Ik en m'n levensverhaal

Hey hey,

Zeer plots heb ik besloten om een blog te maken. Eigenlijk niet goed wetende waar ik aan begin, want heb nul komma nul ervaring met bloggen. Ken er niets van, maar al doende leert men, zeggen ze toch...?

Om te beginnen, even een situatieschets, een voorstelling van mezelf en m'n leven:
Mijn vriend en ik zijn ondertussen 8 jaar en half gelukkig samen. Na een paar jaar te hebben samengewoond, vonden we de volgende logische stap, kindjes. Alhoewel mijn vriend het er in het begin een beetje moeilijk mee had, dan bedoel ik, is het wel de juiste moment (we waren ondertussen bezig met bouwplannen) gingen we er na een tijdje toch helemaal voor.

Dus... m'n pil gelaten. Ik zo blij als iets, want ik dacht van "Oooh, binnenkort ben ik mama, binnenkort hebben we een kindje." Maaaaaar.... Toen begon het. Het grootste onheil wat je je kunt bedenken, gebeurde met me. Na 2 maand "geprobeerd" te hebben, werd ik plots heel erg ziek. Zo ziek was ik nog nooit geweest, ben zelfs nooit ziek... Toevallig gebeurde dit ook nog eens op vrijdag 13 juni 2008 (jaja, vrijdag de 13de :0s). Ik had eerst wat lichte buikkrampen op het werk, maar niets ernstigs. 's Nachts daarentegen werd de pijn onuitstaanbaar!!! Overgeven tegen de hel op en verschrikkelijk veel buikpijn. Toevallig moest m'n vriend die zaterdag werken, en was ik dus alleen thuis. Nooit moet hij werken in het weekend en dan, ja... Ik dus met mijn schoonmoeder een dokter van wacht gezocht. Het goot pijpenstelen, wist niet eens waar die dokter woonde en kon amper rechtzitten in de auto. Uiteindelijk aangekomen bij de dokter, legde ik uit wat ik voelde, moest ik in een potje plassen en kreeg ik als diagnose "urineweginfectie". Ik dacht nog: is dat het?? Maar ja, je hebt toch vertrouwen in een dokter, ook al is het een vreemde dokter. Dus ik naar huis en aan de antibiotica. Maar eenmaal thuis, was de pijn niet te harden. M'n vriend kon niet weg op z'n werk, dus ik dan maar naar mijn moeder gebeld. Ik smeekte haar om mij te komen halen, dat ik doodging van de pijn. Maar mijn zus was toen zwanger en daarom durfde mijn moeder me niet meteen te komen halen, vermits ze dacht dat ik misschien iets besmettelijks had en dat de baby kon schaden.
Na veel aandringen is ze mij dan toch komen halen en zijn we naar een huisartsenpraktijk gereden aan de camping waar zij verbleven dat weekend. Daar onderzocht een andere dokter me voor de 2de maal die dag. Zij dacht dat het misschien iets was aan m'n gelachtsorganen en onderzocht me daar dus, wat immens veel pijn deed. Ze zei me naar spoed te rijden. Ze wist niet wat het was, maar wel dat het niet pluis was.
Mijn hele familie de valiezen genomen en toen zijn we meteen naar spoed gereden in de kliniek waar mijn moeder woont. Daar kreeg ik een arts van wacht voor m'n snuit, die zei van weeral in een potje te plassen en wat kreeg ik te horen/ "Ja mevrouw, het is inderdaad een urineweginfectie, ga maar naar huis en neem de antiobiotica maar uit." Ik kon door de grond zakken. Op dat moment wist ik natuurlijk niet wat er met me scheelde, maar ergens wist ik dat het iets veel ergers was dan die urineweginfectie. Maar ja, wat doe je, had ondertussen al 3 dokters op 1 dag geraadpleegd. Ik naar mijn moeder haar huis en aan de antibiotica, die natuurlijk niets afdeed. Kon niets eten, niets drinken zelfs, of alles spoot er van voor en van achter terug uit. En BUIKPIJN!!! Ik kan me nog herinneren dat ik op een gegeven moment rechtstond om naar de wc te gaan en kon zelfs niets meer ophouden, alles liep langs m'n benen naar onder. Pff, als ik het zo neerschrijf (wat ik voor de eerste keer doe) krijg ik nog de rillingen...
