vrijdag 20 september 2013

Mijn twee mooiste schatten, mijn alles, mijn leven!

Na zoveeeeel weken en maanden is het dan eindelijk gelukt om hier nog eens te komen schrijven.
Het zal dan ook ineens mijn laatste berichtje zijn waarmee ik mijn blog afsluit. Het was een blog over mijn weg naar een babytje en deze weg ben ik nu ten einde :)

Hoe zal ik beginnen, want in al die maanden is er toch veel gebeurd.
Na het hele ziekenhuisverhaal is alles toch goed afgelopen. Het werd uiteraard naar het einde toe met de dag zwaarder. Alles zag er steeds tijdens de echo's in orde uit, maar soms was er wat weinig beweging van de bovenste baby waardoor ze me dan toch liever in het ziekenhuis lieten liggen. Mijn bloeddruk bleef ook maar verder stijgen wat de gynaecoloog ook niet echt betrouwde. En het leek of de gewichtjes van onze prutskes ook niet echt stegen. Al deze factoren samen zorgden ervoor dat de gyn de beslissing nam om ze te laten geboren worden, uiteraard met keizersnede want het onderste babytje lag in stuit.

DUS.......
Op 27 mei was het zover. Om 7u opstaan, lag nog steeds in de kliniek trouwens, om om 8u op de operatietafel te liggen. Djeezes, wat een schrik had ik toch!!!
Op de kamer kwamen ze me voorbereiden: ik kreeg een soort zetpil waardoor mijn darmen zouden ledigen, ik werd geschoren, een infuus werd geprikt en hetgeen waar ik de grootste schrik voor had: een blaassonde werd gestoken. Tijdens een vorige operatie was dit heel slecht gestoken, waardoor ik heel veel pijn heb gehad. Maar nu was het even een vervelend prikkend gevoel, dat zeker te doen was.
Goed op tijd kwamen ze me halen, reden we een hele weg in het ziekenhuis naar beneden, door allerlei gangen kwamen we dan bij het operatiekwartier. Pff, het typen hiervan bezorgt me terug de kriebels... Daar werd er nog de epidurale verdoving gestoken en daarna was het wachten op de gynaecoloog om eraan te kunnen beginnen.
Niet veel later kwam ze toe, vroeg ze hoe het met me ging. Mja, wat denk je? Bang! Bang! Zo een bang! Er werd een doek voor me getrokken en ondertussen maakte de gyn zich helemaal klaar. Voor ze startte, deed ze een of andere handeling op mijn buik. "Doet dit pijn?"vroeg ze en toen ik zei van niet, was het teken dat de verdoving goed zijn werk deed en ze eraan kon beginnen.
Als ik er nu aan terug denk, is het iets wat je overkomt en vind je het nu misschien maar niets meer, maar ik dacht op dat moment van, hoe lang duurt dit nog want ik houd het niet vol!!! Zo een raar ontzettend vies gevoel, het leek net of ze mijn ingewanden eruit sleurde. Opeens kreeg ik precies geen lucht meer van de paniek. En ik die,dacht te kunnen steunen op mijn vriend...tegen dat hij binnenmocht, waren ze al bijna geboren :/
Tegen het einde trok ze zoooo hard aan mijn buik dat mijn lichaam van links naar rechts ging op de tafel.
Maar dan hoorde ik ze zeggen dat het niet lang meer ging duren, dat ze een voetje zag en plots vloog ze daar, ons Tessje door de lucht langs me heen. Haar gehuil was het mooiste wat ik ooit gehoord had. Ze werd meteen tot bij de kinderarts gebracht. Het enige dat ik kon doen, was blijven liggen en proberen een glimp op te vangen van mijn kleintje. En ondertussen bleef de gyn verder wroeten in mijn buik en net 1 minuut later kwam ons klein Sammetje tevoorschijn. "Oeh, wat een kleintje!"hoorde ik ze zeggen en maakte me al direct ongerust. Oei, zou ze dan echt zoooo klein zijn???
En idd ze was vrij klein ja, ze woog slechts 2kg030, maar Tess schrok ze wel van, want zij was ook rond dit gewicht geschat, maar toch woog ze 2kg635 wat dus veel meer was dan de gyn  dacht.

Heel even kwam de kinderarts ermee tot bij mij aan het bed. Zooo lief waren ze en idd, zoooo klein! Ik weet nog dat ze van die kreunende geluidjes maakten. Echte kleine levende wezentjes :)
Meteen daarna werden ze naar boven gebracht waar ze werden gemeten, gewogen en hun eerste flesje kregen. Ze moesten wel in de couveuse, omdat ze zo licht waren, maar voor de rest deden ze het zo
goed! Ze konden flink zuigen, ze ademden zelfstandig, hadden geen enkel probleem en geen enkel vlak. Pfjoew, de grootste last viel,meteen van mijn schouders.

