donderdag 31 mei 2012

Geluk bij m'n ongeluk

Vandaag had ik op mijn werk evaluatiegesprek, welke over het algemeen vrij goed was. Ik wist natuurlijk dat er voor een groot stuk over "onze problemen" ging gepraat worden, m.a.w. het niet lukken om zwanger te worden en de hele mmm erond. Eigenlijk was ik blij dat ik eens uitgebreid met mijn leidinggevende hierover kon praten. Hij luisterde dan ook heel geïnteresseerd naar m'n verhaal. Ik moet zeggen dat ik enorm veel geluk heb met een "baas" zoals hem. Hij heeft nl. enige ervaring op dit vlak en is daarom uiterst begripvol. Als ik overuren wil of niet kom werken, is dit altijd in orde en ook al lukt het niet direct, hij maakt het wel in orde en zegt dan: "Trek het u niet aan, ik breng dit in orde." Fantastisch toch! Jaja, ik mag m'n twee handjes kussen met hem :0s Ik hoor ook andere verhalen hoor. Vrouwen die verplicht zijn verlof te nemen en niet in ziekekas mogen gaan bv. of vrouwen die worden ontslagen vanaf het moment dat hun baas te horen krijgt dat ze met de mmm bezig zijn. Schandalig toch!!! Maar ik niet, ik heb echt geluk bij m'n ongeluk...
En dan weer een ander negatief nieuwtje (voor mij dan uiteraard) is dat er weeeeeeeeeer een collega zwanger is. Pff, het is net of het lot lacht me uit: "Hahaha, we zullen hier eens iedereen rondom u zwanger maken, maar gij lekker ni, na nana na na :0p" Verschrikkelijk! Zo vroeg m'n baas trouwens hoe ik hiermee omging, met het feit dat heel veel collega's zwanger worden (op het moment zijn dit er al 5, normaal 6 moest er niet eentje ook een misval gehad hebben --> wat trouwens heel erg is). "Tja,' zei ik dan, "ik weet dat het de normaalste zaak van de wereld is en dat het er nu eenmaal bij hoort, maar tot nu toe is dit het moeilijkste wat ik in m'n leven heb moeten doormaken, die confrontatie." Hij kon dit heel goed begrijpen, wat ik wel fijn vond. Moest dit een jaar geleden gebeurd zijn, dan had ik er minder problemen mee gehad, maar nu knaagt het enorm aan me.
Nu hoop ik zó hard dat de goden ons ook eens goedgezind zijn en ons eens een meevaller geven in de maand juni. Want dan is het weer wachten, erop of eronder. Kan de tp doorgaan of niet?
Ik was trouwens naar m'n gyn geweest dinsdagmorgen. Toen zag ik dat m'n baarmoederslijmvlies nog maar 4mm was, veel te dun dus voor een innesteling (deze moet tussen de 7 en 13mm zijn). Ik moest nog even wachten met Pregnyl spuiten, zei ze, totdat m'n follikel nog wat gegroeid was (er zat een grote klaar om te springen). De Pregnyl zorgt ervoor dat de follikel springt en dat de baarmoeder klaargemaakt wordt voor het komende eitje en de komende innesteling. Gisterenavond Pregnyl gespoten en verder moet ik niets doen, enkel maandagmorgen bellen om te horen of één van m'n cryootjes het overleefd heeft. En dan komen we weer aan de wachtweken, de helse wachtweken of anders op naar een volgende verse IVFpoging.

woensdag 23 mei 2012

En de tijd kruiiiiiipt voorbij..........

