zaterdag 2 februari 2013

In de helft

Ondertussen zijn we hier de 20 weken voorbij, een MIJLPAAL bereikt!!!
Deze week was het even spannend, want op maandag heb ik de uitgebreide echo van onze meisjes gehad, waarbij alles, maar dan ook alles wat ze kunnen controleren, gecontroleerd is. Zo keek de gyn naar de schedel, de hersenen, de oogkassen, de neus, de lippen (met de tandboog), nekje en stand van het hoofd op de nek, bostkas met hartje, maag en nieren, ruggengraat, benen, voeten, armen, handen en geslachtsdelen. Alles zag er voor allebei goed uit. Soms was het even zoeken naar een goed beeld om een bepaald lichaamsdeel of orgaan te kunnen zien, maar na ongeveer een uur heeft de gyn alles kunnen controleren en was er op het eerste zicht niets abnormaals te bemerken. Pff, ikzelf was nog nooit zooooo zenuwachtig geweest voor een echo als voor deze. We hebben namelijk geen testen laten doen en daarom had ik een beetje schrik dat er nu iets van afwijkingen naar boven zou komen. Maar (en ik weet dat ze nooit alles kunnen uitsluiten) de gynaecologe zag niets alarmerends. Dus... ikke kei blij! Geen waterhoofdje, geen open gehemelte, geen klompvoetjes...kortom, alles zag er goed uit. Ik hoop zo hard dat ook alles nog steeds mag blijven goed gaan. Tot nu toe staat het geluk eens aan onze kant, ik duim, wens, hoop en bid dat het zo mag blijven verder duren. We hebben zelfs eentje de voorbereidingen zien doen om te ademen. Gewoon geweldig, toch??
Alhoewel dat de echo er goed uitzag, heb ik een toch wel vrij onrustige maand achter de rug. Weer veel last van allerlei klachten, waaronder veeeeeeel harde buiken, een serieus drukkend gevoel onderaan en in m'n buik, veel vochtverlies en uiteraard nog vaak steken, een zeurend gevoel in buik en rug en als ik te lang rechtsta of wandel krijg ik ook last van m'n staartbeentje. Soms wat maagpijn en 's nachts krampen in m'n zij. Noem maar op, kwaaltjes genoeg, sommige erger en meer beangstigend dan de andere. Het is echt niet dat ik niet tegen deze kwaaltjes kan of hier lig te creperen van de pijn, maar het enige wat door m'n hoofd spookt, is of alles nog in orde is met onze zwiebeltjes... En dan begin ik te speculeren en te denken tot m'n hoofd ervan kraakt. Ik begin dingen op te zoeken op het internet (terwijl m'n vriend en familie al duizenden keren hebben gezegd dat ik dat niet meer mag doen, omdat 9/10 mensen alleen erge dingen op het net zetten en ik geef ze geen ongelijk) en dat maakt me nog onzekerder, nog ongeruster en banger. Ik wil de dokters gewoon niet lastig vallen met mijn - voor hen - banale vragen, maar die mij wel zorgen baren. Daarom zoek ik naar mensen met gelijkaardige verhalen en die vind ik, alleen loopt het bij hen dan minder goed af of blijkt dat dit ernstige gevolgen heeft, dus met als gevolg... ikke in grote paniek! Ik ga echt, echt proberen om minder op internet op te zoeken.