Toen werd ik zelf nog wat opgeknapt ;) en reden ze me terug naar boven, naar de kamer. Geen
babytjes op de kamer :( dat vond ik wel heel erg! Ik heb toch wel een tijdje moeten wachten, een uur of drie denk ik vooraleer ik ze kon zien en eigenlijk was dat moment zooo mooi, toen ze met mijn twee popjes binnenkwamen, helemaal ingewikkeld in dikke doeken. Ik was toch zo benieuwd hoe ze eruit zagen, want die sec beneden daar kon ik ni zoveel van zeggen. En wat waren ze mooi, mijn twee kleine schatjes!
Ik probeerde ze aan de borst te leggen, maar dit lukte nog niet echt, wat normaal was blijkbaar. Ik heb borstvoeding proberen te geven, maar het zuigen aan de borst lukte niet zo heel goed, waardoor ik moest afkolven, wat zooo vermoeiend was en de productie hierdoor verminderde. Toen ben ik met veel dubbele gevoelens gestopt :( Maar zo kreeg ik meer tijd om te besteden aan mijn meisjes en dat was dan weer een pluspunt.
In totaal hebben ze twee weken in het ziekenhuis gelegen, ons Sam woog toen nog maar 2kg300 toen we ze mee mochten nemen. Ikzelf heb een week in het ziekenhuis gelegen en de meisjes dus een weekje langer. Toen zij nog in het ziekenhuis lagen, moest ik dus elke dag 6x op en af om ze borstvoeding te geven wat ook niet te onderschatten was, maar wat ik zo graag over had voor hen!

En toen was de dag daar dat ze mee naar huis mochten.... Een bange, maar ontzettend mooie dag. Thuis hebben we ze rustig laten wennen en hebben we zelf de tijd kunnen nemen om aan hen te wennen.
Dat is nu bijna 4 maanden geleden. Volgende week worden onze prutskes 4 maanden al! En wat heb ik al van ze genoten. We hebben wel al wat dokters afgelopen moet ik ook toegeven, maar dat is nu ook weer gepasseerd en vergeten! Na al het zoeken en het doorploeteren van de eerste nachten, loopt alles nu vrij vlot. Ik weet dat er nog periodes zullen komen die hard gaan zijn, maar er gaan uiteraard ook zoveel periodes komen die heel mooi zullen zijn.
Hoe het ook loopt, mijn allergrootste wens is uitgekomen. Ik heb twee ongelooflijk mooie dochters waar ik alles voor zou doen, alle miserie twintig keer opnieuw voor door wil.
Nu hoop ik nog op een mooie toekomst, een mooi leven voor hen, want dan ziet mijn toekomst er ook mooi uit!

Aan alle vrouwen die dit lezen en al zo lang in de mmm zitten, je ziet: wonderen bestaan! Dus...geef niet op!!!



donderdag 16 mei 2013

En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 2)

...en wou me daarom nog steeds heel goed opvolgen. Daarom moest ik elke dag aan de monitor komen om de beebjes goed in het oog te houden. Ondertussen waren er twee dagen voorbij en had ik ons bovenste beebje niet meer gevoeld. Daarom wou de gyn nog eens op de echo zien en ook daar bewoog ze zo goed als niet. Twee dagen was ik naar huis gemogen, maar na die twee dagen wou ze me toch opnieuw laten opnemen om me 3x per dag terug te kunnen monitoren. Ze vond het verontrustend dat ze zo weinig wogen, dan eentje dat niet meer beweegt en het is sowieso een risicovolle zwangerschap omdat het een tweeling is... Thans al de rest was nog steeds in orde: navelstrengdoorbloeding oke, nog veel vruchtwater, hartjes in orde. Toch wou ze geen risico's nemen. "Ik zou ni willen dat er iets gebeurt, je hebt al vijf jaar moeten wachten."zei ze. Oh nee, zei ik, dat overleef ik nooit!!!
Dus...hier liggen we weer... Voor de derde keer de kliniek in. De gyn hoopt dat ik het nog een of twee weekjes volhoud. Ik ben nu 35 weken en in principe zouden ze kunnen komen, maar omdat ze zo licht zijn, hoop ik toch ook dat we het nog even volhouden, zodat ze nog wat kunnen bijkomen.
De weken mogen van mij voorbij vliegen. Want nu begint het toch wel zwaar te worden. Ondertussen ben ik 21 kg zwaarder! Heel mijn lichaam zit vol vocht en heb verschrikkelijke bekkenpijn door al 7 weken plat te liggen. Ook staan mijn onderbenen vol rode stipjes wat blijkbaar bloeduitstortingen zijn door het gewicht van mijn buik. Dus...het mag gaan afkorten, dat ik van deze kwaaltjes verlost ben en eindelijk onze twee prutskes in mijn armen kan sluiten. Ik kan haast niet meer wachten op deze mooie dag. Ik duim nog steeds elke dag dat alles goed zal aflopen en wij binnenkort eindelijk kunnen genieten als gezinnetje!

En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 1)

