vrijdag 7 december 2012

Een wonder, of liever 2 wondertjes :0)

Zo, lang geleden dat ik hier nog eens iets postte. Maar dat heb ik heel bewust gedaan.
Op 10/10 kregen mijn vriend en ik namelijk het ONGELOOFLIJK GEWELDIGE nieuws dat ik zwanger ben. Ik bleef maar hopen en duimen en hopen en duimen, en blijkbaar hadden mijn duimpjes hun best gedaan, want na de 2de verse IVF-poging was het eindelijk raak. Na 4,5 jaar wachten! Ik kon het gewoonweg niet geloven. Heb er nu zelfs nog moeite mee om het te geloven. Daarom dat ik mezelf bewust met de beide voetjes op de grond hield, om me pijn en leed te ontnemen voor als het niet goed zou aflopen.
Maar ondertussen zijn we net de 3 maanden voorbij en het is daarom dat ik nu, toch nog wel voorzichtig, een berichtje durf te posten.
Het is raar dat, als andere mensen zwanger zijn (die geen problemen hebben gehad) het vrij snel van de daken DURVEN schreeuwen. Ik wil en wou dat ook altijd, maar durfde het gewoon niet. Je zou dan zien, net dat ik het verteld had, gebeurde het... Ik wou ook niet dat de mensen er de hele tijd achter vroegen, ik wou gewoon met rust gelaten worden en afwachten wat er zou gebeuren. Want het zou een wonder zijn als het goed zou aflopen. Tot nu toe heeft het wonder zich toch voorgedaan. Maar... toch nog altijd hout vasthouden :o)

Even een korte schets van hoe het allemaal gelopen is en wat ik er nog van onthouden heb :os.
Op 26 september kreeg ik weer een pick-up. Vermits je in Genk helemaal in slaap wordt gedaan, heb ik er ook deze keer (net zoals de eerste keer) weinig van ondervonden. Des te beter uiteraard, want als je die verhalen hoort van die lange naald en ongelooflijke pijnen... Na de PU kreeg ik het leuke nieuws dat ze weer (net zoals de eerste keer) 10 eitjes hadden kunnen afnemen. Fijn, niet te veel, niet te weinig, maar net genoeg. De dag nadien mochten we bellen en (net zoals de eerste keer) waren er 9 eitjes bevrucht geraakt, wat ook helemaal niet slecht is. Dus, wij heel erg blij. Wat ze deze keer wel wilden doen (dus niet zoals de eerste keer :os) was wachten tot dag 5 om het eitje terug te plaatsen (vorige keer was dit al op dag 3). Ze zeiden dat ze wilden kijken naar de kwaliteit en vermits ik toch voldoende eitjes had, was het sowieso ook beter om zo lang mogelijk te wachten tot terug te plaatsen. En zo gebeurde het. Op dag 5 (1 oktober) werd er niet één, maar twee eitjes teruggeplaatst. We hadden specifiek gevraagd voor er twee terug te plaatsen, vermits de vorige 3 terugplaatsingen met 1 eitje steeds geen effect hadden. Voor we binnen mochten, kregen we nog even een gesprek met de embryologe die zei dat er dus 1 eitje met IVF was bevrucht en 1 eitje met ICSI. WAT??? Hoezo ICSI??? Wij kregen toch altijd de klassieke IVF-methode??? Waarom opeens ook ICSI??? Dit kreeg je trouwens toch alleen als bv. het zaad van de man heel slecht was of als je heel weinig eitjes had en dat was bij ons altijd prima in orde. De embryologe kon niet op onze vraag antwoorden waarom dit plots zo was, dat was op vraag van de gynaecoloog gebeurd. Proper vond ik het niet, zonder te overleggen met ons. Maar goed, ze zullen natuurlijk wel weten wat ze daar doen en we konden nu ook niet meer terug. Binnen enkele minuten werden ze teruggeplaatst dus...
Even later mochten we binnen voor de terugplaatsing, dat eigenlijk helemaal niet zo fijn is verlopen als de vorige drie keren. Ik mocht binnen en moest al met m'n kont bloot gaan liggen in de houders, ze deden gel op m'n buik, terwijl de professor er nog helemaal niet was. Heb daar zo ettelijke minuten gelegen. Gezellig, precies of wij dat leuk vinden om daar nutteloos met onze billen bloot te liggen... Toen plaatsten ze een tv-scherm net boven mijn snuit. Ik kon dus niets meer zien, buiten de mooie bedrading aan de achterkant van het scherm. De vorige keren kon ik ook volgen op een ander scherm wat er allemaal gebeurde, maar ook deze keer kon ik niets zien. Want de stagiaires stonden daarvoor. En dat was nog niet alles, toen het achter de rug was en ze mij terug naar de kamer reden in het bed, botsten ze nog eens 2x tegen de deuren waar we door moesten. Zo'n harde slag dat ik bijna uit dat bed rolde. Op dat moment was ik echt serieus geïrriteerd. Maar nu zegt mijn vriend altijd dat die slag het hem gedaan heeft. Voilà, en toen zaten ze direct op hun plaats :o)