M'n zus vond het zooo erg hoe ik daar lag, zag dat ik zo ziek was en zei om weer de dokter te bellen (dit was na enkele dagen). Deze keer kwam de huisdokter van m'n ma langs. Zij onderzocht me vluchtig en dacht dat de antiobiotica niet aansloegen en schreef me dus iets anders voor. Dit hielp allemaal niet, weer een paar dagen gingen voorbij, ondertussen nog altijd niets gegeten of gedronken. Toen zei m'n ma van nog eens de dokter erbij te halen, dit kon zo toch niet blijven duren. Ondertussen lag ik al een week doodziek op de zetel, zonder enige verbetering. Dezelfde dokter terug langsgekomen en ze zei dat ze het niet meer wist, maar stuurde me met spoed door naar een radioloog. Eindelijk kwam er schot in de zaak! Daar werd ik onderzocht en weet nog goed hoe pijn het deed toen die man met dat bolletje over mijn buik rolde. Zijn gezicht sprak echter boekdelen. "Oei oei, het is serieus." zei hij toen. Ik dacht natuurlijk meteen aan het ergste, nl. kanker ofzo, wat kon er erger zijn... Dat had ik gelukkig niet, maar wel een geperforeerde appendix die er met spoed uit gehaald moest worden. Goh, ik was zooooo blij dat ik eindelijk wist wat er was, ook al stond er me een spoedoperatie te wachten. Wij, m'n ma en ik, meteen naar het UZ, geen gewoon kliniek meer, door het wantrouwen. Daar kwam er nog snel even een dokter bij me en kon door één testje meteen zien dat het klopte wat de radioloog zei. Toen ik m'n tong uitstak, zag ik dat deze spierwit was en m'n mond kurkdroog. Ik was ondertussen helemaal uitgedroogd en m'n leven hing aan een zijden draadje. De operatie duurde meer dan 3u. Ze vroegen op voorhand zelfs of ik een kinderwens had. Uitdrukkelijk zei ik JA! Want het was een hele moelijke operatie geweest. Ze moesten de appendix verwijderen, alsook m'n hele buik schoon schrapen, want deze was helemaal vervuild door de ether van de appendix die er al een week in liep. Toen de operatie achter de rug was, zei de chirurg tegen m'n vriend dat hij zijn twee handjes mocht kussen dat ik er nog was. Dat doet wel even raar, dat ze zoiets zeggen.
Bij de eerste controle na een maand zei de chirurg ook dat het voor mij heel moeilijk zou zijn om zwanger te worden. Hij mocht dit eigenlijk niet zeggen, maar toch deed hij het om me al te verwittigen. Op dat moment was het nog geen slecht nieuws, na mijn revalidatie van ongeveer 2 maanden, gingen we gewoon verder met onze kinderplannen. Ook al had ik vaak pijnlijke scheuten in m'n buik, de chirurg weet dit nog steeds aan de operatie. Nu, 4 jaar later en na een deel onderzoeken, heb ik er nog steeds last van. Niemand dat weet waaraan dit ligt...

