit moest lukken... Na slechts 2 weken dat we ze hebben, gaan we al op reis en mag ze gezellig met ons mee. Ik zie er echt naar uit om er al m'n energie in te steken en met niets anders meer bezig te zijn. Nog even een klein fotootje:</div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZsfiQx0SHfwBokbHs_Yhe8-3aiyTcWB7j4WOcCTwxOy-_WVLqwFsX7EQicu9zCsKQJNtMJQE99-p-bp2QuiF-MQ1maesPewqQ5MbkpCoaKhlsA_B8gJwKvvzHmzx8JXIXUXKW0-epahgO/s1600/P1040049.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" qba="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZsfiQx0SHfwBokbHs_Yhe8-3aiyTcWB7j4WOcCTwxOy-_WVLqwFsX7EQicu9zCsKQJNtMJQE99-p-bp2QuiF-MQ1maesPewqQ5MbkpCoaKhlsA_B8gJwKvvzHmzx8JXIXUXKW0-epahgO/s320/P1040049.JPG" width="240" /></a></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<br /></div>pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-4094984619492057342012-05-13T10:40:00.002-07:002012-05-13T10:40:49.488-07:00AlternatiefEigenlijk ben ik helemaal niet gelovig, maar ik moet toegeven dat ik me de laatste maanden toch aan iets probeer vast te houden. Zo draag ik altijd mijn ketting met kruisje en de kaartjes die me geluk wensen en me laten herinneren om positief te blijven, staan hier op de kast om in de moeilijke dagen op terug te vallen. Ook heb ik bepaalde muziek en liedjes die, wanneer ik het moeilijk heb, me er terug bovenop halen. Tot nu toe heeft het allemaal niet mogen baten, maar toch blijf ik er zo meer in geloven.<br />
Sinds m'n miskraam heb ik me ook ingeschreven op een forum voor mensen die vruchtbaarheidsproblemen hebben. Dit forum heeft me al veel bijgeleerd en me er ook in moeilijke tijden doorheen gesleept. Zo zie je dat je er helemaal niet alleen voor staat, dat er heeeeeel veel vrouwen worstelen met deze problemen. Het is heel moeilijk om alles te bespreken met buitenstaanders, mensen die er niets of weinig vanaf weten en zo kan je toch ergens terecht met vragen, bedenkingen, positief en negatief nieuws en deze vrouwen begrijpen je door en door. Fijn dat er zo'n forum bestaat!<br />
Zo las ik al enige maanden geleden dat er een deel vrouwen zijn die alternatieve hulpmiddeltjes uitproberen. Eigenlijk stond ik hier nogal sceptisch tegenover, zo van: "Komaan, da helpt toch niks...." Maar hoe langer je probeert en hoe langer je met lege handen blijft zitten, hoe meer je begint te zoeken naar hulpmiddeltjes, naar dingen die je kalm houden, naar iets om je aan vast te houden, om in te geloven en je een goed gevoel te geven. Wat ik vooral las, was dat veel vrouwen waren geholpen met acupunctuur. Zo is er blijkbaar een zeer capabel man die gespecialiseerd is in vruchtbaarheid en waarbij al veel vrouwen zwanger zijn geworden. Na enige twijfel, stuurde ik toch maar eens een mailtje naar deze man met wat achtergrondinfo over mezelf en de vraag wanneer ik eens kon langskomen. "Als u nu een afspraak maakt, kan u in augustus langskomen." Wablieft, augustus??? Pff, dan heb je al helemaal geen zin meer om te gaan. Wat moet je intussentijd doen? Wachten met de behandelingen? Alles on hold zetten? Dat doe je toch niet?! Dus dacht ik, laat het maar zo. Maar een paar weken later besloot ik toch een afspraak te maken, het is nog zo lang wachten. Moest er ondertussen toch resultaat zijn, kan ik dit nog altijd afbellen. 3 september kan ik komen. Dat is nog maar 16 weken, dat valt nog mee he :0s Maar goed, de stap is gezet, we zullen wel zien wat dit geeft.<br />
Ook heb ik nog ander opzoekingswerk verricht en ben zo vanalles tegengekomen. Zo kwam ik op een heel interessante blog van een medelotgenote (die ondertussen, na vele jaren, toch zwanger is geraakt). Vooraleer zij aan het hele IVF-gebeuren begon, heeft zij allerlei alternatieve middeltjes geprobeerd. Dit gaat van vruchtbaarheidsyoga, het drinken van speciale thee, het dragen van bepaalde stenen, bachbloesems, homeopathie, het aanhouden van een voedingsschema (dieet),... Noem maar op. Alles wat er bestaat, zowel in binnenland als buitenland, zij heeft het geprobeerd. Het heeft, bij haar, nooit "echt" resultaat gehad, dan wil ik zeggen dat zij van deze alternatieve middeltjes nooit zwanger is geraakt, maar bepaalde dingen hebben haar kalmer gemaakt, haar meer doen genieten van het leven en dat is waar ik nu naar op zoek ben. Dus... heb ik me maar een maansteen besteld :0), het voedingsschema afgedrukt alsook de yogahoudingen. Ik wou met bachbloesems beginnen, maar weet niet 100% zeker of dit veilig is. Zo las ik bv. om ginsengthee of gemberthee te drinken, dat zou de innesteling bevorderen, dus kon ik heel goed gebruiken binnenkort. Maar als ik dan op een andere site kijk, lees ik daar dat het net het vruchtje zou kunnen afstoten :0s Dus... zullen we dit maar zo laten. Geen dingen doen waarvan ik niet zeker ben. <br />