En het ziekenhuisverhaal gaat verder... 4 dagen lag ik in ons plaatselijk ziekenhuis, toen plotseling een van onze meisjes een lange daling van haar hartje maakte. De gyn erbij gehaald, zij ging eens goed nadenken hoe het verder moest. Toen ze terug kwam, had ze besloten om me toch over te laten brengen naar het ziekenhuis van genk. De combinatie van de weeen die aanhielden, de verkorte baarmoederhals en nu ook nog een verzakking van een van de hartjes vond ze te risicovol om me daar te houden. In genk hebben ze namelijk een gespecialiseerde afdeling voor te vroeg geboren baby's dus moesten ze daar beslissen ze te halen, waren ze in goede handen. Ook al vond ik het spijtig dat ik niet in onze plaatselijke kliniek kon blijven, uiteraard volgde ik braafjes het advies van mijn gyn. Zo werd ik met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis van genk. Pfff, een allesbehalve leuke rit! Nog nooit had ik met een ambulance meegereden en liefst wil ik het ook nooit nog eens doen. Dan lig je daar op zo'n mega smal bedje, word je heen en weer geslingerd omdat de ambulancier precies dacht dat ik elke minuut ging bevallen :/. Sirenes op, boenk bats over alle bultjes. En ik me maar proberen vast te houden aan die ijzeren bar van het bed om er niet uitgeslingerd te worden... Maar goed, we zijn er levend gearriveerd :) maar toen ik dacht dat dat me stress bezorgde, wist ik nog niet wat er ging komen... Meteen toen ze mij op de kamer hadden afgezet, kwam er een vroedvrouw en een stagiaire om allerlei zaken te vragen en "af te nemen" bij me. Ik lag nog maar net op dat bed, een beetje trillend van de ambulancerit, en moest me daar al direct uitkleden :/ Toen heb ik wel gevraagd om me 5 minuten te laten bekomen... Even later stonden ze er terug. Bloed afnemen, temperatuur, bloeddruk, een urinestaal met een soort sonde om ervoor te zorgen dat de urine steriel was (man, dat deed ook geen deugd), meteen aan de monitor. Ik voelde me echt een machine. Ik lag ook op een kamer met nog een andere vrouw, dus privacy en echt tot rust komen zat er ook al niet in. Dit meisje lag daar omwille van zwangerschapsvergiftiging en leverfalen. Ze zag er echt verschrikkelijk uit. Ze was 34 weken ver en kreeg een keizersnede, maar deze kon pas doorgaan als haar bloedwaardes hoog genoeg waren, anders kon ze te veel bloed verliezen tijdens de operatie en eraan sterven. Gezellig :/ Uiteindelijk was het een heel vriendelijk meisje met een heel bezorgde partner en vonden we het toch niet zo erg dat zij bij ons op de kamer lagen. Dan konden we eens een babbeltje doen. Dit koppel was helemaal niet te spreken over de behandeling in dit ziekenhuis, dus ik hield mijn hart al vast voor wat nog komen zou... Zo lag ik daar al de hele dag en nog geen dokter te zien. Niemand die me kwam vertellen wanneer of of er wel degelijk een dokter zou langskomen. Ondertussen bijna 21u30. Mijn vriend wou toen stilletjes naar huis vertrekken, toen er toch plots een vrouw binnenkwam. Dit bleek een assistente gynaecologie te zijn, samen met een stagiaire, alsook de stagiaire vroedkunde kwamen rond mijn bed staan. Hupla, terug die kleren uit... Ik voelde me zoooo bekeken met 3 mensen aan de achterkant van mijn bed. Ze nam een staaltje van de baarmoedermond, wat ik ondertussen wel gewoon ben, dus dat viel mee. Maar toen zag ik dat ze een eendenbek nam (zag ik want ze zei dan ook niks tegen mij, ik moest maar rieken wat er met me ging gebeuren), en een of ander raar stokje. Ze bracht de eendenbek in zonder gel, en toen dat staafje. Djeezes, heb ik me daar moeten inhouden om niet te beginnen roepen. Ahzo pijn! Nog even, zei ze dan, en blijven puffen. Grrrrrmbl!!! Dit bleek een test te zijn om te zien hoeveel kans je had op een vroeggeboorte. Ik dacht alleen maar toen: ik moet ni weten hoeveel kans ik maak, ik zal het wel zien als het zover is, verdomme! Toen ging ze een groeiecho doen, of proberen, want man man, ze bakte er niks van. En maar rollen met dat ding over mijn buik, en maar lachen en gibberen met haar mannelijke stagiaire, terwijl ik daar nog steeds met mijn edele delen bloot lag. Na een heel gezoek en gemeet, zei ze de gewichtjes van de baby's die maar liefst 500 gram!!! scheelden (lichter dus) dan de gewichtjes die mijn gyn 3 dagen eerder had gezegd. Even in paniek natuurlijk, want wat klopte daar nu aan? Ik lag toch in genk omdat ze daar gespecialseerder te werk gaan en dan zo'n verschil... Was ik ff blij dat dat mens het terug aftrapte. Maar toen werd het mij allemaal teveel. Lage gewichtjes, slechte behandeling. Ik heb toen wel wat traantjes gelaten en kon alleen maar denken: fuck, waar ben ik terecht gekomen??? Zelfs mijn vriend, die ALTIJD zoooo rustig is en alles nogal nuchter bekijkt, stond met zijn mond open te kijken wat er allemaal gebeurde en vond het zoooo erg voor mij. Hij wilde me dan ook niet  alleen laten en nam speciaal verlof de volgende dag (lief he).
Blijkbaar hadden de gynaecologen het toch ook door dat de gewichtjes niet goed geschat waren, want 's anderendaags kreeg ik opnieuw een groeiecho door een echoscopiste en zij kwam op ongeveer dezelfde resultaten als mijn gyn, dus dat was toch een hele geruststelling.
