vrijdag 20 september 2013

Mijn twee mooiste schatten, mijn alles, mijn leven!

Na zoveeeeel weken en maanden is het dan eindelijk gelukt om hier nog eens te komen schrijven.
Het zal dan ook ineens mijn laatste berichtje zijn waarmee ik mijn blog afsluit. Het was een blog over mijn weg naar een babytje en deze weg ben ik nu ten einde :)

Hoe zal ik beginnen, want in al die maanden is er toch veel gebeurd.
Na het hele ziekenhuisverhaal is alles toch goed afgelopen. Het werd uiteraard naar het einde toe met de dag zwaarder. Alles zag er steeds tijdens de echo's in orde uit, maar soms was er wat weinig beweging van de bovenste baby waardoor ze me dan toch liever in het ziekenhuis lieten liggen. Mijn bloeddruk bleef ook maar verder stijgen wat de gynaecoloog ook niet echt betrouwde. En het leek of de gewichtjes van onze prutskes ook niet echt stegen. Al deze factoren samen zorgden ervoor dat de gyn de beslissing nam om ze te laten geboren worden, uiteraard met keizersnede want het onderste babytje lag in stuit.

DUS.......
Op 27 mei was het zover. Om 7u opstaan, lag nog steeds in de kliniek trouwens, om om 8u op de operatietafel te liggen. Djeezes, wat een schrik had ik toch!!!
Op de kamer kwamen ze me voorbereiden: ik kreeg een soort zetpil waardoor mijn darmen zouden ledigen, ik werd geschoren, een infuus werd geprikt en hetgeen waar ik de grootste schrik voor had: een blaassonde werd gestoken. Tijdens een vorige operatie was dit heel slecht gestoken, waardoor ik heel veel pijn heb gehad. Maar nu was het even een vervelend prikkend gevoel, dat zeker te doen was.
Goed op tijd kwamen ze me halen, reden we een hele weg in het ziekenhuis naar beneden, door allerlei gangen kwamen we dan bij het operatiekwartier. Pff, het typen hiervan bezorgt me terug de kriebels... Daar werd er nog de epidurale verdoving gestoken en daarna was het wachten op de gynaecoloog om eraan te kunnen beginnen.
Niet veel later kwam ze toe, vroeg ze hoe het met me ging. Mja, wat denk je? Bang! Bang! Zo een bang! Er werd een doek voor me getrokken en ondertussen maakte de gyn zich helemaal klaar. Voor ze startte, deed ze een of andere handeling op mijn buik. "Doet dit pijn?"vroeg ze en toen ik zei van niet, was het teken dat de verdoving goed zijn werk deed en ze eraan kon beginnen.
Als ik er nu aan terug denk, is het iets wat je overkomt en vind je het nu misschien maar niets meer, maar ik dacht op dat moment van, hoe lang duurt dit nog want ik houd het niet vol!!! Zo een raar ontzettend vies gevoel, het leek net of ze mijn ingewanden eruit sleurde. Opeens kreeg ik precies geen lucht meer van de paniek. En ik die,dacht te kunnen steunen op mijn vriend...tegen dat hij binnenmocht, waren ze al bijna geboren :/
Tegen het einde trok ze zoooo hard aan mijn buik dat mijn lichaam van links naar rechts ging op de tafel.
Maar dan hoorde ik ze zeggen dat het niet lang meer ging duren, dat ze een voetje zag en plots vloog ze daar, ons Tessje door de lucht langs me heen. Haar gehuil was het mooiste wat ik ooit gehoord had. Ze werd meteen tot bij de kinderarts gebracht. Het enige dat ik kon doen, was blijven liggen en proberen een glimp op te vangen van mijn kleintje. En ondertussen bleef de gyn verder wroeten in mijn buik en net 1 minuut later kwam ons klein Sammetje tevoorschijn. "Oeh, wat een kleintje!"hoorde ik ze zeggen en maakte me al direct ongerust. Oei, zou ze dan echt zoooo klein zijn???
En idd ze was vrij klein ja, ze woog slechts 2kg030, maar Tess schrok ze wel van, want zij was ook rond dit gewicht geschat, maar toch woog ze 2kg635 wat dus veel meer was dan de gyn  dacht.

Heel even kwam de kinderarts ermee tot bij mij aan het bed. Zooo lief waren ze en idd, zoooo klein! Ik weet nog dat ze van die kreunende geluidjes maakten. Echte kleine levende wezentjes :)
Meteen daarna werden ze naar boven gebracht waar ze werden gemeten, gewogen en hun eerste flesje kregen. Ze moesten wel in de couveuse, omdat ze zo licht waren, maar voor de rest deden ze het zo
goed! Ze konden flink zuigen, ze ademden zelfstandig, hadden geen enkel probleem en geen enkel vlak. Pfjoew, de grootste last viel,meteen van mijn schouders.

Toen werd ik zelf nog wat opgeknapt ;) en reden ze me terug naar boven, naar de kamer. Geen
babytjes op de kamer :( dat vond ik wel heel erg! Ik heb toch wel een tijdje moeten wachten, een uur of drie denk ik vooraleer ik ze kon zien en eigenlijk was dat moment zooo mooi, toen ze met mijn twee popjes binnenkwamen, helemaal ingewikkeld in dikke doeken. Ik was toch zo benieuwd hoe ze eruit zagen, want die sec beneden daar kon ik ni zoveel van zeggen. En wat waren ze mooi, mijn twee kleine schatjes!
Ik probeerde ze aan de borst te leggen, maar dit lukte nog niet echt, wat normaal was blijkbaar. Ik heb borstvoeding proberen te geven, maar het zuigen aan de borst lukte niet zo heel goed, waardoor ik moest afkolven, wat zooo vermoeiend was en de productie hierdoor verminderde. Toen ben ik met veel dubbele gevoelens gestopt :( Maar zo kreeg ik meer tijd om te besteden aan mijn meisjes en dat was dan weer een pluspunt.
In totaal hebben ze twee weken in het ziekenhuis gelegen, ons Sam woog toen nog maar 2kg300 toen we ze mee mochten nemen. Ikzelf heb een week in het ziekenhuis gelegen en de meisjes dus een weekje langer. Toen zij nog in het ziekenhuis lagen, moest ik dus elke dag 6x op en af om ze borstvoeding te geven wat ook niet te onderschatten was, maar wat ik zo graag over had voor hen!

En toen was de dag daar dat ze mee naar huis mochten.... Een bange, maar ontzettend mooie dag. Thuis hebben we ze rustig laten wennen en hebben we zelf de tijd kunnen nemen om aan hen te wennen.
Dat is nu bijna 4 maanden geleden. Volgende week worden onze prutskes 4 maanden al! En wat heb ik al van ze genoten. We hebben wel al wat dokters afgelopen moet ik ook toegeven, maar dat is nu ook weer gepasseerd en vergeten! Na al het zoeken en het doorploeteren van de eerste nachten, loopt alles nu vrij vlot. Ik weet dat er nog periodes zullen komen die hard gaan zijn, maar er gaan uiteraard ook zoveel periodes komen die heel mooi zullen zijn.
Hoe het ook loopt, mijn allergrootste wens is uitgekomen. Ik heb twee ongelooflijk mooie dochters waar ik alles voor zou doen, alle miserie twintig keer opnieuw voor door wil.
Nu hoop ik nog op een mooie toekomst, een mooi leven voor hen, want dan ziet mijn toekomst er ook mooi uit!

Aan alle vrouwen die dit lezen en al zo lang in de mmm zitten, je ziet: wonderen bestaan! Dus...geef niet op!!!