Ook heb ik me een boek gekocht over een vrouw die strijdt tegen haar ongewilde kinderloosheid. Een heel pakkend, meeslepend en vooral heeeeeel herkenbaar verhaal. Om af en toe een traantje bij weg te pinken.<br />
Zei ik nu van er proberen minder mee bezig te zijn????? :0p<br />
Misschien dat onze toekomstige huisgenoot hier wat verandering in kan brengen... Vandaag nog eens gaan kijken, ondertussen zijn ze 2 weekjes en SUPERschattig. Pff, 6 weken duurt nog heel lang voor ze er is, maar nu hebben we wel iets om positief naar uit te kijken!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-40750912967520534512012-05-08T01:26:00.001-07:002012-05-08T01:26:59.887-07:00*****dagPfff, even mijn frustratie hier weer kwijt. Een volgende collega blijkt ook weer zwanger te zijn. Zo pijnlijk om ze allemaal te zien passeren en zelf achter te blijven. Ik kan dit gevoel met geen enkel woord omschrijven. Enkel mensen die dit zelf meemaken, kunnen me dan ook volledig begrijpen. Maar meer wil ik hierover niet kwijt. Soms ben ik het echt beu om ongelukkig te zijn, te wenen en te "dubben". Ik wil graag m'n leven terug oppikken, terug gelukkig zijn en ik ga dat proberen te doen vanaf nu :0s<br />
<br />
Gisteren terug bij de gynaecoloog geweest. Ik wist niet wat me te wachten stond, ik vermoedde een uitleg over wat me vanaf nu te wachten staat en daar kwam het eigenlijk op neer.<br />
Hij overliep met ons de resultaten van de vorige (eerste en mislukte) IVF-poging. Een goede reactie op de medicatie, een goede ontwikkeling van follikels (eiblaasjes) waarvan niet te veel en niet te weinig. Uiteindelijk een zeer goed verlopen pick-up (10 eitjes afgehaald) met hierbij 9 bevruchte eitjes. Een goed verlopen TP, goede zaadkwaliteit met wel 7.000.000 zaadcellen! Kortom: betere resultaten konden we niet hebben. Maar uiteindelijk toch niet zwanger. Zelfs niet even, geen innesteling, niets, nada... Dus wat heb je dan aan die goede resultaten?? "Het is geluk hebben. Gewoon blijven doordoen en één van de volgende keren lukt het."zegt hij dan (de gynaecoloog). Hij heeft gemakkelijk praten he, gewoon doordoen. <br />
Sinds die 1ste IVF is mijn lichaam niet meer hetzelfde. Elke dag buikpijn, krampen, steken, ontzettend misselijk, noem maar op. Wanneer ik hem dit voorleg, zegt hij dat dit met de hormonen te maken heeft. De ene mens reageert er heftiger op als de andere, maar door de medicijnen gebeurt er veel met je hormonen en je lichaam, vandaar die reacties.<br />
En nu is het wachten op mijn menstruatie. Wanneer deze doorkomt, mag ik beginnen met CLOMID (jeuj, daar kreeg ik de vorige keer mega huilbuien van :0s --> dus aan iedereen, u zijt verwittigd). Geen spuiten, enkel pilletjes. Wanneer m'n eisprong is geweest, wordt er één cryo uit de diepvries gehaald. Als deze overleeft, wordt deze de volgende dag teruggeplaatst. Overleeft deze niet, dan ontdooien ze de volgende, totdat er (hopelijk) toch eentje het ontdooien overleeft en er een TP kan plaatsvinden. Want het kan altijd zijn dat ze het niet overleven. Dat weet ik de dag van TP zelf. Dus dat zal spanning alom zijn... Maar moesten er geen overleven, mag ik de maand erop starten met een verse poging, dus weer aan de spuiten, PU, TP, en heel de tralala. <br />
Ik wil niet pessimistisch zijn, maar als je weet dat je maar 10% kans hebt om zwanger te worden met een cyro, dan hoef je niet veel te verwachten. Het is natuurlijk een kleine kans, er zijn vrouwen zwanger geraakt met een cryo, maar ik zal er maar niet te veel op hopen. Als ik nog niet zwanger word met een TOPembryo, na een verse poging, laat staan nu met een goed embryo na ontdooing. Maar we grijpen elke kans, hoe klein deze ook is!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-18650023427823024692012-05-01T01:05:00.002-07:002012-05-01T01:05:45.887-07:00Ons nieuw "project" :0)Sinds enige tijd hebben we getwijfeld over het aanschaffen van een hondje. We hebben er lang over nagedacht, want dit is niet iets wat je van vandaag op morgen koopt. Je moet het hondje uitlaten, verzorgen, etc. Er komt toch veel meer bij kijken dan sommigen denken. Maar toen we de knoop toch hadden doorgehakt, was vooral de vraag: "Wat voor een hondje??" Er zijn er zoveel... Dus wij op zoek, in boeken, op het internet, naar een hond dat bij ons past qua karakter en wat ons zelf ook aanspreekt. Zo kwamen we al snel tot de conclusie dat we geen minihond wilden (zo een klein kefferke :0), maar zeker ook geen koei van ne hond. Nee, een middelmaatje. Korte of lange haren? Welk type hond (waakhond, schoothond,...)