Dit was nog niet alles wat er daar fout liep in genk. Ik moest bepaalde medicijnen nemen om mijn weeen af te remmen alsook ovules om de baarmoeder te kalmeren, maar plots kreeg ik deze medicijnen niet meer. Toen ik er iemand bijhaalde om te vragen waarom ik geen medicijnen meer kreeg, zeiden ze dat de dokter dit zo beslist had. Oke, dat kon wel zo zijn, maar waarom kreeg ik daar in godsnaam weer geen uitleg over?? Dus vroeg ik of er iemand mij kon vertellen waarom dit was. Weer kwam er een assistente tot aan mijn bed (wel een andere en iets meer bekwame als de vorige) die zij dat ze stoppen met de medicatie omdat dit toch geen effect had.
De communicatie verliep daar echt allesbehalve :/ Elke dag kwam er iemand anders, ofwel een assistente of de gyn zelf, maar altijd iemand anders. Zij communiceerden blijkbaar via papiertjes, waardoor ik elke keer een andere uitleg kreeg. De ene zei bv. dat ik op het einde van de week naar huis mocht, de andere zei te blijven tot 34 weken,... Heeeel frustrerend gewoon!
Die eerste nacht was vrij goed meegevallen, maar 's anderendaags brachten ze een vrouw binnen, hoogzwanger. Bleek dat zij in de late namiddag een gel had gekregen om de bevalling in te leiden en i.p.v. dat ze deze vrouw haar in arbeid lieten gaan in een andere kamer, gebeurde dit gewoon 's nachts langs mijn bed. Kreunen werd, roepen en roepen werd krijsen en stampen in haar bed. Die vrouw lag nog met 8 cm opening, gebroken vliezen en persweeen naast mij te schreeuwen. Verschrikkelijk vond ik dat, een ware nachtmerrie! Toen hebben ze ze weggebracht en nadien heb ik gehoord van de vroedvrouwen dat ze nog net op tijd in de verloskamer aankwam. Echt niet leuk om dit van iemand anders mee te maken, in het midden van de nacht, wetende dat ik dit zelf ook nog moet doorstaan... En alsof dit nog niet genoeg was, begon de vrouw tegenover mij in de vroege ochtend ook weeen te krijgen en was haar bevalling dus ook gestart.
Dit was echt de druppel. Ik was een wrak. Futloos, hartslag in rust 140, hoge bloeddruk. Ik voelde mij enorm opgejaagd en eigenlijk lag ik daar om te rusten. Al enkele keren had ik naar een eenpersoonskamer gevraagd waar ik echt tot rust kon komen en zulke dingen niet meer konden gebeuren, maar er was nergens plaats, alles lag vol. Dus volhouden was de boodschap... De nacht erop werd ik weer bruusk wakker gemaakt, omdat er weer een andere vrouw werd binnengebracht. Zij had blijkbaar last van zwangerschapsmisselijkheid en iets aan haar luchtwegen. Bij elke in- en uitademing kreunde ze en niet zachtjes (aah, uuh, aah, uuh). Ook hoesten! Een kettingroker was er niks tegen. Nog eens een nacht niet slapen was er teveel aan en volgens mij hadden de vroedvrouwen het door, want de dag erop kreeg ik eindelijk een eenpersoonskamer. Pfff, eindelijk een beetje rust!
Toch bleef ik precies altijd opgejaagd en elke keer er iemand voorbij mijn deur kwam, dacht ik: oh nee, wat komen ze nu weer doen?
Zo slopen de dagen voorbij en hoopte ik zo hard dat ik die 34 weken zou halen en liefst zo snel mogelijk. De monitors bleven goed, onze beebjes bleven het goed doen, dus goed nieuws. En zo haalde ik dan toch die 34 weken (na twee weken ziekenhuis). Op 34 weken en 1 dag kreeg ik nog eens een groeiecho. Afhankelijk van deze resultaten werd beslist of ik terug naar ons plaatselijk ziekenhuis mocht of naar huis. De meting werd weeral eens gedaan door een assistente en zij kwam op een gewicht van 2 kg100 uit. Dit was wat onder het gemiddelde, maar toch goed voor een tweeling van die termijn, zei ze. Toen kwam de gyn erbij en in plaats van eens na te meten, want ik wist zeker dat die assistente verkeerd gemeten had (ze had 2x een buikje gemeten onderaan, terwijl de tweede baby helemaal bovenaan lag en plots was de altijd lichtere baby nu de zwaarste), vroeg ze me gewoon of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Ik kreeg geen uitleg (zoals gewoonlijk), ik wist niet hoe ik dan verder opgevolgd zou worden en zei dat ik me daarom veiliger zou voelen om nog even naar het ziekenhuis te gaan. Zo kon ik trouwens mijn eigen gyn over alle toestanden spreken en haar mening over alles vragen.
Zo mocht ik dan terug naar ons plaatselijk ziekenhuis. Daar kwam mijn eigen gyn langs en vroeg waarom ik eigenlijk terug naar daar was gekomen. Ik vertelde dat ik me zekerder zou voelen na haar gesproken te hebben en zei dat er in genk volgens mij een aantal dingen verkeerd gelopen zijn. Ze keek maar raar, vond me wellicht een ongeruste paniekeur, want ze raadde me aan om eens met iemand hierover te gaan praten. Als ik zo ongerust bleef, hoe zou ik dan de bevalling en de baby's nadien aankunnen? Ik vond het echt erg dat ze zoiets zei, ze wist ten eerste niet war we allemaal hadden doorstaan de voorbije 5 jaar, de belevenis in genk, zij kende mij toch niet, wist niets van mij af... Trouwens, wie had mij laten opnemen? Zij toch maar. Voor mij kwam dit als een totale verrassing!
Enfin, ze stelde voor om me in de kliniek te houden tot na het weekend en dan nog eens een groeiecho te doen. Op de echo bleek dat onze beebjes net geen 2 kg wogen, heeeeeel licht dus! Nu was ik dus wel in paniek. Ze waren nog geen 300 gram bijgekomen op 3 weken tijd... De gyn vond het zelf ook heel licht