Zo is het ertoe gekomen dat ik de voorbije maand 2x naar spoed ben gereden. Eén keer werd ik 's nachts wakker en kreeg een ENORME steek in mijn zij/buik en die ging niet weg, precies een soort kramp, maar dan vele harder. Ik kon me niet meer bewegen, bijna niet meer ademen. Dit maakte me echt zo bang, dat ik zonder twijfel de kliniek heb gebeld en meteen daarna naar spoed ben gereden. Alles werd vluchtig gecontroleerd door een gyn van wacht die nog niet eens de tijd nam om te zeggen wat het eventueel kon zijn. Ze wist zelfs nog niet eens dat ik zwanger was van een tweeling :s Erg professioneel allemaal! Maar ze nam een echo, terwijl ze aan het bellen was. Ondertussen keek ik zo goed mogelijk naar mijn beebjes en zag ze goed bewegen. Zij zei echter niets, droogde de gel af en deed teken dat ik van het bed mocht komen. Alles is in orde, zei ze, dus mocht ik naar huis. "Jamaar," zei ik toen, "wat waren die steken dan???" "Dat is de baby die stampt"zei ze en daarmee was de kous af. Dus wij terug naar huis, helemaaaaal niet gerustgesteld, maar wat moest ik doen... 's Anderendaags was het maandag en heb ik het ganse verhaal aan de telefoon nog eens aan mijn huidige gyn gedaan, maar zij kon niet meteen een verklaring hiervoor geven. Ze had er wel geen slecht oog in dat het iets verontrustends zou zijn, maar ze raadde me wel aan om een potje urine binnen te brengen, want misschien was het wel een blaasontsteking... 's Avonds moest ik toch naar de huisarts om m'n griepspuit te zetten en bracht dan ook meteen een staaltje binnen. Daaruit bleek later dat het geen blaasontsteking was. De huisarts voelde nog eens aan m'n buik, voelde niets abnormaals en a.d.h.v. mijn verhaal dacht hij dat ik waarschijnlijk een soort verrekking had gehad in m'n buik. Dat vond ik wel een logische verklaring, dus legde me daarbij neer. De dagen erop tot nu toe voel ik nog altijd dat, als ik me 's nachts wil omdraaien, er twee spieren in m'n buik worden aangetrokken en als ik dan niet oppas, schiet daar weer een kramp in. Dus... gewoon extra voorzichtig zijn met omdraaien in bed en dan komt dit waarschijnlijk niet meer voor ;o)
De tweede keer spoed was omdat ik zooo veel harde buiken had in combinatie met een drukkend/tintelend gevoel onderaan en in m'n buik plus vochtverlies. Ik belde gewoon naar de materniteit voor wat raad hierover, maar zij raadden me aan om langs de spoed te passeren voor alle zekerheid. Toen werd ik gelukkig geholpen door een zeer professionele gyn die me bij m'n fertiliteit ook geholpen had, dus dat was al een grote verademing. Hij controleerde de beebjes, hun vruchtwater alsook m'n baarmoederhals en of deze nog lang genoeg was en nog steeds dicht zat (wat m'n grootste schrik was). Maar alles bleek in orde te zijn. Harde buiken konden blijkbaar geen kwaad, zolang deze niet pijnlijk waren en op een vast ritme terugkeerden. Een stuk of 20 harde buiken per dag kon zeker voorvallen.
Eigenlijk is het langs de ene kant erg triestig hoe ik de voorbije maanden heb beleefd. Ik ben zoooooooooo blij, zo ongelooflijk blij dat ik eindelijk zwanger ben. Mijn gevoel daaromtrent kan ik eigenlijk met geen enkel woord uitdrukken. Het is gewoon onbeschrijflijk. Maar, langs de andere kant ben ik ook zooooooooooo ongerust en dat gevoel primeert boven de gelukkige gevoelens. En dat vind ik best jammer. Ik wil alleen het geluk voelen, maar voel de dreiging van het ongeluk nog steeds hangen. Nog steeds ben ik bang dat, als ik me echt ga openstellen voor het gelukkige gevoel, het ongeluk weer geniepig achter de hoek staat te kijken om genadeloos toe te slaan. En, ik weet het zeker, dat krijg ik deze keer niet meer getrokken. Ik ben sterk of sterk geworden door alles wat we hebben doorgemaakt, maar nogmaals pech hebben op dit vlak zou me meer dan teveel worden, daar ga ik zeker aan onderdoor gaan. En het is daarom dat ik steeds op m'n hoede blijf. Dan denk ik bij mezelf: "Debby, wees niet te gelukkig, want het tij kan snel keren." En toch probeer ik me soms ook positieve gedachten toe te spreken. Als ik weer een doemscenario voor ogen zie, zeg ik steeds in mezelf: "Nee, dat gaat gewoon niet gebeuren!"
Ik weet zeker dat, als andere mensen mijn verhaal hier lezen, ze het heel triest vinden. Sommigen vinden het misschien zelfs wat aanstellerig, maar het is gewoon hoe ik me voel. Maar, ook al ben ik super ongerust, ik ben ook SUPER SUPER blij dat ik twee kleine beebjes in me draag, dat ik ze zo goed voel bewegen. Het is gewoon irreeël en onvoorstelbaar dat het toch gelukt is. Ik vind woorden genoeg om miserie en ongeluk te beschrijven, maar nu het eens andersom is, vind ik de woorden niet om het grote geluk dat ik voel te omschrijven. Het is en blijft het grootste WONDER dat me ooit is overkomen!!!