donderdag 16 mei 2013

En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 2)

...en wou me daarom nog steeds heel goed opvolgen. Daarom moest ik elke dag aan de monitor komen om de beebjes goed in het oog te houden. Ondertussen waren er twee dagen voorbij en had ik ons bovenste beebje niet meer gevoeld. Daarom wou de gyn nog eens op de echo zien en ook daar bewoog ze zo goed als niet. Twee dagen was ik naar huis gemogen, maar na die twee dagen wou ze me toch opnieuw laten opnemen om me 3x per dag terug te kunnen monitoren. Ze vond het verontrustend dat ze zo weinig wogen, dan eentje dat niet meer beweegt en het is sowieso een risicovolle zwangerschap omdat het een tweeling is... Thans al de rest was nog steeds in orde: navelstrengdoorbloeding oke, nog veel vruchtwater, hartjes in orde. Toch wou ze geen risico's nemen. "Ik zou ni willen dat er iets gebeurt, je hebt al vijf jaar moeten wachten."zei ze. Oh nee, zei ik, dat overleef ik nooit!!!
Dus...hier liggen we weer... Voor de derde keer de kliniek in. De gyn hoopt dat ik het nog een of twee weekjes volhoud. Ik ben nu 35 weken en in principe zouden ze kunnen komen, maar omdat ze zo licht zijn, hoop ik toch ook dat we het nog even volhouden, zodat ze nog wat kunnen bijkomen.
De weken mogen van mij voorbij vliegen. Want nu begint het toch wel zwaar te worden. Ondertussen ben ik 21 kg zwaarder! Heel mijn lichaam zit vol vocht en heb verschrikkelijke bekkenpijn door al 7 weken plat te liggen. Ook staan mijn onderbenen vol rode stipjes wat blijkbaar bloeduitstortingen zijn door het gewicht van mijn buik. Dus...het mag gaan afkorten, dat ik van deze kwaaltjes verlost ben en eindelijk onze twee prutskes in mijn armen kan sluiten. Ik kan haast niet meer wachten op deze mooie dag. Ik duim nog steeds elke dag dat alles goed zal aflopen en wij binnenkort eindelijk kunnen genieten als gezinnetje!

En het ziekenhuisverhaal gaat verder (deel 1)

En het ziekenhuisverhaal gaat verder... 4 dagen lag ik in ons plaatselijk ziekenhuis, toen plotseling een van onze meisjes een lange daling van haar hartje maakte. De gyn erbij gehaald, zij ging eens goed nadenken hoe het verder moest. Toen ze terug kwam, had ze besloten om me toch over te laten brengen naar het ziekenhuis van genk. De combinatie van de weeen die aanhielden, de verkorte baarmoederhals en nu ook nog een verzakking van een van de hartjes vond ze te risicovol om me daar te houden. In genk hebben ze namelijk een gespecialiseerde afdeling voor te vroeg geboren baby's dus moesten ze daar beslissen ze te halen, waren ze in goede handen. Ook al vond ik het spijtig dat ik niet in onze plaatselijke kliniek kon blijven, uiteraard volgde ik braafjes het advies van mijn gyn. Zo werd ik met de ambulance overgebracht naar het ziekenhuis van genk. Pfff, een allesbehalve leuke rit! Nog nooit had ik met een ambulance meegereden en liefst wil ik het ook nooit nog eens doen. Dan lig je daar op zo'n mega smal bedje, word je heen en weer geslingerd omdat de ambulancier precies dacht dat ik elke minuut ging bevallen :/. Sirenes op, boenk bats over alle bultjes. En ik me maar proberen vast te houden aan die ijzeren bar van het bed om er niet uitgeslingerd te worden... Maar goed, we zijn er levend gearriveerd :) maar toen ik dacht dat dat me stress bezorgde, wist ik nog niet wat er ging komen... Meteen toen ze mij op de kamer hadden afgezet, kwam er een vroedvrouw en een stagiaire om allerlei zaken te vragen en "af te nemen" bij me. Ik lag nog maar net op dat bed, een beetje trillend van de ambulancerit, en moest me daar al direct uitkleden :/ Toen heb ik wel gevraagd om me 5 minuten te laten bekomen... Even later stonden ze er terug. Bloed afnemen, temperatuur, bloeddruk, een urinestaal met een soort sonde om ervoor te zorgen dat de urine steriel was (man, dat deed ook geen deugd), meteen aan de monitor. Ik voelde me echt een machine. Ik lag ook op een kamer met nog een andere vrouw, dus privacy en echt tot rust komen zat er ook al niet in. Dit meisje lag daar omwille van zwangerschapsvergiftiging en