dinsdag 23 april 2013

In het ziekenhuis :(

Het is dan zover. Vanaf gisteren lig ik in het ziekenhuis aan de weeenremmers. Ik had het weer helemaal niet zien aankomen...
Vanaf 28 weken had ik platte rust voorgeschreven en moest ik elke week op controle voor mijn baarmoederhals te controleren en de contracties en hartjes van de beebjes aan de monitor.
Nu bleek elke week die baarmoederhals beetje bij beetje verder te verkorten, tot deze gisteren nog maar 1,5cm was. De gynaecoloog vroeg of ik harde buiken had, maar daar voelde ik thuis precies toch niets van... Toch betrouwde ze het niet. "Er is daar vanbinnen toch duidelijk iets gaande, want 1cm verkorten op een week is toch veel." Dus stelde ze voor om spuitjes tegen longrijping te geven, waardoor de longetjes van de beebjes al klaargestoomd worden moesten ze vroeger komen. Dat vond ik niet erg, dan zijn we zeker dat ze daar geen problemen mee gaan hebben. Ook moest ik terug aan de monitor om contracties na te gaan en wat bleek, ik had al weeen om de 6 minuten! Daar schrok ik echt heel erg van. Daar had ik helemaal niks van gemerkt... Maar nu ik zo aan die monitor lag en er elke keer een piek tevoorschijn kwam, voelde ik toch heel duidelijk iets veranderen in mijn buik. Links vanboven kwam er een harde bol tevoorschijn. En inderdaad, dat had ik thuis ook al gevoeld, maar dacht toen telkens dat een van de beebjes tegen mijn ribben aanporde :/ Niet dus...
Dus ook nog eens weeenremmers gekregen. Ik moet daarvoor 3 dagen aan een infuus hangen en hopen dat het zijn werk doet. Op de monitor was er meteen een vlakke lijn te zien, dus geen pieken meer, dus het zag er allemaal heel goed uit. Tot ik deze nacht om 4u serieuze zeurderige rugpijn en een beetje menstruatiepijn kreeg. Toch maar een verpleegster erbij gehaald, terug aan de monitor en wat zagen we: terug pieken en deze keer om de 1,5 minuut. Oei dat zag er niet goed uit. Zoooo kort op elkaar en dat door de medicatie heen... Toen was het even voor 40 minuten weer vlak, dus had ik weer wat hoop, maar niet veel later was het weer hetzelfde.
De gyn erbij gehaald en zij vond het ook verontrustend. Baarmoederhals weer gecontroleerd, maar deze was stabiel. Dat was toch een geluk. Maar ik heb nu nog andere medicatie bijgekregen, een soort druppeltjes. Als dit niet helpt, moet ik naar het ziekenhuis van Genk, want dan komt het toch allemaal kortbij. Tot nu toe voel ik me goed. Ik heb nog aan de monitor gehangen en daar was gedurende dat half uur een mooie vlakke lijn te zien. Dus dat is positief, nu hopen dat dat zo blijft, want ze zijn toch nog wat klein he om geboren te worden...
Momenteel wegen ze allebei een dikke 1700gram. Iets onder het gemiddelde, maar nog heel goed. Ook vinden ze de hartjes ook elke keer heel mooi tesamen op de monitor, wat ook heel geruststellend is. Vorige week waren ze niet zoveel bijgekomen, maar dat hebben ze deze week goed ingehaald. Voor de rest doen ze het voorlopig heel goed, dus daar mogen we nog niet van klagen. Goei shotters zijn het, ze liggen bijna elke dag anders, zo bewegen! Nu lagen ze allebei dwars, wat sowieso voor een keizersnede zal zorgen als het zo blijft, maar ik betwijfel dat ze zo gaan blijven liggen. Maar dat zijn zorgen voor later, en hopelijk nog veel later...

dinsdag 26 maart 2013

Minder goed nieuws...