Momenteel ben ik in afwachting van een cryo :0s Misschien, zeer misschien, wordt er volgende week of de week nadien een cryo teruggeplaatst. Of dit zal doorgaan, hangt er van af of ze goed ontdooien, of ze overleven en ik hoor hier alleen maar enge verhalen over.
Vrijdag had ik, na 28dagen!!, m'n regels gekregen. Heel verwonderlijk, zo netjes op tijd, want in een spontane cyclus krijg ik deze meestal na 31, 33, 35, soms zelfs 40 dagen. Dus, da's al mooi meegenomen, zo schieten we tenminste iets op. En dan zondag begonnen met Clomid pilletjes. Ik moet zeggen dat tot nu toe de emoties en de hormonen goed meevallen. Ik voel me niet ellendig of meer emotioneel dan anders :0) Nog 2 daagjes dit kleine pilletje nemen en dan is het wachten geblazen. Wachten op de eerste echo. Ik geloof, als ik het goed gehoord heb, dat de gyn dan kijkt of ik een eisprong gehad heb. Die moet eerst geweest zijn vooraleer ze een embryo kunnen terugplaatsen. Dus, veel nieuws is er hier niet, enkel wachten op de echo en dan weten we weer meer.
En ondertussen kruipt de tijd voorbij, we zijn al zo goed als juni en wetende dat ik in februari zwanger was, ondertussen al een 1ste IVF-beurt achter de rug heb, er collega's zijn die al bijna gaan bevallen, maakt het er niet makkelijker op.
Het enige positieve momenteel is het uitkijken naar ons kleine teefje :0s Jaja, we hebben beslist dat we voor een teefje gaan. Deze kleine puppy kunnen we binnen een 4-5 weekjes vertroetelen. We kijken er echt naar uit, ook al is dit een zeer moeilijk op te voeden ras, dat is al een oefening voor als het ooit moest lukken... Na slechts 2 weken dat we ze hebben, gaan we al op reis en mag ze gezellig met ons mee. Ik zie er echt naar uit om er al m'n energie in te steken en met niets anders meer bezig te zijn. Nog even een klein fotootje:


zondag 13 mei 2012

Alternatief

Eigenlijk ben ik helemaal niet gelovig, maar ik moet toegeven dat ik me de laatste maanden toch aan iets probeer vast te houden. Zo draag ik altijd mijn ketting met kruisje en de kaartjes die me geluk wensen en me laten herinneren om positief te blijven, staan hier op de kast om in de moeilijke dagen op terug te vallen. Ook heb ik bepaalde muziek en liedjes die, wanneer ik het moeilijk heb, me er terug bovenop halen. Tot nu toe heeft het allemaal niet mogen baten, maar toch blijf ik er zo meer in geloven.
Sinds m'n miskraam heb ik me ook ingeschreven op een forum voor mensen die vruchtbaarheidsproblemen hebben. Dit forum heeft me al veel bijgeleerd en me er ook in moeilijke tijden doorheen gesleept. Zo zie je dat je er helemaal niet alleen voor staat, dat er heeeeeel veel vrouwen worstelen met deze problemen. Het is heel moeilijk om alles te bespreken met buitenstaanders, mensen die er niets of weinig vanaf weten en zo kan je toch ergens terecht met vragen, bedenkingen, positief en negatief nieuws en deze vrouwen begrijpen je door en door. Fijn dat er zo'n forum bestaat!
Zo las ik al enige maanden geleden dat er een deel vrouwen zijn die alternatieve hulpmiddeltjes uitproberen. Eigenlijk stond ik hier nogal sceptisch tegenover, zo van: "Komaan, da helpt toch niks...." Maar hoe langer je probeert en hoe langer je met lege handen blijft zitten, hoe meer je begint te zoeken naar hulpmiddeltjes, naar dingen die je kalm houden, naar iets om je aan vast te houden, om in te geloven en je een goed gevoel te geven. Wat ik vooral las, was dat veel vrouwen waren geholpen met acupunctuur. Zo is er blijkbaar een zeer capabel man die gespecialiseerd is in vruchtbaarheid en waarbij al veel vrouwen zwanger zijn geworden. Na enige twijfel, stuurde ik toch maar eens een mailtje naar deze man met wat achtergrondinfo over mezelf en de vraag wanneer ik eens kon langskomen. "Als u nu een afspraak maakt, kan u in augustus langskomen." Wablieft, augustus??? Pff, dan heb je al helemaal geen zin meer om te gaan. Wat moet je intussentijd doen? Wachten met de behandelingen? Alles on hold zetten? Dat doe je toch niet?! Dus dacht ik, laat het maar zo. Maar een paar weken later besloot ik toch een afspraak te maken, het is nog zo lang wachten. Moest er ondertussen toch resultaat zijn, kan ik dit nog altijd afbellen. 3 september kan ik komen. Dat is nog maar 16 weken, dat valt nog mee he :0s Maar goed, de stap is gezet, we zullen wel zien wat dit geeft.
Ook heb ik nog ander opzoekingswerk verricht en ben zo vanalles tegengekomen. Zo kwam ik op een heel interessante blog van een medelotgenote (die ondertussen, na vele jaren, toch zwanger is geraakt). Vooraleer zij aan het hele IVF-gebeuren begon, heeft zij allerlei alternatieve middeltjes geprobeerd. Dit gaat van vruchtbaarheidsyoga, het drinken van speciale thee, het dragen van bepaalde stenen, bachbloesems, homeopathie, het aanhouden van een voedingsschema (dieet),... Noem maar op. Alles wat er bestaat, zowel in binnenland als buitenland, zij heeft het geprobeerd. Het heeft, bij haar, nooit "echt" resultaat gehad, dan wil ik zeggen dat zij van deze alternatieve middeltjes nooit zwanger is geraakt, maar bepaalde dingen hebben haar kalmer gemaakt, haar meer doen genieten van het leven en dat is waar ik nu naar op zoek ben. Dus... heb ik me maar een maansteen besteld :0), het voedingsschema afgedrukt alsook de yogahoudingen. Ik wou met bachbloesems beginnen, maar weet niet 100% zeker of dit veilig is. Zo las ik bv. om ginsengthee of gemberthee te drinken, dat zou de innesteling bevorderen, dus kon ik heel goed gebruiken binnenkort. Maar als ik dan op een andere site kijk, lees ik daar dat het net het vruchtje zou kunnen afstoten :0s Dus... zullen we dit maar zo laten. Geen dingen doen waarvan ik niet zeker ben.
Ook heb ik me een boek gekocht over een vrouw die strijdt tegen haar ongewilde kinderloosheid. Een heel pakkend, meeslepend en vooral heeeeeel herkenbaar verhaal. Om af en toe een traantje bij weg te pinken.
Zei ik nu van er proberen minder mee bezig te zijn????? :0p
Misschien dat onze toekomstige huisgenoot hier wat verandering in kan brengen... Vandaag nog eens gaan kijken, ondertussen zijn ze 2 weekjes en SUPERschattig. Pff, 6 weken duurt nog heel lang voor ze er is, maar nu hebben we wel iets om positief naar uit te kijken!