? Met wat voor een karakter?? Na lang zoeken kwamen we uiteindelijk bij twee à drie rassen terecht, maar het ene ras kampte met heeeeel veel gezondheidsproblemen en we zagen het niet echt zitten om aan de lopende band bij de dierenarts te staan. Het tweede ras was echt een jachthond, waar je heel weinig aan te zeggen hebt en toch, na wat opzoekingswerk, niet bij ons paste. Dan bleef er nog één hond over, de SHIBA INU. Nog nooit van gehoord, nog nooit gezien, maar de eerste foto's van dit ras spraken ons meteen aan. Het uitzicht was wat we echt zochten in een hond: niet te groot, maar wel een robuuste stevige houding. Hij heeft het uiterlijk van een vosje: als je hem in de verte ziet staan, zou je denken dat het er één is. Het zijn wel eigenzinnige beestjes, waar je heel veel tijd en energie moet insteken, maar als je die moeite gedaan hebt, krijg je een hele trouwe en gehoorzame hond. <br />
We zijn al naar zo eentje gaan kijken in een hondenkennel, maar niet met de bedoeling te kopen, maar eens te gaan kijken (we hadden zo'n hond nog nooit in het echt gezien) en ja, we waren natuurlijk meteen verkocht. Zooooooooo schattig!!!! Maar het beestje leek ons wel vrij angstig en toen we vragen begonnen te stellen en de verkoper daar heel agressief op reageerde, wisten we genoeg en lieten we met spijt in het hart, het hondje achter. Zaterdag zijn we dan naar een fokker van een shiba inu gegaan en dit was dag en nacht verschil. Zij hadden net een nestje shiba's van een paar dagen oud. Deze honden lagen gezellig in een voor hen voorziene "kooi" in de living, waar de pupjes heel sociaal werden grootgebracht. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een zeer uitgebreide uitleg over het ras, werden bevraagd over waarom we zo'n hond willen,... Deze mensen geven hun hondjes niet aan zomaar de eerste de beste, ze zijn echt bezorgd. Na het zien van deze pupjes, hun mama en de andere volwassen dieren, waren we helemaal verkocht en zijn we absoluut zeker dat we dit ras willen. Natuurlijk heeft zo'n hond wel wat nadelen, zoals het ruien (in de ruiperiode verliezen ze zakken haar), maar is dat de enigste reden waarom je het niet zou nemen?? Dan stofzuig ik wel wat meer of schaf ik me zo'n automatisch stofzuigerke aan die me hierbij wat kan helpen. <br />
Met deze nieuwe hobby hoop ik ook m'n zinnen wat te verzetten en hoop ik zo weinig mogelijk bezig te zijn met het krijgen van kinderen en het niet slagen daarin. We zijn van plan om naar de puppyschool te gaan, daarna hondenschool te volgen, er alle dagen mee te gaan wandelen,... Dit, samen met de verzorging die ze nodig hebben, slorpt wel wat tijd op en dat is eigenlijk mijn bedoeling. Er veeeeeel tijd insteken!<br />
En zeg nu zelf, hier word je toch verliefd op he........<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_hUijlGGnvYUctllbI_O1T1yYN44GxDJ1zs_TZ0JWWef-5hgq3ilAitWhNhRDZcjL2ws3f-UVA3gToh7Wl7sVxrX2iG5qJ_c1HxcgmfO3YLYMex4hfRNdckdJEIeyvMjkcy01QrF1Cpv1/s1600/229627_10150582379405338_632725337_18274283_5727753_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dba="true" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_hUijlGGnvYUctllbI_O1T1yYN44GxDJ1zs_TZ0JWWef-5hgq3ilAitWhNhRDZcjL2ws3f-UVA3gToh7Wl7sVxrX2iG5qJ_c1HxcgmfO3YLYMex4hfRNdckdJEIeyvMjkcy01QrF1Cpv1/s320/229627_10150582379405338_632725337_18274283_5727753_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<strong>PAS GEBOREN !!!</strong>pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-49776564313932307892012-04-22T11:59:00.001-07:002012-04-22T11:59:50.063-07:00Zij kunnen er niet aan doenPff, ik zit al een paar dagen met een soort angstig gevoel. Er zijn nl. een paar collega's zwanger. Het begon met eentje en een paar maanden nadien was dit al opgelopen tot 4. Ook zijn er een paar vrouwen waarvan ik weet dat zij ook proberen zwanger te worden. Een echte babyboom. Uiteraard heel leuk voor hen, minder leuk voor mij natuurlijk. Ook al kan ik zelfs met hen goed opschieten en praten, ik voel dat er nu een soort muur tussen ons instaat. Ik heb het er heel moeilijk mee om gewoon maar te weten dat zij zwanger zijn en dat ik het niet ben. Dat zij kunnen pronken met een zwangere buik en ik niet. NATUURLIJK weet ik wel dat zij hier niets aan kunnen doen, dat zij niet het probleem zijn van het uitblijven van mijn zwangerschap, maar het is gewoon zo moeilijk.<br />