leverfalen. Ze zag er echt verschrikkelijk uit. Ze was 34 weken ver en kreeg een keizersnede, maar deze kon pas doorgaan als haar bloedwaardes hoog genoeg waren, anders kon ze te veel bloed verliezen tijdens de operatie en eraan sterven. Gezellig :/ Uiteindelijk was het een heel vriendelijk meisje met een heel bezorgde partner en vonden we het toch niet zo erg dat zij bij ons op de kamer lagen. Dan konden we eens een babbeltje doen. Dit koppel was helemaal niet te spreken over de behandeling in dit ziekenhuis, dus ik hield mijn hart al vast voor wat nog komen zou... Zo lag ik daar al de hele dag en nog geen dokter te zien. Niemand die me kwam vertellen wanneer of of er wel degelijk een dokter zou langskomen. Ondertussen bijna 21u30. Mijn vriend wou toen stilletjes naar huis vertrekken, toen er toch plots een vrouw binnenkwam. Dit bleek een assistente gynaecologie te zijn, samen met een stagiaire, alsook de stagiaire vroedkunde kwamen rond mijn bed staan. Hupla, terug die kleren uit... Ik voelde me zoooo bekeken met 3 mensen aan de achterkant van mijn bed. Ze nam een staaltje van de baarmoedermond, wat ik ondertussen wel gewoon ben, dus dat viel mee. Maar toen zag ik dat ze een eendenbek nam (zag ik want ze zei dan ook niks tegen mij, ik moest maar rieken wat er met me ging gebeuren), en een of ander raar stokje. Ze bracht de eendenbek in zonder gel, en toen dat staafje. Djeezes, heb ik me daar moeten inhouden om niet te beginnen roepen. Ahzo pijn! Nog even, zei ze dan, en blijven puffen. Grrrrrmbl!!! Dit bleek een test te zijn om te zien hoeveel kans je had op een vroeggeboorte. Ik dacht alleen maar toen: ik moet ni weten hoeveel kans ik maak, ik zal het wel zien als het zover is, verdomme! Toen ging ze een groeiecho doen, of proberen, want man man, ze bakte er niks van. En maar rollen met dat ding over mijn buik, en maar lachen en gibberen met haar mannelijke stagiaire, terwijl ik daar nog steeds met mijn edele delen bloot lag. Na een heel gezoek en gemeet, zei ze de gewichtjes van de baby's die maar liefst 500 gram!!! scheelden (lichter dus) dan de gewichtjes die mijn gyn 3 dagen eerder had gezegd. Even in paniek natuurlijk, want wat klopte daar nu aan? Ik lag toch in genk omdat ze daar gespecialseerder te werk gaan en dan zo'n verschil... Was ik ff blij dat dat mens het terug aftrapte. Maar toen werd het mij allemaal teveel. Lage gewichtjes, slechte behandeling. Ik heb toen wel wat traantjes gelaten en kon alleen maar denken: fuck, waar ben ik terecht gekomen??? Zelfs mijn vriend, die ALTIJD zoooo rustig is en alles nogal nuchter bekijkt, stond met zijn mond open te kijken wat er allemaal gebeurde en vond het zoooo erg voor mij. Hij wilde me dan ook niet  alleen laten en nam speciaal verlof de volgende dag (lief he).
Blijkbaar hadden de gynaecologen het toch ook door dat de gewichtjes niet goed geschat waren, want 's anderendaags kreeg ik opnieuw een groeiecho door een echoscopiste en zij kwam op ongeveer dezelfde resultaten als mijn gyn, dus dat was toch een hele geruststelling.
Dit was nog niet alles wat er daar fout liep in genk. Ik moest bepaalde medicijnen nemen om mijn weeen af te remmen alsook ovules om de baarmoeder te kalmeren, maar plots kreeg ik deze medicijnen niet meer. Toen ik er iemand bijhaalde om te vragen waarom ik geen medicijnen meer kreeg, zeiden ze dat de dokter dit zo beslist had. Oke, dat kon wel zo zijn, maar waarom kreeg ik daar in godsnaam weer geen uitleg over?? Dus vroeg ik of er iemand mij kon vertellen waarom dit was. Weer kwam er een assistente tot aan mijn bed (wel een andere en iets meer bekwame als de vorige) die zij dat ze stoppen met de medicatie omdat dit toch geen effect had.
De communicatie verliep daar echt allesbehalve :/ Elke dag kwam er iemand anders, ofwel een assistente of de gyn zelf, maar altijd iemand anders. Zij communiceerden blijkbaar via papiertjes, waardoor ik elke keer een andere uitleg kreeg. De ene zei bv. dat ik op het einde van de week naar huis mocht, de andere zei te blijven tot 34 weken,... Heeeel frustrerend gewoon!