dinsdag 8 mei 2012

*****dag

Pfff, even mijn frustratie hier weer kwijt. Een volgende collega blijkt ook weer zwanger te zijn. Zo pijnlijk om ze allemaal te zien passeren en zelf achter te blijven. Ik kan dit gevoel met geen enkel woord omschrijven. Enkel mensen die dit zelf meemaken, kunnen me dan ook volledig begrijpen. Maar meer wil ik hierover niet kwijt. Soms ben ik het echt beu om ongelukkig te zijn, te wenen en te "dubben". Ik wil graag m'n leven terug oppikken, terug gelukkig zijn en ik ga dat proberen te doen vanaf nu :0s

Gisteren terug bij de gynaecoloog geweest. Ik wist niet wat me te wachten stond, ik vermoedde een uitleg over wat me vanaf nu te wachten staat en daar kwam het eigenlijk op neer.
Hij overliep met ons de resultaten van de vorige (eerste en mislukte) IVF-poging. Een goede reactie op de medicatie, een goede ontwikkeling van follikels (eiblaasjes) waarvan niet te veel en niet te weinig. Uiteindelijk een zeer goed verlopen pick-up (10 eitjes afgehaald) met hierbij 9 bevruchte eitjes. Een goed verlopen TP, goede zaadkwaliteit met wel 7.000.000 zaadcellen! Kortom: betere resultaten konden we niet hebben. Maar uiteindelijk toch niet zwanger. Zelfs niet even, geen innesteling, niets, nada... Dus wat heb je dan aan die goede resultaten?? "Het is geluk hebben. Gewoon blijven doordoen en één van de volgende keren lukt het."zegt hij dan (de gynaecoloog). Hij heeft gemakkelijk praten he, gewoon doordoen.
Sinds die 1ste IVF is mijn lichaam niet meer hetzelfde. Elke dag buikpijn, krampen, steken, ontzettend misselijk, noem maar op. Wanneer ik hem dit voorleg, zegt hij dat dit met de hormonen te maken heeft. De ene mens reageert er heftiger op als de andere, maar door de medicijnen gebeurt er veel met je hormonen en je lichaam, vandaar die reacties.
En nu is het wachten op mijn menstruatie. Wanneer deze doorkomt, mag ik beginnen met CLOMID (jeuj, daar kreeg ik de vorige keer mega huilbuien van :0s --> dus aan iedereen, u zijt verwittigd). Geen spuiten, enkel pilletjes. Wanneer m'n eisprong is geweest, wordt er één cryo uit de diepvries gehaald. Als deze overleeft, wordt deze de volgende dag teruggeplaatst. Overleeft deze niet, dan ontdooien ze de volgende, totdat er (hopelijk) toch eentje het ontdooien overleeft en er een TP kan plaatsvinden. Want het kan altijd zijn dat ze het niet overleven. Dat weet ik de dag van TP zelf. Dus dat zal spanning alom zijn... Maar moesten er geen overleven, mag ik de maand erop starten met een verse poging, dus weer aan de spuiten, PU, TP, en heel de tralala.
Ik wil niet pessimistisch zijn, maar als je weet dat je maar 10% kans hebt om zwanger te worden met een cyro, dan hoef je niet veel te verwachten. Het is natuurlijk een kleine kans, er zijn vrouwen zwanger geraakt met een cryo, maar ik zal er maar niet te veel op hopen. Als ik nog niet zwanger word met een TOPembryo, na een verse poging, laat staan nu met een goed embryo na ontdooing. Maar we grijpen elke kans, hoe klein deze ook is!