Komende donderdag is er een vergadering waarbij al die zwangere vrouwen aanwezig zullen zijn en ze waarschijnlijk zullen gaan "samenhangen" om over hun zwanger zijn te praten. Zoals ik al zei, heel leuk voor hen (zou ikzelf ook leuk vinden moest ik in hun plaats zijn), maar op dit moment moordend voor mij. Ik wil gewoon niets horen over dat zwanger zijn, echt niets. Pfff, ik weet ook niet goed hoe me te gedragen bij hen. Wens ik hen proficiat of niet (als ik dit doe, dan knaagt er gewoon iets in mijn lijf). Vraag ik erachter of niet (nee, dat lukt me echt niet). Als ik er nog maar aan denk, staan de tranen in m'n ogen. Waarom moet het leven toch zo hard zijn? Waarom moet ik me dit allemaal zo hard aantrekken? <br />
Een andere collega zei me dat ik het toch eens moet proberen en dat die eerste keer wel moeilijk zal zijn, maar ik zie er zo tegen op.<br />
En waar ik het helemaal van kan krijgen, is dat mensen tegen wie ik dit zeg, dan tegen me zeggen van: "Alé, ge moet u daarover zetten. Trekt u da zo ni aan." Grmmmmbl!!! M'n ma daarentegen zegt van thuis te blijven en me ziek te melden, maar dat vind ik dan ook weer geen optie.<br />
Eén zwangere vrouw, oké. Maar 4 zwangere vrouwen, oh nee! "Oh, ge hebt al zo'ne dikke buik. Hoe ver zijt ge?" "En, weet ge al wat het is?" ........ Pfff, ik moet het niet weten. Al die zwangere praat. Ik hoop alleen dat ik me sterk kan houden en de tranen kan bedwingen. En dat de mensen die hier weet van hebben, een beetje rekening kunnen houden met mij. Gewoon focussen op hetgeen gezegd wordt tijdens de vergadering en niet op die zwangere vrouwen en na afloop, meteen richting uitgang en naar huis!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-72590255616301669322012-04-19T01:23:00.000-07:002012-04-19T01:23:13.276-07:00In de put<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg41izzFSlgx91iS15d4HSpcrvZwhxCHKxcClkEy3YUD-BU8dGHwSL9z1C5XQ8qaPnV8w15NtXy_vTDOlPt3Dvvfh4l3CmkMznKx7Zpg8gQAHENn13ttiwSTn7BImUUFe9-Pv6qzGI_bEse/s1600/a_aaa-Cute-sad-cat-look.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" qda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg41izzFSlgx91iS15d4HSpcrvZwhxCHKxcClkEy3YUD-BU8dGHwSL9z1C5XQ8qaPnV8w15NtXy_vTDOlPt3Dvvfh4l3CmkMznKx7Zpg8gQAHENn13ttiwSTn7BImUUFe9-Pv6qzGI_bEse/s320/a_aaa-Cute-sad-cat-look.jpg" width="320" /></a></div>
Zoals ik dinsdag al vermoedde, heb ik gisteren weer slecht nieuws gehad. Het verschrikkelijke telefoontje van "niet zwanger". Pff, al die moeite voor niets. Al die spuiten, ingrepen, het bange afwachten, en nog steeds geen resultaat. De gyn zei dat er geen zwangerschapshormoon in m'n bloed te zien was, dus ja... Hij vroeg me of ik ingevroren embryo's had en dat is idd zo, ik heb er 4. Nu moet ik m'n regels laten doorkomen en op 7 mei heb ik terug bij hem een afspraak. Wat er dan allemaal zal gezegd worden of gebeuren, weet ik niet, maar ik denk dat het over die cryo's (ingevroren embryo's) zal gaan.<br />
Ik zit nu wel met de grote schrik dat ik serieuze cystes zal aangemaakt hebben. Toen ik met de hormonenstimulatie bezig was (buiten IVF) en slechts 1 ampulle Menopur moest spuiten, kreeg ik 9/10 een cyste, waardoor ik een maand, twee maanden moest wachten vooraleer verder te kunnen, totdat deze spontaan verdween. Dus... die behandelingen hadden normaal 6 maanden moeten duren, maar door die cystes ben ik daar een jaar mee bezig geweest. Dus, nu is mijn schrik dat ik dubbel zo groot of dubbel zo veel/agressieve cystes gekregen heb (want bij deze IVF kreeg ik een dubbele dosis hormonen) en volgende maand (na sowieso een maand te rusten) weer niet verder kan. Dat is het moordende, dat wachten en niets kunnen doen, wetende dat er op het einde van die maand geen resultaat is, want je hebt niets kunnen doen.<br />
<br />
Ik weet dat het toeval zou geweest zijn moest de 1ste keer gelukt zijn, maar toch hoopte ik maar. Elke avond vanaf de eerste dag van de behandeling stond er een kaarsje te branden, waarbij ik me elke keer weer goede moed insprak: "Deze keer zal het lukken, deze keer zal ik zwanger zijn." Maar het heeft allemaal niet geholpen. De kaarsjes van mama en m'n zus hebben ook niet geholpen.<br />