Gisteren was het weeral tijd voor een nieuwe echo, die van 28 weken. Natuurlijk weer heel de dag spannend afwachten, want wij mogen pas 's avonds als laatste komen, vermits deze echo toch snel een uur in beslag neemt. Eigenlijk was de voorbije maand goed meegevallen, niet teveel klachten, het nog steeds rustig aan gedaan...
Maar toch was het deze keer niet zo goed. Als eerste controleerde ze mijn baarmoederhals en deze was serieus aan het inkorten: van 3,8 cm vorige keer naar nu nog 3 cm. 3 cm was nog net het minimum, als ik daaronder kwam, moest ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Ze vroeg of ik of veel harde buiken had en ik vond persoonlijk dat deze fel geminderd waren. Ook geen bloedverlies of krampen. Alleen een beetje last van mijn rug, maar dat kon ook gewoon rugpijn zijn, dus... Schrok ik wel een beetje van dit resultaat. Ze nam een uitstrijkje dat grondig onderzocht ging worden, mijn urine werd gecontroleerd, ik moest een suikertest doen en werd een uur lang aan de monitor gelegd. De vroedvrouw probeerde de twee hartjes te zoeken, maar dat was echt wel moeilijk. Eentje liet het gemakkelijk vinden, maar het ander (waar de placenta voorlag) zo goed als niet. Heel af en toe was er eens een "bonkje" te horen, maar dan sloegen die twee hartjes door elkaar, dus een gebonk tot en met... Ook werd er een machientje op mijn buik aangesloten om de harde buiken te meten, maar net zoals ik dacht had ik tijdens dat uur twee hele kleine puntjes op,de grafiek en was het voor de rest plat. Dus eigenlijk zo goed als niets. Pff, ik vind het echt raar! Wanneer ik allerlei klachten heb en me ongerust zit te maken, zijn de controles goed. Als ik denk dat alles in orde is, is het weer het tegenovergestelde... Nu moet ik wel elke week terug op controle gaan, want als het nog meer inkort, zal ik moeten blijven vrees ik. Ik was even helemaal van de kaart gisteren. Maar ze zei om nog niet te panikeren, dat het nog 3 cm was en niet 1 cm bijvoorbeeld. Weeenremmers waren ook nog niet nodig. Ze wou dit zo lang mogelijk uitstellen, want die medicatie werkt ook,maar voor een bepaalde tijd.
Goed dat met de beebjes zelf tot nu alles nog in orde was. Ze heeft weer heel veel nagekeken waaronder hartje, niertjes, ruggengraat, alle lichaamsdelen. Alles was goed. Ze hadden beiden ook nog genoeg vruchtwater en wogen nu 1064 en 1085 gram wat pal op het gemiddelde lag voor deze termijn. Beter kon niet zei ze, maar we moesten er wel rekening mee houden dat ze waarschijnlijk wel onder het gemiddelde gaan zakken, omdat het natuurlijk een tweeling is. Het gebeurt zelden dat iemand twee kindjes van 3500 gram op de wereld zet...
En nu heb ik dus platte rust voorgeschreven gekregen. Toen ik vroeg of dat ik de hele dag echt plat moest liggen, zei ze dat ik natuurlijk af en toe wel eens recht op een stoel,mocht zitten. Maar ik mocht voor de rest niets meer doen, niet poetsen, niet koken, niet winkelen, niets. Enkel nog plassen en douchen. Dus...alles komt nu op de schouders van mijn vriend en mijn ma. Ik vind het echt frustrerend dat ik niet meer kan helpen en alleen maar kan toekijken, maar als het moet, moet het! Alles voor onze twee beebjes, in de hoop dat ze het zo lang mogelijk volhouden in mijn buikje!
Deze week gingen we normaal ook de kinderkamer in orde brengen, maar ik zal daar helaas niet aan kunnen meehelpen. Dat vind ik echt jammer, had daar zo naar uitgekeken om alles mooi aan te kleden. Nu moet ik rekenen op de goede smaak van vriend en familie... Maar goed, laat ze hun gang maar gaan, ik ga me enkel focussen op het rusten en het rusten en het rusten en duimen en hopen dat onze twee meisjes goed bijkomen en nog zo lang mogelijk blijven zitten!!!

maandag 4 maart 2013

24 weken gepasseerd!

Voilà, weer een echo rijker! Vorige week hebben we onze twee beebjes nog eens fijn kunnen bewonderen. Deze keer was het niet zo'n uitgebreide echo als de vorige keer, maar alles leek er goed uit te zien. In mijn zwangerschapsdagboek stond dat ze waarschijnlijk rond de 500g zouden wegen, dus ik dacht dat ze rond de 450g zouden zitten, iets minder omdat het een tweeling is. Maar toen de gyn alles had gemeten, kwam ze op een gewicht van 630 en 650g. Wauw, dacht ik meteen!! Dat is echt wel goed. Alhoewel er op het schermpje bij kwam te staan dat ze dan net nog geen 24 weken oud zouden zijn, vond ik dit echt een fantastisch gewicht.
Toen ze (ondertussen voor de 3de keer) nog eens het geslacht wou checken, zag ze bij het eerste meteen dat het zeer duidelijk een meisje was. Maar het andere kon ze niet goed controleren, omdat de beelden van de eerste erdoorheen kwamen. Ze worden nu vrij groot en de beelden schuiven een beetje over elkaar heen, waardoor het voor haar soms moeilijk onderscheid te maken is tussen de twee. En wij zien uiteraard niets anders als ledematen over, door en langs elkaar :s "Maar ja, ik heb het de vorige twee keren wel heel duidelijk gezien dat het ook een meisje was, dus zal het wel kloppen." zei ze. Dus daar gaan we dan maar vanuit.

Met mij is het de voorbije maand veel beter gegaan als de vorige maand. Niet al te veel klachten, niet te veel stress/paniek, zo goed als niets meer opgezocht op internet. Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden en voorlopig lukt me dat. Alhoewel er 1 dag in die maand was dat ik me wel zooooo gestresseerd had (in eigenlijk iets of liever iemand die het helemaal niet waard is) dat ik daar de ganse dag nog van geweten heb. Als ik daarvoor af en toe een harde buik had, had ik die nu de hele dag door. Mijn buik spande zich zo hard op en dat drukkende gevoel ging niet meer weg. Ook toen ik me neerlegde en probeerde te rusten hielp dit niet. Natuurlijk was ik toen wel een beetje angstig, want elke gyn had tot nu toe gezegd dat harde buiken niet mogen aanhouden. Dus... ben ik de dag nadien voor alle zekerheid even naar de vroedvrouw geweest om aan de monitor te hangen. Daar maten ze met een machine de frequentie van de harde buiken en natuurlijk had ik er toen bijna geen last meer van. Ook zochten ze naar de hartjes, maar konden deze niet vinden. Dat was blijkbaar vrij moeilijk met een tweeling, zei de vroedvrouw. Maar nadien moest ik toch nog op controle bij de gyn zelf, wat ik eigenlijk niet had gedacht. Ik dacht dat ik enkel even aan de monitor zou moeten hangen. Maar des te beter, dan wist ik nadien zeker of alles in orde was of niet. En dit was gelukkig zo. Ze zei dat bij teveel harde buiken de baarmoederhals sowieso moest gecontroleerd worden, omdat dit een effect daarop kon hebben. Maar alle geluk was deze niet verweekt en kon ik met een gerust hart naar huis.