De vorige keren was ik altijd gaan werken, deze keer heb ik bewust ziekteverlof genomen. Ik dacht, deze keer ga ik het rustig aandoen. Natuurlijk niet de hele dag slapen ofzo, maar wel op mijn gemak thuis wat prullen. De andere keren werkte ik en met kinderen kan er altijd iets onverwachts gebeuren en kan je je er ook nog eens goed in opjagen. 9 dagen na de TP mocht ik bellen en kregen we het verlossende telefoontje. Ik vergeet de woorden nooit meer van de gynaecoloog: "Ja mevrouw, deze keer heb ik eens goed nieuws voor u!" Moet er bijna bij wenen terwijl ik dit typ. Ik begon te schreeuwen, werd vuurrood en belde direct naar m'n ma en brulde het aan de telefoon zodat ze het zelfs niet kon horen. Toen ik even later wat gekalmeerd was, verstonden ze me wel en uiteraard waren ook zij en mijn zus de hemel te rijk. Even later kwam mijn vriend binnen en vloog ik hem naar de nek. "'t Is eindelijk zo ver."zei ik. En ook hij was euforisch blij. Ik belde ook meteen naar mijn werk met het nieuws, omdat ik wist dat de kans erin zat dat ik moest verwijderd worden door te weinig anti-stoffen. Na enkele onderzoeken bleek dat ik inderdaad niet resistant was tegen CMV en de rest van de zwangerschap thuis moet blijven. Tussen de onderzoeken door, tot ik het resultaat kreeg, ben ik nog een goeie week gaan werken. Ook daar vertelde ik uiteraard het nieuws. Ik kwam binnen en kon de lach niet van mijn gezicht houden. "Ik ben zwanger," zei ik, "en het zijn er twee!!!" Ook zij waren echt in de wolken met het nieuws, want ik deed vaak mijn verhaal daar en alledrie leefden ze steeds enorm mee met mij en met het verdriet dat ik al kende.