Ik ben eigenlijk helemaal niet spiritueel aangelegd, maar op de duur probeer je alles. Nu zou ik die stomme kaars in frut vaneen willen stampen...<br />
Soms denk ik dat ik altijd kinderloos zal blijven en ik weet dat ik de moed niet mag laten zakken, maar ik word ouder en ouder. Ik wou helemaal geen mama zijn als dertiger. Ik heb dit allemaal zo niet gewild. Maar dit stom lijf wilt precies niet mee. Waarom blijft dat embryootje toch niet hangen??? Ik weet dat ik met verklevingen zit, maar voor de rest is alles prima in orde.<br />
Het waren dan ook ideale omstandigheden. Een topembryo, goed gereageerd op de medicatie, niet te veel last, pu en tp goed verlopen,... En toch niets. We hadden alles gedaan zoals het moest, maar toch niets... Heeeeeel frustrerend!<br />
<br />
Nu moet ik weer proberen uit de put te geraken, mezelf weer oprapen en verder gaan. Maar het is zo moeilijk en het wordt elke maand, elke keer moeilijker en moeilijker. Toch geef ik de moed nog niet op, tot we alles geprobeerd hebben wat kan.<br />
Maar als ooit de dag komt dat we alles geprobeerd hebben en er dan nog steeds niets is... Ik weet niet wie ik dan zal of kan zijn. Maar laten we daar nog niet te veel aan denken. <br />pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-66160551744792520672012-04-17T00:51:00.000-07:002012-04-17T01:59:15.876-07:00Weinig hoopPff, nog 1 dag en dan is het zover... Bloed laten trekken en dan weet ik het.<br />
Maar heb er eerlijk gezegd een slecht oog in. Ben sowieso wel wat negatief aangelegd als het over dit onderwerp gaat (kan ook moeilijk anders na zo lang negatief nieuws), maar heb echt het gevoel dat het niets gaat zijn. Voel soms wat vocht lopen en nee, dat had ik ervoor nog niet ook al nam ik die Utrogestanbolletjes. Dus dan denk ik, dat is de voorbode op m'n menstruatie. Soms ook wat ongikrampjes erbij, dus...<br />
Ik heb trouwens gelezen dat de maandstonden kunnen uitblijven door die Utrogestanbolletjes, dus als ik ze morgen niet krijg, zou ik wel al een beetje blij willen zijn, maar als die bollen dat tegenhouden, weet je het nooit he. Je bent trouwens nooit zeker voor de bloedresultaten het bevestigen. En dan nog... Er kan nog altijd zoveel misgaan. Ik denk dat ik nooit gerust zou zijn. Maar daar ga ik nog niet over zitten piekeren, eerst resultaat en dan zien we wel weer.<br />
Door m'n werk ben ik door de dag altijd thuis en dan is het uiteraard nog extra moeilijk om er allemaal niet mee bezig te zijn tgo dat je de ganse dag gaat werken. Daarom heb ik deze blog ook opgestart, om een beetje te kunnen ventileren.<br />
<br />
Maar als het resultaat morgen negatief gaat zijn, moet ik me weeral er bovenop halen. Hoop dat dit gaat lukken, want dat wordt steeds moeilijker en moeilijker... En ja, wanneer zou ik dan aan de volgende beurt kunnen beginnen, je moet daar altijd een tijd tussen wachten om je lichaam te laten recupereren. Wat wel een beetje normaal is, maar ik wil door he, ik wil eindelijk resultaat!!! Maar ja, ik weet nog niets tot morgen. Dus ergens blijven we nog steeds hopen... We zullen wel zien., maar zo voel ik me vaak .........<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/NG2zyeVRcbs?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9176902329233966509.post-46488164599164336662012-04-15T12:29:00.004-07:002012-04-15T12:29:50.357-07:00Ik en m'n levensverhaalHey hey,<br />
<br />
Zeer plots heb ik besloten om een blog te maken. Eigenlijk niet goed wetende waar ik aan begin, want heb nul komma nul ervaring met bloggen. Ken er niets van, maar al doende leert men, zeggen ze toch...?<br />
<br />
Om te beginnen, even een situatieschets, een voorstelling van mezelf en m'n leven:<br />
Mijn vriend en ik zijn ondertussen 8 jaar en half gelukkig samen. Na een paar jaar te hebben samengewoond, vonden we de volgende logische stap, kindjes. Alhoewel mijn vriend het er in het begin een beetje moeilijk mee had, dan bedoel ik, is het wel de juiste moment (we waren ondertussen bezig met bouwplannen) gingen we er na een tijdje toch helemaal voor.<br />
<br />