De rest van de maand is verder heel goed verlopen. We hebben nog wat spulletjes voor onze kleine meisjes gekocht. Nu moet er dringend aan de kinderkamer gewerkt worden. Deze moet nog geschilderd worden en spijtig genoeg is dit allemaal werk voor mijn vriend, vermits ik hier niet bij kan en mag helpen. Daarna moeten de meubeltjes nog gehaald en in elkaar gestoken worden, gordijnstokken opgehangen, gordijntjes gemaakt. Ik heb ook nog ongelooflijk veel spullen van mijn zus gekregen, die nog moeten gewassen en gesorteerd worden. En dan is het werk voor de doopsuiker, die ik volledig zelf in elkaar ga steken, alsook het geboortekaartje nog maken. Nog werk genoeg dus, maar fijn werk! Maar ik ga er allemaal toch niet te lang meer mee wachten, je weet nooit hoe het allemaal nog loopt en de laatste weken zou ik graag rustig en op m'n gemak willen doorbrengen in plaats van in hectische toestanden alles nog moeten afwerken.
Zo, ik hoop dat de komende maanden nog even goed mogen verlopen. Tot binnenkort!

zaterdag 2 februari 2013

In de helft

Ondertussen zijn we hier de 20 weken voorbij, een MIJLPAAL bereikt!!!
Deze week was het even spannend, want op maandag heb ik de uitgebreide echo van onze meisjes gehad, waarbij alles, maar dan ook alles wat ze kunnen controleren, gecontroleerd is. Zo keek de gyn naar de schedel, de hersenen, de oogkassen, de neus, de lippen (met de tandboog), nekje en stand van het hoofd op de nek, bostkas met hartje, maag en nieren, ruggengraat, benen, voeten, armen, handen en geslachtsdelen. Alles zag er voor allebei goed uit. Soms was het even zoeken naar een goed beeld om een bepaald lichaamsdeel of orgaan te kunnen zien, maar na ongeveer een uur heeft de gyn alles kunnen controleren en was er op het eerste zicht niets abnormaals te bemerken. Pff, ikzelf was nog nooit zooooo zenuwachtig geweest voor een echo als voor deze. We hebben namelijk geen testen laten doen en daarom had ik een beetje schrik dat er nu iets van afwijkingen naar boven zou komen. Maar (en ik weet dat ze nooit alles kunnen uitsluiten) de gynaecologe zag niets alarmerends. Dus... ikke kei blij! Geen waterhoofdje, geen open gehemelte, geen klompvoetjes...kortom, alles zag er goed uit. Ik hoop zo hard dat ook alles nog steeds mag blijven goed gaan. Tot nu toe staat het geluk eens aan onze kant, ik duim, wens, hoop en bid dat het zo mag blijven verder duren. We hebben zelfs eentje de voorbereidingen zien doen om te ademen. Gewoon geweldig, toch??
Alhoewel dat de echo er goed uitzag, heb ik een toch wel vrij onrustige maand achter de rug. Weer veel last van allerlei klachten, waaronder veeeeeeel harde buiken, een serieus drukkend gevoel onderaan en in m'n buik, veel vochtverlies en uiteraard nog vaak steken, een zeurend gevoel in buik en rug en als ik te lang rechtsta of wandel krijg ik ook last van m'n staartbeentje. Soms wat maagpijn en 's nachts krampen in m'n zij. Noem maar op, kwaaltjes genoeg, sommige erger en meer beangstigend dan de andere. Het is echt niet dat ik niet tegen deze kwaaltjes kan of hier lig te creperen van de pijn, maar het enige wat door m'n hoofd spookt, is of alles nog in orde is met onze zwiebeltjes... En dan begin ik te speculeren en te denken tot m'n hoofd ervan kraakt. Ik begin dingen op te zoeken op het internet (terwijl m'n vriend en familie al duizenden keren hebben gezegd dat ik dat niet meer mag doen, omdat 9/10 mensen alleen erge dingen op het net zetten en ik geef ze geen ongelijk) en dat maakt me nog onzekerder, nog ongeruster en banger. Ik wil de dokters gewoon niet lastig vallen met mijn - voor hen - banale vragen, maar die mij wel zorgen baren. Daarom zoek ik naar mensen met gelijkaardige verhalen en die vind ik, alleen loopt het bij hen dan minder goed af of blijkt dat dit ernstige gevolgen heeft, dus met als gevolg... ikke in grote paniek! Ik ga echt, echt proberen om minder op internet op te zoeken.