Die eerste nacht was vrij goed meegevallen, maar 's anderendaags brachten ze een vrouw binnen, hoogzwanger. Bleek dat zij in de late namiddag een gel had gekregen om de bevalling in te leiden en i.p.v. dat ze deze vrouw haar in arbeid lieten gaan in een andere kamer, gebeurde dit gewoon 's nachts langs mijn bed. Kreunen werd, roepen en roepen werd krijsen en stampen in haar bed. Die vrouw lag nog met 8 cm opening, gebroken vliezen en persweeen naast mij te schreeuwen. Verschrikkelijk vond ik dat, een ware nachtmerrie! Toen hebben ze ze weggebracht en nadien heb ik gehoord van de vroedvrouwen dat ze nog net op tijd in de verloskamer aankwam. Echt niet leuk om dit van iemand anders mee te maken, in het midden van de nacht, wetende dat ik dit zelf ook nog moet doorstaan... En alsof dit nog niet genoeg was, begon de vrouw tegenover mij in de vroege ochtend ook weeen te krijgen en was haar bevalling dus ook gestart.
Dit was echt de druppel. Ik was een wrak. Futloos, hartslag in rust 140, hoge bloeddruk. Ik voelde mij enorm opgejaagd en eigenlijk lag ik daar om te rusten. Al enkele keren had ik naar een eenpersoonskamer gevraagd waar ik echt tot rust kon komen en zulke dingen niet meer konden gebeuren, maar er was nergens plaats, alles lag vol. Dus volhouden was de boodschap... De nacht erop werd ik weer bruusk wakker gemaakt, omdat er weer een andere vrouw werd binnengebracht. Zij had blijkbaar last van zwangerschapsmisselijkheid en iets aan haar luchtwegen. Bij elke in- en uitademing kreunde ze en niet zachtjes (aah, uuh, aah, uuh). Ook hoesten! Een kettingroker was er niks tegen. Nog eens een nacht niet slapen was er teveel aan en volgens mij hadden de vroedvrouwen het door, want de dag erop kreeg ik eindelijk een eenpersoonskamer. Pfff, eindelijk een beetje rust!
Toch bleef ik precies altijd opgejaagd en elke keer er iemand voorbij mijn deur kwam, dacht ik: oh nee, wat komen ze nu weer doen?
Zo slopen de dagen voorbij en hoopte ik zo hard dat ik die 34 weken zou halen en liefst zo snel mogelijk. De monitors bleven goed, onze beebjes bleven het goed doen, dus goed nieuws. En zo haalde ik dan toch die 34 weken (na twee weken ziekenhuis). Op 34 weken en 1 dag kreeg ik nog eens een groeiecho. Afhankelijk van deze resultaten werd beslist of ik terug naar ons plaatselijk ziekenhuis mocht of naar huis. De meting werd weeral eens gedaan door een assistente en zij kwam op een gewicht van 2 kg100 uit. Dit was wat onder het gemiddelde, maar toch goed voor een tweeling van die termijn, zei ze. Toen kwam de gyn erbij en in plaats van eens na te meten, want ik wist zeker dat die assistente verkeerd gemeten had (ze had 2x een buikje gemeten onderaan, terwijl de tweede baby helemaal bovenaan lag en plots was de altijd lichtere baby nu de zwaarste), vroeg ze me gewoon of ik het zag zitten om naar huis te gaan. Ik kreeg geen uitleg (zoals gewoonlijk), ik wist niet hoe ik dan verder opgevolgd zou worden en zei dat ik me daarom veiliger zou voelen om nog even naar het ziekenhuis te gaan. Zo kon ik trouwens mijn eigen gyn over alle toestanden spreken en haar mening over alles vragen.
Zo mocht ik dan terug naar ons plaatselijk ziekenhuis. Daar kwam mijn eigen gyn langs en vroeg waarom ik eigenlijk terug naar daar was gekomen. Ik vertelde dat ik me zekerder zou voelen na haar gesproken te hebben en zei dat er in genk volgens mij een aantal dingen verkeerd gelopen zijn. Ze keek maar raar, vond me wellicht een ongeruste paniekeur, want ze raadde me aan om eens met iemand hierover te gaan praten. Als ik zo ongerust bleef, hoe zou ik dan de bevalling en de baby's nadien aankunnen? Ik vond het echt erg dat ze zoiets zei, ze wist ten eerste niet war we allemaal hadden doorstaan de voorbije 5 jaar, de belevenis in genk, zij kende mij toch niet, wist niets van mij af... Trouwens, wie had mij laten opnemen? Zij toch maar. Voor mij kwam dit als een totale verrassing!
Enfin, ze stelde voor om me in de kliniek te houden tot na het weekend en dan nog eens een groeiecho te doen. Op de echo bleek dat onze beebjes net geen 2 kg wogen, heeeeeel licht dus! Nu was ik dus wel in paniek. Ze waren nog geen 300 gram bijgekomen op 3 weken tijd... De gyn vond het zelf ook heel licht