Dus... m'n pil gelaten. Ik zo blij als iets, want ik dacht van "Oooh, binnenkort ben ik mama, binnenkort hebben we een kindje." Maaaaaar.... Toen begon het. Het grootste onheil wat je je kunt bedenken, gebeurde met me. Na 2 maand "geprobeerd" te hebben, werd ik plots heel erg ziek. Zo ziek was ik nog nooit geweest, ben zelfs nooit ziek... Toevallig gebeurde dit ook nog eens op vrijdag 13 juni 2008 (jaja, vrijdag de 13de :0s). Ik had eerst wat lichte buikkrampen op het werk, maar niets ernstigs. 's Nachts daarentegen werd de pijn onuitstaanbaar!!! Overgeven tegen de hel op en verschrikkelijk veel buikpijn. Toevallig moest m'n vriend die zaterdag werken, en was ik dus alleen thuis. Nooit moet hij werken in het weekend en dan, ja... Ik dus met mijn schoonmoeder een dokter van wacht gezocht. Het goot pijpenstelen, wist niet eens waar die dokter woonde en kon amper rechtzitten in de auto. Uiteindelijk aangekomen bij de dokter, legde ik uit wat ik voelde, moest ik in een potje plassen en kreeg ik als diagnose "urineweginfectie". Ik dacht nog: is dat het?? Maar ja, je hebt toch vertrouwen in een dokter, ook al is het een vreemde dokter. Dus ik naar huis en aan de antibiotica. Maar eenmaal thuis, was de pijn niet te harden. M'n vriend kon niet weg op z'n werk, dus ik dan maar naar mijn moeder gebeld. Ik smeekte haar om mij te komen halen, dat ik doodging van de pijn. Maar mijn zus was toen zwanger en daarom durfde mijn moeder me niet meteen te komen halen, vermits ze dacht dat ik misschien iets besmettelijks had en dat de baby kon schaden.<br />
Na veel aandringen is ze mij dan toch komen halen en zijn we naar een huisartsenpraktijk gereden aan de camping waar zij verbleven dat weekend. Daar onderzocht een andere dokter me voor de 2de maal die dag. Zij dacht dat het misschien iets was aan m'n gelachtsorganen en onderzocht me daar dus, wat immens veel pijn deed. Ze zei me naar spoed te rijden. Ze wist niet wat het was, maar wel dat het niet pluis was.<br />
Mijn hele familie de valiezen genomen en toen zijn we meteen naar spoed gereden in de kliniek waar mijn moeder woont. Daar kreeg ik een arts van wacht voor m'n snuit, die zei van weeral in een potje te plassen en wat kreeg ik te horen/ "Ja mevrouw, het is inderdaad een urineweginfectie, ga maar naar huis en neem de antiobiotica maar uit." Ik kon door de grond zakken. Op dat moment wist ik natuurlijk niet wat er met me scheelde, maar ergens wist ik dat het iets veel ergers was dan die urineweginfectie. Maar ja, wat doe je, had ondertussen al 3 dokters op 1 dag geraadpleegd. Ik naar mijn moeder haar huis en aan de antibiotica, die natuurlijk niets afdeed. Kon niets eten, niets drinken zelfs, of alles spoot er van voor en van achter terug uit. En BUIKPIJN!!! Ik kan me nog herinneren dat ik op een gegeven moment rechtstond om naar de wc te gaan en kon zelfs niets meer ophouden, alles liep langs m'n benen naar onder. Pff, als ik het zo neerschrijf (wat ik voor de eerste keer doe) krijg ik nog de rillingen...<br />
M'n zus vond het zooo erg hoe ik daar lag, zag dat ik zo ziek was en zei om weer de dokter te bellen (dit was na enkele dagen). Deze keer kwam de huisdokter van m'n ma langs. Zij onderzocht me vluchtig en dacht dat de antiobiotica niet aansloegen en schreef me dus iets anders voor. Dit hielp allemaal niet, weer een paar dagen gingen voorbij, ondertussen nog altijd niets gegeten of gedronken. Toen zei m'n ma van nog eens de dokter erbij te halen, dit kon zo toch niet blijven duren. Ondertussen lag ik al een week doodziek op de zetel, zonder enige verbetering. Dezelfde dokter terug langsgekomen en ze zei dat ze het niet meer wist, maar stuurde me met spoed door naar een radioloog. Eindelijk kwam er schot in de zaak! Daar werd ik onderzocht en weet nog goed hoe pijn het deed toen die man met dat bolletje over mijn buik rolde. Zijn gezicht sprak echter boekdelen. "Oei oei, het is serieus." zei hij toen. Ik dacht natuurlijk meteen aan het ergste, nl. kanker ofzo, wat kon er erger zijn... Dat had ik gelukkig niet, maar wel een geperforeerde appendix die er met spoed uit gehaald moest worden. Goh, ik was zooooo blij dat ik eindelijk wist wat er was, ook al stond er me een spoedoperatie te wachten. Wij, m'n ma en ik, meteen naar het UZ, geen gewoon kliniek meer, door het wantrouwen. Daar kwam er nog snel even een dokter bij me en kon door één testje meteen zien dat het klopte wat de radioloog zei. Toen ik m'n tong uitstak, zag ik dat deze spierwit was en m'n mond kurkdroog. Ik was ondertussen helemaal uitgedroogd en m'n leven hing aan een zijden draadje. De operatie duurde meer dan 3u. Ze vroegen op voorhand zelfs of ik een kinderwens had. Uitdrukkelijk zei ik JA! Want het was een hele moelijke operatie geweest. Ze moesten de appendix verwijderen, alsook m'n hele buik schoon schrapen, want deze was helemaal vervuild door de ether van de appendix die er al een week in liep. Toen de operatie achter de rug was, zei de chirurg tegen m'n vriend dat hij zijn twee handjes mocht kussen dat ik er nog was. Dat doet wel even raar, dat ze zoiets zeggen.<br />
