Pff, ik zit al een paar dagen met een soort angstig gevoel. Er zijn nl. een paar collega's zwanger. Het begon met eentje en een paar maanden nadien was dit al opgelopen tot 4. Ook zijn er een paar vrouwen waarvan ik weet dat zij ook proberen zwanger te worden. Een echte babyboom. Uiteraard heel leuk voor hen, minder leuk voor mij natuurlijk. Ook al kan ik zelfs met hen goed opschieten en praten, ik voel dat er nu een soort muur tussen ons instaat. Ik heb het er heel moeilijk mee om gewoon maar te weten dat zij zwanger zijn en dat ik het niet ben. Dat zij kunnen pronken met een zwangere buik en ik niet. NATUURLIJK weet ik wel dat zij hier niets aan kunnen doen, dat zij niet het probleem zijn van het uitblijven van mijn zwangerschap, maar het is gewoon zo moeilijk.
Komende donderdag is er een vergadering waarbij al die zwangere vrouwen aanwezig zullen zijn en ze waarschijnlijk zullen gaan "samenhangen" om over hun zwanger zijn te praten. Zoals ik al zei, heel leuk voor hen (zou ikzelf ook leuk vinden moest ik in hun plaats zijn), maar op dit moment moordend voor mij. Ik wil gewoon niets horen over dat zwanger zijn, echt niets. Pfff, ik weet ook niet goed hoe me te gedragen bij hen. Wens ik hen proficiat of niet (als ik dit doe, dan knaagt er gewoon iets in mijn lijf). Vraag ik erachter of niet (nee, dat lukt me echt niet). Als ik er nog maar aan denk, staan de tranen in m'n ogen. Waarom moet het leven toch zo hard zijn? Waarom moet ik me dit allemaal zo hard aantrekken?
Een andere collega zei me dat ik het toch eens moet proberen en dat die eerste keer wel moeilijk zal zijn, maar ik zie er zo tegen op.
En waar ik het helemaal van kan krijgen, is dat mensen tegen wie ik dit zeg, dan tegen me zeggen van: "Alé, ge moet u daarover zetten. Trekt u da zo ni aan." Grmmmmbl!!! M'n ma daarentegen zegt van thuis te blijven en me ziek te melden, maar dat vind ik dan ook weer geen optie.
Eén zwangere vrouw, oké. Maar 4 zwangere vrouwen, oh nee! "Oh, ge hebt al zo'ne dikke buik. Hoe ver zijt ge?" "En, weet ge al wat het is?" ........ Pfff, ik moet het niet weten. Al die zwangere praat. Ik hoop alleen dat ik me sterk kan houden en de tranen kan bedwingen. En dat de mensen die hier weet van hebben, een beetje rekening kunnen houden met mij. Gewoon focussen op hetgeen gezegd wordt tijdens de vergadering en niet op die zwangere vrouwen en na afloop, meteen richting uitgang en naar huis!!!
Ja, meisje... Ik weet perfect wat je bedoeld. Ben ik ook al doorgegaan en heb er nu nog steeds geen goed gevoel over! Want die zwangere hield gewoon geen rekening met mijn gevoelens en kwam gewoon haar echootjes aan mij laten zien. Ze zei ook recht in mijn gezicht dat zij wel heel vruchtbaar moest zijn omdat t van de eerste keer raak was en dat ze toch 10 jaar ouder was dan mij! Verschrikkelijk... Hoop dat je er goed doorgeraakt of toch een middel vind om niet met hen in contact te moeten komen. Veel sterkte! Lady-V
BeantwoordenVerwijderenHey Lady-V, erg he. Dat noem ik nu eens puur egoïsme, alleen maar denken aan zichzelf en hun eigen geluk en zich niet kunnen verplaatsen in iemand anders en de gevoelens die hiermee gepaard gaat. Lomp, echt lomp! Ik heb ook sommige collega's die dan begaan zijn met jou of zo zou je toch denken, maar dan plots (terwijl je erbij staat) die zwangere vrouwen uithoort en daar sta je dan en moet je wel alles aanhoren. Dan vraag ik me af, zijn ze dom en weten ze niet dat ze je kwetsen of zijn ze net zo gemeen en willen ze je juist kwetsen??? Ik ga idd nog altijd proberen om er zo weinig mogelijk mee in contact te komen. Bedankt voor de ondersteunende woorden :0)
BeantwoordenVerwijderenIk herken je gevoel ook! In mijn omgeving lijkt iedereen wel zwanger en wij lijken maar stil te staan. Het ergste zijn inderdaad de verhalen, de blijdschap, ... Ookal weet je dat zij het niet kunnen helpen! Mijn beste vriendin is zwanger en ik word meter, héél blij ben ik, maar het doet telkens ook zo'n pijn de groeiende buik te zien, de echo's, de verhalen,... En je probeert je er zoveel mogelijk tegen te beschermen, maar hoe meer ik dat lijk te doen, hoe erger het lijkt te worden. Om nog maar te zwijgen over hoe moeilijk het blijft een welgemeende proficiat over mijn lippen te krijgen, want telkens denk ik dan 'wanneer kunnen ze mij dat eens wensen?'. Hatelijke gedachten en gevoelens, moeilijk mee om te gaan, maar we kunnen ze niet "verbieden" uit ons leven, want dan mogen we niet leven...
BeantwoordenVerwijderenDus, dikke knuffel! Je bent niet alleen!!!
Liefs X
Ik ben blij dat ik het meterschap al voorbij ben. Dat was ondertussen al 10 jaar geleden (kindje van m'n zus). Toen was ik nog helemaaaaal niet bezig met kindjes, had mss beter er wel al bezig mee geweest, maar ja, zat toen nog in het middelbaar :0s
BeantwoordenVerwijderenMaar moest m'n zus bv. nu zwanger zijn, goh, ik weet niet hoe ik er dan mee om zou moeten gaan. Moeilijk...
Die gevoelens kan je zeker niet verbannen, maar soms zou ik willen dat ik in deze periode geen gevoelens had en het allemaal over me heen kon laten gaan. Maar ja, we zijn nu eenmaal mensen en geen machines :0)
Ook voor jou een dikke knuffel xxx