dinsdag 1 mei 2012

Ons nieuw "project" :0)

Sinds enige tijd hebben we getwijfeld over het aanschaffen van een hondje. We hebben er lang over nagedacht, want dit is niet iets wat je van vandaag op morgen koopt. Je moet het hondje uitlaten, verzorgen, etc. Er komt toch veel meer bij kijken dan sommigen denken. Maar toen we de knoop toch hadden doorgehakt, was vooral de vraag: "Wat voor een hondje??" Er zijn er zoveel... Dus wij op zoek, in boeken, op het internet, naar een hond dat bij ons past qua karakter en wat ons zelf ook aanspreekt. Zo kwamen we al snel tot de conclusie dat we geen minihond wilden (zo een klein kefferke :0), maar zeker ook geen koei van ne hond. Nee, een middelmaatje. Korte of lange haren? Welk type hond (waakhond, schoothond,...)? Met wat voor een karakter?? Na lang zoeken kwamen we uiteindelijk bij twee à drie rassen terecht, maar het ene ras kampte met heeeeel veel gezondheidsproblemen en we zagen het niet echt zitten om aan de lopende band bij de dierenarts te staan. Het tweede ras was echt een jachthond, waar je heel weinig aan te zeggen hebt en toch, na wat opzoekingswerk, niet bij ons paste. Dan bleef er nog één hond over, de SHIBA INU. Nog nooit van gehoord, nog nooit gezien, maar de eerste foto's van dit ras spraken ons meteen aan. Het uitzicht was wat we echt zochten in een hond: niet te groot, maar wel een robuuste stevige houding. Hij heeft het uiterlijk van een vosje: als je hem in de verte ziet staan, zou je denken dat het er één is. Het zijn wel eigenzinnige beestjes, waar je heel veel tijd en energie moet insteken, maar als je die moeite gedaan hebt, krijg je een hele trouwe en gehoorzame hond.
We zijn al naar zo eentje gaan kijken in een hondenkennel, maar niet met de bedoeling te kopen, maar eens te gaan kijken (we hadden zo'n hond nog nooit in het echt gezien) en ja, we waren natuurlijk meteen verkocht. Zooooooooo schattig!!!! Maar het beestje leek ons wel vrij angstig en toen we vragen begonnen te stellen en de verkoper daar heel agressief op reageerde, wisten we genoeg en lieten we met spijt in het hart, het hondje achter. Zaterdag zijn we dan naar een fokker van een shiba inu gegaan en dit was dag en nacht verschil. Zij hadden net een nestje shiba's van een paar dagen oud. Deze honden lagen gezellig in een voor hen voorziene "kooi" in de living, waar de pupjes heel sociaal werden grootgebracht. We werden vriendelijk ontvangen, kregen een zeer uitgebreide uitleg over het ras, werden bevraagd over waarom we zo'n hond willen,... Deze mensen geven hun hondjes niet aan zomaar de eerste de beste, ze zijn echt bezorgd. Na het zien van deze pupjes, hun mama en de andere volwassen dieren, waren we helemaal verkocht en zijn we absoluut zeker dat we dit ras willen. Natuurlijk heeft zo'n hond wel wat nadelen, zoals het ruien (in de ruiperiode verliezen ze zakken haar), maar is dat de enigste reden waarom je het niet zou nemen?? Dan stofzuig ik wel wat meer of schaf ik me zo'n automatisch stofzuigerke aan die me hierbij wat kan helpen.
Met deze nieuwe hobby hoop ik ook m'n zinnen wat te verzetten en hoop ik zo weinig mogelijk bezig te zijn met het krijgen van kinderen en het niet slagen daarin. We zijn van plan om naar de puppyschool te gaan, daarna hondenschool te volgen, er alle dagen mee te gaan wandelen,... Dit, samen met de verzorging die ze nodig hebben, slorpt wel wat tijd op en dat is eigenlijk mijn bedoeling. Er veeeeeel tijd insteken!
En zeg nu zelf, hier word je toch verliefd op he........



                                                                PAS GEBOREN !!!