Bij de eerste controle na een maand zei de chirurg ook dat het voor mij heel moeilijk zou zijn om zwanger te worden. Hij mocht dit eigenlijk niet zeggen, maar toch deed hij het om me al te verwittigen. Op dat moment was het nog geen slecht nieuws, na mijn revalidatie van ongeveer 2 maanden, gingen we gewoon verder met onze kinderplannen. Ook al had ik vaak pijnlijke scheuten in m'n buik, de chirurg weet dit nog steeds aan de operatie. Nu, 4 jaar later en na een deel onderzoeken, heb ik er nog steeds last van. Niemand dat weet waaraan dit ligt...<br />
<br />
En toen begon alle "ellende". Een jaar geprobeerd, geen resultaat. Nog steeds niets aan hand. Misschien toch nog een paar maandjes extra oefenen? Maar deze leverden ook niets op. Toen natuurlijk een afspraak bij de gynaecoloog, was toen bij een vrouw en kon hier normaal pas na een half jaar binnengeraken. Na wat aandringen, kon ik toch vroeger op consultatie komen. Zij stelde voor om Clomid te beginnen nemen, wat m'n cyclus zou regelen, want was nl. zeer onregelmatig. Maar na dit een maand of twee genomen te hebben, was ik geen mens meer. Ik werd er enorm depressief van. Wenen, wenen en nog eens wenen. Pff, dat was het niet hoor. Dit uitgelegd aan de gynaecoloog en zei verwees me toen door naar een andere mannelijke gynaecoloog die meer vertrouwd was met fertiliteitsproblemen. Hij stelde voor, om eerst een aantal onderzoeken te laten doen, waaronder een HSG (een onderzoek waarbij ze met een radioactieve stof de doorgankelijkheid van de eileiders nakijken) --> PIJNLIJK!!! En dat had iedereen wel geweten op de gang van het ziekenhuis. Zo roepen dat ik toen heb gedaan. Het was wel een kort onderzoek, maar enorm pijnlijk. Maar met goed nieuws, want met m'n eileiders was niets mis en allebei doorgankelijk. Toen het zaad van m'n vriend onderzocht, ook prima in orde. En daarna stelde hij voor om een kijkoperatie te doen, om te kijken of ik geen verklevingen had van m'n appendixoperatie. Toen viel het woord "verklevingen" voor de eerste keer. Ik had hier wel wat schrik voor, m'n vriend vond dit ook een drastisch onderzoek, maar toch doorgebeten en het allemaal ondergaan. Daaruit was gebleken dat ik inderdaad verklevingen had en dat ze deze verwijderd hadden. De linkereierstok konden ze niet helemaal losmaken om geen schade te berokkenen, maar dat maakte niet zoveel uit. Alles zag er nu heel goed uit. Ondertussen waren we al 3 jaar verder (na het spontaan proberen en alle onderzoeken) en mochten we beginnen met hormoonstimulatie d.m.v. Menopur. Dit waren spuitjes die je een aantal dagen achter elkaar moest zetten in de buik om een eitje te laten rijpen. Daarna kreeg ik een andere spuit (Pregnyl) om het eitje te laten springen. Dit was gewoon een hulpmiddeltje om de cyclus regelmatig te houden en zeker een eisprong te hebben. Voor de rest was het allemaal nog puur natuur. 6x kon je zo'n stimulatie proberen, want dit werd maar 6x terugbetaald door de ziekenkas. <br />
Dus... wij met volle moed erin gevlogen. Operatie achter de rug, hormonenstimulatie om de cyclus regelmatig te houden, het enige wat we zelf nog moesten doen, was klussen op het juiste moment :0) Maar ook al zagen we het positief, elke poging draaide negatief uit. En het ergste was nog dat ik, na een maand van stimulatie, cystes ontwikkelde op de eierstokken door deze hormonen die eerst uit zichzelf moesten verdwijnen, vooraleer er een nieuwe beurt kon gestart worden. Meestal 1 maand wachten, soms 2 maanden wachten en niets doen. Of ja, we konden wel iets doen, maar de cyste zat toch in de weg om spontaan iets te laten gebeuren...<br />
1ste poging niets, 2de niets, 3de niets,... ondertussen al de 5de en weer niets. Toen werd voor de eerste keer IVF besproken.Ik moest al eens nadenken waar we dit eventueel zouden willen laten doen: Genk of Leuven. Pff, ik vond dit moeilijk om te kiezen, had geen ervaring met beiden, kende niemand die ervaring hiermee had. Dus was opgezocht op internet. Zo las ik veel negatieve dingen over de professor in Genk, maar in Leuven zat je met lange wachtlijsten vooraleer je kon beginnen. Uiteindelijk hebben we voor Genk gekozen, omwille van de betere bereikbaarheid en geen wachtlijsten, of zo dachten we toch. Maar onze gynaecoloog zei: "Kom, we doen natuurlijk nog ons best voor de laatste keer he, je weet maar nooit." En, het onmogelijke gebeurde. Ik was ZWANGER!!!!!!!!! Niet te geloven, mijn hart stond stil toen ik dit nieuws hoorde, na een week overtijd te zijn. Ik dacht nog, waarom doet m'n lichaam nu weer zo ambetant en komen die regels ni door. Het zou toch niet... Het kon toch niet... Maar het kon wel!!! Ongelooflijk!!!<br />