Zo is het ertoe gekomen dat ik de voorbije maand 2x naar spoed ben gereden. Eén keer werd ik 's nachts wakker en kreeg een ENORME steek in mijn zij/buik en die ging niet weg, precies een soort kramp, maar dan vele harder. Ik kon me niet meer bewegen, bijna niet meer ademen. Dit maakte me echt zo bang, dat ik zonder twijfel de kliniek heb gebeld en meteen daarna naar spoed ben gereden. Alles werd vluchtig gecontroleerd door een gyn van wacht die nog niet eens de tijd nam om te zeggen wat het eventueel kon zijn. Ze wist zelfs nog niet eens dat ik zwanger was van een tweeling :s Erg professioneel allemaal! Maar ze nam een echo, terwijl ze aan het bellen was. Ondertussen keek ik zo goed mogelijk naar mijn beebjes en zag ze goed bewegen. Zij zei echter niets, droogde de gel af en deed teken dat ik van het bed mocht komen. Alles is in orde, zei ze, dus mocht ik naar huis. "Jamaar," zei ik toen, "wat waren die steken dan???" "Dat is de baby die stampt"zei ze en daarmee was de kous af. Dus wij terug naar huis, helemaaaaal niet gerustgesteld, maar wat moest ik doen... 's Anderendaags was het maandag en heb ik het ganse verhaal aan de telefoon nog eens aan mijn huidige gyn gedaan, maar zij kon niet meteen een verklaring hiervoor geven. Ze had er wel geen slecht oog in dat het iets verontrustends zou zijn, maar ze raadde me wel aan om een potje urine binnen te brengen, want misschien was het wel een blaasontsteking... 's Avonds moest ik toch naar de huisarts om m'n griepspuit te zetten en bracht dan ook meteen een staaltje binnen. Daaruit bleek later dat het geen blaasontsteking was. De huisarts voelde nog eens aan m'n buik, voelde niets abnormaals en a.d.h.v. mijn verhaal dacht hij dat ik waarschijnlijk een soort verrekking had gehad in m'n buik. Dat vond ik wel een logische verklaring, dus legde me daarbij neer. De dagen erop tot nu toe voel ik nog altijd dat, als ik me 's nachts wil omdraaien, er twee spieren in m'n buik worden aangetrokken en als ik dan niet oppas, schiet daar weer een kramp in. Dus... gewoon extra voorzichtig zijn met omdraaien in bed en dan komt dit waarschijnlijk niet meer voor ;o)
De tweede keer spoed was omdat ik zooo veel harde buiken had in combinatie met een drukkend/tintelend gevoel onderaan en in m'n buik plus vochtverlies. Ik belde gewoon naar de materniteit voor wat raad hierover, maar zij raadden me aan om langs de spoed te passeren voor alle zekerheid. Toen werd ik gelukkig geholpen door een zeer professionele gyn die me bij m'n fertiliteit ook geholpen had, dus dat was al een grote verademing. Hij controleerde de beebjes, hun vruchtwater alsook m'n baarmoederhals en of deze nog lang genoeg was en nog steeds dicht zat (wat m'n grootste schrik was). Maar alles bleek in orde te zijn. Harde buiken konden blijkbaar geen kwaad, zolang deze niet pijnlijk waren en op een vast ritme terugkeerden. Een stuk of 20 harde buiken per dag kon zeker voorvallen.
Eigenlijk is het langs de ene kant erg triestig hoe ik de voorbije maanden heb beleefd. Ik ben zoooooooooo blij, zo ongelooflijk blij dat ik eindelijk zwanger ben. Mijn gevoel daaromtrent kan ik eigenlijk met geen enkel woord uitdrukken. Het is gewoon onbeschrijflijk. Maar, langs de andere kant ben ik ook zooooooooooo ongerust en dat gevoel primeert boven de gelukkige gevoelens. En dat vind ik best jammer. Ik wil alleen het geluk voelen, maar voel de dreiging van het ongeluk nog steeds hangen. Nog steeds ben ik bang dat, als ik me echt ga openstellen voor het gelukkige gevoel, het ongeluk weer geniepig achter de hoek staat te kijken om genadeloos toe te slaan. En, ik weet het zeker, dat krijg ik deze keer niet meer getrokken. Ik ben sterk of sterk geworden door alles wat we hebben doorgemaakt, maar nogmaals pech hebben op dit vlak zou me meer dan teveel worden, daar ga ik zeker aan onderdoor gaan. En het is daarom dat ik steeds op m'n hoede blijf. Dan denk ik bij mezelf: "Debby, wees niet te gelukkig, want het tij kan snel keren." En toch probeer ik me soms ook positieve gedachten toe te spreken. Als ik weer een doemscenario voor ogen zie, zeg ik steeds in mezelf: "Nee, dat gaat gewoon niet gebeuren!"
Ik weet zeker dat, als andere mensen mijn verhaal hier lezen, ze het heel triest vinden. Sommigen vinden het misschien zelfs wat aanstellerig, maar het is gewoon hoe ik me voel. Maar, ook al ben ik super ongerust, ik ben ook SUPER SUPER blij dat ik twee kleine beebjes in me draag, dat ik ze zo goed voel bewegen. Het is gewoon irreeël en onvoorstelbaar dat het toch gelukt is. Ik vind woorden genoeg om miserie en ongeluk te beschrijven, maar nu het eens andersom is, vind ik de woorden niet om het grote geluk dat ik voel te omschrijven. Het is en blijft het grootste WONDER dat me ooit is overkomen!!!