Nu zit ik dus al een 2 maanden thuis. Echt leuk is het niet, want de verveling slaat snel toe, maar ik heb het er echt voor over. Ik doe alles, maar dan ook echt ALLES om het hier tot een goed einde te brengen. Tot nu toe heb ik al wel wat zwangerschapskwaaltjes gekend, maar niet in die mate dat het oncontroleerbaar is. Door mijn geschiedenis van de appendix-operatie, de verklevingen in mijn buik die ik eraan over gehouden heb enz. heb ik wel heeeeel vaak opgezette darmen en heel pijnlijke steken in mijn buik. Dit was al vanaf dag 1 zo en maakte me wel wat ongerust. Daarom heb ik al heel vroeg (op 4 weken) een echo gehad. Uiteraard was er nog niets te zien, maar de gyn zei dat alles er goed uit zag. Hij wou me eens zien om te kijken op echo of ik geen vochtophopingen had ofzo die de pijn konden verklaren, maar alles zag er prima uit. Om de 2 dagen moest ik mijn bloed laten nemen om de HCG-waarden na te kijken. Die verdubbelden mooi om de twee dagen, maar net toen ik die echo had genomen, moest ik nadien bloed laten nemen en daaruit bleek dat mijn waardes ineens de lucht in waren geschoten. Van driehonderennogwat naar in de tweeduizend. Pff, ik had al verhalen gehoord van pijn in de buik, hoge HCG-waardes en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, dus ja, ik wist gewoon dat het dit ging zijn. De gyn zei dat het gewoon raar was dat er nog niets te zien was op de echo bij zo'n hoge waarden. Op 4 weken was het normaal dat er niets te zien was, maar dan had je normaal gezien niet zulke hoge waarden, dus... Het moest wel weer fout lopen, dacht ik. Nu had ik eens geluk, maar dat zou niet voor lang duren. Tot ik een paar dagen nadien weer bij de gyn voor een echo moest. Hij stak de stok erin (even vulgair gezegd) en zei meteen: "Ah, ik zie het al, het is positief. Daarom had je zulke hoge waarden, het zijn er twee." Wat een opluchting, wat een blijdschap! We hadden toch nog geluk, het was geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het waren er gewoon twee. Fantastisch!!!
Op week 5 kreeg ik weer een echo (alles moest goed opgevolgd worden bij mij) om te zien of er ook twee vruchtjes te zien waren (vorige keer waren het enkel de vruchtzakjes) en weer opluchting alom: er waren inderdaad twee vruchtjes te zien. Op week 6 weer een echo om te zien of alles er goed bleef uitzien (misschien zou er zelfs al een hartje te zien zijn, maar dat zou vroeg zijn, want bij een tweeling kan dit pas veel later komen). Maar zelfs op week 6 waren er twee mooie hartjes te zien!!! Heeeel klein, maar ik zag twee mooie witte stipjes flikkeren (net twee sterretjes in de donkere nacht). Ik kon het niet geloven, er leven twee kleine petieterige mensjes in mij, onbeschrijflijk!
Het zag er allemaal goed uit, dus mocht ik deze keer op week 8 terugkomen. Had al op voorhand eens opgezocht om te zien hoe groot ze zouden moeten zijn, maar op de ene site zeiden ze zoveel, op de andere zoveel. Op de duur kan je er gewoon allemaal niet meer aan uit, dus heb me ook voorgenomen om op de gyn zijn vaststellingen verder te gaan. Als hij zegt dat het goed is, zal het wel goed zijn he. Zij zijn toch de experten... Op week 8 zag alles er weer heel goed uit, het waren er nog steeds twee, allebei rond de 1,5 cm, perfect op schema. "So far so good!"zei de gyn. Super super blij weer en uiteraard weer opgelucht. Pff, wat kan ne mens stress hebben voor zo'n echo. Je bent zo blij dat je ze terug ziet, maar ook zo bang dat er iets mis is.

Diezelfde avond (de avond van de echo van 8 weken) werd ik ziek. 's Nachts om een uur of half twee werd ik wakker met immense steken in mijn buik. Ik voelde dat het mijn darmen weer waren, dus ik naar het toilet. 3x diarree gepaard gaande met helse buikpijn. Ongerustheid alom! Heel de dag nadien slecht, ziek op de zetel. Het leek op een buikgriep, maar had nadien geen enkele keer meer diarree gehad, niet moeten overgeven, geen koorts, dus was het wel de griep??? Toch maar eens bellen naar de huisarts. "Dit is helemaal niet schadelijk voor de baby'tjes."zei hij. "Jij krijgt nu de volle lading, maar de baby's nemen wat ze nodig hebben van jou. Dus... jij zal je zo slap voelen als een vod." Ja, dat was inderdaad wel zo. Heel de dag niets gegeten, wel proberen te drinken, maar met moeite. De dag nadien was ik nog niet honderd procent, zo slap, zo slap als iets. Wel al een beetje gegeten en zo ging het stilletjes aan terug beter. Natuurlijk viel dit allemaal weer in een weekend, dus kan je, als je ongerust bent, niet zomaar een dokter bereiken. Ik bleef en bleef er maar aan denken: "Wat als er toch iets mis is?" Ik moest nog twee weken wachten tot de volgende echo, want was nog maar net geweest. Dat kon ik niet volhouden. Dus die maandag meteen naar de gyn gebeld en gevraagd voor een extra echo. Ik mocht langskomen en oef, alles zag er nog heel goed uit! Hij schreef me vezels voor om mijn darmen te kalmeren. Hopelijk werkte dit, want zoals die ene nacht wil ik gewoon niet meer meemaken.
Lekker waren die vezels niet, maar goed, alles om mijn darmen tot rust te laten komen. Wat ik, na dat ziek zijn, wel bleef houden, was problemen met de stoelgang (oranje, heel vreemde geur, altijd plat). Weer eens gebeld naar de huisarts en hij zei dat dit waarschijnlijk verteringsproblemen waren. Als het bleef duren, even een staaltje laten onderzoeken.