Ik wist niet waar ik het had, moest het meteen aan de familie vertellen, m'n vriend vertelde het meteen aan zijn familie, op het werk. Iedereen, maar iedereen mocht het weten, na bijna 4 jaar wachten, was het zover.<br />
Maar...<br />
We hadden het nieuws nog maar net verteld, en twee dagen later ging het mis. De euforie die ik eerder voelde, veranderde naar een soort downgevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik kon me zelf niet meer opkrikken en viel in een diep zwart gat. Dit was de laatste keer, de laatste keer voor IVF, ik dacht het allemaal niet te moeten ondergaan. Ik kon ook eindelijk eens genieten van zwanger te zijn en toen moest ik het ineens allemaal weer loslaten. Het was ook de eerste keer dat m'n vriend en ik zo'n grote ruzie hebben gehad. Hij wou met oppeppen, maar het lukte hem niet, wat hij ook deed. Ik was pessimistisch en je kon zeggen wat je wou, je kreeg me er niet bovenop en dat kilde hem denk ik. <br />
Maar ook al dacht ik dat het niet zou lukken, toch kwam ik er weer bovenop (dat deden we trouwens al 4 jaar --> vallen en weer opstaan). En zo namen we onze eerste stappen richting IVF. De eerste gesprekken met de professor, de psycholoog en de consulente. Allebei terug een bloedonderzoek, m'n vriend terug spermaonderzoek. Maar voor de rest geen onderzoeken meer, geen wachttijden meer. Maar de maand na mijn misval konden we meteen starten. Ongelooflijk eigenlijk, maar dat was voor mij al een enorme opluchting. Even eens niet wachten. Maar gewoon doorkunnen.<br />
<br />
Momenteel zit ik in mijn 1ste IVF-cyclus. Ik ben gestart met 2 ampulles Menopur vanaf dag 2 inspuiten, enkele dagen later ook Orgalutran bijspuiten (om de eitjes af te remmen om te gaan springen). Nu is het de bedoeling om veel eitjes te ontwikkelen i.p.v. maar één. En ook al was ik het gewend van spuiten te krijgen, dit was toch weer nieuw: meer spuiten, andere soort. Ook moesten m'n vriend en ik antiobiotica nemen om infecties tegen te gaan. Om de paar dagen weer op controle bij de gynaecoloog met telkens een bloedafname nadien, tot aan de dag dat m'n eitjes groot genoeg waren om te laten springen. Tijd voor een pick up dus, het wegnemen van de eitjes. Zenuwen, stress, want had hier al zoveel over gehoord en gelezen. Maar dit is eigenlijk heel goed meegevallen. Waarschijnlijk omdat ik even onder volledige narcose ging. Ik wist dus van niets, dacht zelfs dat alles nog moest gebeuren toen ik al terug op m'n kamertje lag. In totaal 10 eitjes afgehaald, wat volgens de consulente een mooi aantal was, niet te veel en niet te weinig. Nu was het wachten op de bevruchting. Hoeveel zouden er bevrucht geraken?? Had ook weer dingen gelezen zoals geen bevruchte eicellen. Maar toen ik de dag nadien belde, waren er 9 van mijn eitjes bevrucht. Wauw, dacht ik. Beter kon bijna niet he. En 2 dagen na de pick up, werd er een topembryo teruggeplaatst. 4 andere embryo's waren van perfecte kwaliteit en gingen de vriezer in, voor de overige 4 was het nog even afwachten wat deze gingen doen, maar enkele dagen later vertelde de embryologe me aan de telefoon dat deze niet de kwaliteit hadden om ingevrozen te worden.<br />
En nu is het wachten geblazen. Dat wat ik net haat. Wachten! Wat doet dat embryootje in mijn lichaam. De dag van de terugplaatsing voelde ik niets, de dag nadien was ik enorm ziek, daarna weer niets, dan af en toe wat steekjes, misselijk,... Ik weet niet wat ik moet voelen. Wat is goed en wat niet?? Stress is niet goed, dat weet ik, maar het is moeilijk er niet mee bezig te zijn als je weet dat er echt wel iets is teruggeplaatst in jouw lichaam. Het wachten begint nu wel te korten, want nog 3 dagen en dan weet ik het. Heeft het embryootje zich ingenesteld of niet en is het van plan te blijven of niet. Laat ons hopen, laat ons hopen, dat ik eindelijk eens goed nieuws, maar dan echt goed nieuws mag krijgen. Hoe het ook afloopt, ik laat het alleszins hier weten. Thumbs up!!!pepskehttp://www.blogger.com/profile/00636521043906720082noreply@blogger.com5