En toen begon alle "ellende". Een jaar geprobeerd, geen resultaat. Nog steeds niets aan hand. Misschien toch nog een paar maandjes extra oefenen? Maar deze leverden ook niets op. Toen natuurlijk een afspraak bij de gynaecoloog, was toen bij een vrouw en kon hier normaal pas na een half jaar binnengeraken. Na wat aandringen, kon ik toch vroeger op consultatie komen. Zij stelde voor om Clomid te beginnen nemen, wat m'n cyclus zou regelen, want was nl. zeer onregelmatig. Maar na dit een maand of twee genomen te hebben, was ik geen mens meer. Ik werd er enorm depressief van. Wenen, wenen en nog eens wenen. Pff, dat was het niet hoor. Dit uitgelegd aan de gynaecoloog en zei verwees me toen door naar een andere mannelijke gynaecoloog die meer vertrouwd was met fertiliteitsproblemen. Hij stelde voor, om eerst een aantal onderzoeken te laten doen, waaronder een HSG (een onderzoek waarbij ze met een radioactieve stof de doorgankelijkheid van de eileiders nakijken) --> PIJNLIJK!!! En dat had iedereen wel geweten op de gang van het ziekenhuis. Zo roepen dat ik toen heb gedaan. Het was wel een kort onderzoek, maar enorm pijnlijk. Maar met goed nieuws, want met m'n eileiders was niets mis en allebei doorgankelijk. Toen het zaad van m'n vriend onderzocht, ook prima in orde. En daarna stelde hij voor om een kijkoperatie te doen, om te kijken of ik geen verklevingen had van m'n appendixoperatie. Toen viel het woord "verklevingen" voor de eerste keer. Ik had hier wel wat schrik voor, m'n vriend vond dit ook een drastisch onderzoek, maar toch doorgebeten en het allemaal ondergaan. Daaruit was gebleken dat ik inderdaad verklevingen had en dat ze deze verwijderd hadden. De linkereierstok konden ze niet helemaal losmaken om geen schade te berokkenen, maar dat maakte niet zoveel uit. Alles zag er nu heel goed uit. Ondertussen waren we al 3 jaar verder (na het spontaan proberen en alle onderzoeken) en mochten we beginnen met hormoonstimulatie d.m.v. Menopur. Dit waren spuitjes die je een aantal dagen achter elkaar moest zetten in de buik om een eitje te laten rijpen. Daarna kreeg ik een andere spuit (Pregnyl) om het eitje te laten springen. Dit was gewoon een hulpmiddeltje om de cyclus regelmatig te houden en zeker een eisprong te hebben. Voor de rest was het allemaal nog puur natuur. 6x kon je zo'n stimulatie proberen, want dit werd maar 6x terugbetaald door de ziekenkas.
Dus... wij met volle moed erin gevlogen. Operatie achter de rug, hormonenstimulatie om de cyclus regelmatig te houden, het enige wat we zelf nog moesten doen, was klussen op het juiste moment :0) Maar ook al zagen we het positief, elke poging draaide negatief uit. En het ergste was nog dat ik, na een maand van stimulatie, cystes ontwikkelde op de eierstokken door deze hormonen die eerst uit zichzelf moesten verdwijnen, vooraleer er een nieuwe beurt kon gestart worden. Meestal 1 maand wachten, soms 2 maanden wachten en niets doen. Of ja, we konden wel iets doen, maar de cyste zat toch in de weg om spontaan iets te laten gebeuren...
1ste poging niets, 2de niets, 3de niets,... ondertussen al de 5de en weer niets. Toen werd voor de eerste keer IVF besproken.Ik moest al eens nadenken waar we dit eventueel zouden willen laten doen: Genk of Leuven. Pff, ik vond dit moeilijk om te kiezen, had geen ervaring met beiden, kende niemand die ervaring hiermee had. Dus was opgezocht op internet. Zo las ik veel negatieve dingen over de professor in Genk, maar in Leuven zat je met lange wachtlijsten vooraleer je kon beginnen. Uiteindelijk hebben we voor Genk gekozen, omwille van de betere bereikbaarheid en geen wachtlijsten, of zo dachten we toch. Maar onze gynaecoloog zei: "Kom, we doen natuurlijk nog ons best voor de laatste keer he, je weet maar nooit." En, het onmogelijke gebeurde. Ik was ZWANGER!!!!!!!!! Niet te geloven, mijn hart stond stil toen ik dit nieuws hoorde, na een week overtijd te zijn. Ik dacht nog, waarom doet m'n lichaam nu weer zo ambetant en komen die regels ni door. Het zou toch niet... Het kon toch niet... Maar het kon wel!!! Ongelooflijk!!!
Ik wist niet waar ik het had, moest het meteen aan de familie vertellen, m'n vriend vertelde het meteen aan zijn familie, op het werk. Iedereen, maar iedereen mocht het weten, na bijna 4 jaar wachten, was het zover.
Maar...