Op week 10 kreeg ik een andere gyn. Terug de vrouw waar ik helemaal in het begin, toen er nog geen problemen waren vastgesteld, bij ging. Ik had liever bij de mannelijke gyn gebleven, voelde me er net iets beter bij, maar goed, ik snap ook wel dat hij veel werk heeft met alle fertiliteitspatienten en als ik weg ben, een gaatje vrij zou maken voor iemand anders. Dus, op week 10 bij de vrouwelijke gyn voor een nieuwe echo. Ik vertelde haar eerst over mijn darmproblemen en zei dat ik nu vezels nam hiervoor. Ze zei dat het beter was om te stoppen met de vezels (pff, de ene zegt ze te nemen, de andere zegt ermee te stoppen), maar ben er dan maar mee gestopt. Af en toe nog hevige steken in de buik, maar die oranje stoelgang is wel zo goed als verdwenen. Ik heb trouwens een staaltje, voor alle zekerheid, laten onderzoeken, en dat bleek helemaal in orde te zijn. Op de echo zag alles er weer goed uit. Plots zei mijn vriend: "Ze bewegen precies." "Jaja,"zei ze, "ze zijn goed aan het bewegen." Toen pas zag ik het ook :os, eentje stamptje met zijn voetjes in de lucht, zoooooo schattig! "Ja mevrouw, het ziet er allemaal prima uit."zei zei en dat was weer een enorme geruststelling. Ondertussen maten ze beiden ongeveer 3 cm, dus weer goed op schema.
Tijdens deze consultatie moesten we ook beslissen of we een onderzoek wilden doen naar het syndroom van Down en andere chromosoomafwijkingen. Bij de vorige consultatie hadden we hierover wat info gehad en het kwam er eigenlijk op neer dat, als je een tweeling verwacht, het moeilijk is om deze onderzoeken te doen. Als er een slechte waarde uit zou komen, weet je niet van welk kindje het is en moet je twee vruchtwaterpuncties laten doen. Pff, dat zagen we niet zo goed zitten, dus besloten we om hier geen onderzoek naar te doen. De gyn verzekerde ons wel dat tijdens elke echo alles heel goed wordt gecontroleerd en als er iets verdacht wordt opgemerkt, er uiteraard verder wordt gekeken en eventueel nog verder onderzoek kan worden gedaan. Uiteraard wilden we ook geen kindje met een handicap, dus was het wel een moeilijke beslissing.

Gisteren heb ik mijn 12 weken echo gehad en ook toen leek alles weer in orde te zijn. Deze keer konden we al wat meer zien omdat ze weer flink gegroeid waren (beide rond de 6 cm). We zagen 2 kleine mooie mensjes, met elk 2 hersenhelften, 2 armen met 2 handen en aan elke hand 5 vingertjes, 2 benen, 2 voeten, een neusje, een zwarte vlek dat de lever moest voorstellen. Fijn dat je wat meer kan zien en wat meer uitleg krijgt. Toen alles achter de rug was, vroeg ik of ze geen nekplooimeting deed. "Ah nee," zei ze, "jullie hadden toch gekozen om geen onderzoek naar syndroom van Down te doen??" Oei, ik denk dat ik het allemaal wat verkeerd begrepen had. Want ik dacht dat de nekplooimeting een standaard onderzoek was dat altijd werd gedaan rond de 12 weken. Blijkbaar hoort die nekplooimeting bij het onderzoek naar het syndroom van Down en wordt dit niet apart gedaan. Een beetje teleurgesteld was ik wel, want ik dacht dat ze deze meting ging doen en we daarmee toch een beetje een idee zouden hebben of alles echt wel goed was. Maar niet dus. Nu probeer ik er ook niet meer aan te denken, want ze doet die meting toch niet. Dus we kunnen alleen maar hopen dat ze in orde zijn.

Nu moet ik niet meer om de week of om de twee weken komen, maar zit er ineens een maand tussen. Langs de ene kant een teken dat ze het positief ziet, langs de andere kant spijtig dat het zo lang duurt voor ik ze weer zie of voor ik weer vragen kan stellen, want ik weet zeker dat er weer vragen zullen komen.
"Nu zijt ge de 12 weken voorbij," zei ze, "dus de kans op een miskraam is bijna nihil. Natuurlijk kan het altijd, maar het is echt raar of zelden." Daar zullen we dan maar vanuit gaan zeker en hopen en duimen en bidden dat er niets meer fout gaat en dat ik eindelijk een beetje kan en vooral durf te genieten van het zwanger zijn. Het is en blijft gewoon een wonder, ook al beseft dit niet iedereen, ik besef het maar al te goed!!!