We hadden het nieuws nog maar net verteld, en twee dagen later ging het mis. De euforie die ik eerder voelde, veranderde naar een soort downgevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik kon me zelf niet meer opkrikken en viel in een diep zwart gat. Dit was de laatste keer, de laatste keer voor IVF, ik dacht het allemaal niet te moeten ondergaan. Ik kon ook eindelijk eens genieten van zwanger te zijn en toen moest ik het ineens allemaal weer loslaten. Het was ook de eerste keer dat m'n vriend en ik zo'n grote ruzie hebben gehad. Hij wou met oppeppen, maar het lukte hem niet, wat hij ook deed. Ik was pessimistisch en je kon zeggen wat je wou, je kreeg me er niet bovenop en dat kilde hem denk ik.
Maar ook al dacht ik dat het niet zou lukken, toch kwam ik er weer bovenop (dat deden we trouwens al 4 jaar --> vallen en weer opstaan). En zo namen we onze eerste stappen richting IVF. De eerste gesprekken met de professor, de psycholoog en de consulente. Allebei terug een bloedonderzoek, m'n vriend terug spermaonderzoek. Maar voor de rest geen onderzoeken meer, geen wachttijden meer. Maar de maand na mijn misval konden we meteen starten. Ongelooflijk eigenlijk, maar dat was voor mij al een enorme opluchting. Even eens niet wachten. Maar gewoon doorkunnen.

Momenteel zit ik in mijn 1ste IVF-cyclus. Ik ben gestart met 2 ampulles Menopur vanaf dag 2 inspuiten, enkele dagen later ook Orgalutran bijspuiten (om de eitjes af te remmen om te gaan springen). Nu is het de bedoeling om veel eitjes te ontwikkelen i.p.v. maar één. En ook al was ik het gewend van spuiten te krijgen, dit was toch weer nieuw: meer spuiten, andere soort. Ook moesten m'n vriend en ik antiobiotica nemen om infecties tegen te gaan. Om de paar dagen weer op controle bij de gynaecoloog met telkens een bloedafname nadien, tot aan de dag dat m'n eitjes groot genoeg waren om te laten springen. Tijd voor een pick up dus, het wegnemen van de eitjes. Zenuwen, stress, want had hier al zoveel over gehoord en gelezen. Maar dit is eigenlijk heel goed meegevallen. Waarschijnlijk omdat ik even onder volledige narcose ging. Ik wist dus van niets, dacht zelfs dat alles nog moest gebeuren toen ik al terug op m'n kamertje lag. In totaal 10 eitjes afgehaald, wat volgens de consulente een mooi aantal was, niet te veel en niet te weinig. Nu was het wachten op de bevruchting. Hoeveel zouden er bevrucht geraken?? Had ook weer dingen gelezen zoals geen bevruchte eicellen. Maar toen ik de dag nadien belde, waren er 9 van mijn eitjes bevrucht. Wauw, dacht ik. Beter kon bijna niet he. En 2 dagen na de pick up, werd er een topembryo teruggeplaatst. 4 andere embryo's waren van perfecte kwaliteit en gingen de vriezer in, voor de overige 4 was het nog even afwachten wat deze gingen doen, maar enkele dagen later vertelde de embryologe me aan de telefoon dat deze niet de kwaliteit hadden om ingevrozen te worden.
En nu is het wachten geblazen. Dat wat ik net haat. Wachten! Wat doet dat embryootje in mijn lichaam. De dag van de terugplaatsing voelde ik niets, de dag nadien was ik enorm ziek, daarna weer niets, dan af en toe wat steekjes, misselijk,... Ik weet niet wat ik moet voelen. Wat is goed en wat niet?? Stress is niet goed, dat weet ik, maar het is moeilijk er niet mee bezig te zijn als je weet dat er echt wel iets is teruggeplaatst in jouw lichaam. Het wachten begint nu wel te korten, want nog 3 dagen en dan weet ik het. Heeft het embryootje zich ingenesteld of niet en is het van plan te blijven of niet. Laat ons hopen, laat ons hopen, dat ik eindelijk eens goed nieuws, maar dan echt goed nieuws mag krijgen. Hoe het ook afloopt, ik laat het alleszins hier weten. Thumbs up!!!